စြမ္းအားရွင္ႏွင္ ့ ႀကံ ့ဖြတ္မ်ား အလိုရွိသည္။

ယေန ့မွစျပီိး ရန္ကုန္ျမိဳ ့ထဲ လူစည္ကားရာေနရာတြင္ ရပ္ထားသည့္ မသကၤာဘြယ္ရာ ဒုိင္နာကားမ်ား တျခား ကားမ်ားကုိ နံပါတ္နဲ ့ တကြမွတ္ျပီး အြန္လုိင္းေပၚ တင္ေပးႀကပါရန္ လွံဳ ့ ေဆာ္အပ္ပါသည္။

ျကံဖြတ္နဲ ့စြမ္းအားရွင္မ်ားသံုးသည့္ လုိင္းကားဒုိင္နာမ်ား ဘယ္ေခ်ာင္ ဘယ္နားမွာရပ္ ထားသည္။ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုပံုစံပါသည္၊ အေျခအေနက ဘယ္လုိ စသည္ျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္း သတင္း ေပးျခင္းျဖန္ ့ခ်ီျခင္း ျပဳႀကပါစုိ ့၊။

ကုိယ္က်ဳိးစြန္ ့လြတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ညီအစ္ကုိ ေမာင္နွမမ်ားအတြက္ၾကိဳတင္သိရွိျပီး သတိထားနုိ္င္္ ရန္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဖက္မွအတတ္နုိ္င္ဆံုး ကူညီရန္အစီအစဥ္ျဖစ္ပါသည္။

ျဖစ္နုိင္မည္ဆုိပါလွ်င္ ကားနံပါတ္ အမ်ဳိးအစားနဲ့ အေရာင္၊ မထသဘယ္လုိင္းက ျဖစ္သည္ဆုိတာပါတိတိ က်က် နွင္ ့ ဓါတ္ပံုပါ ေဖၚျပေပးနုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။

ရပ္ကြက္အတြင္းေနထုိင္သူမ်ားကလည္း ေက်းဇူးျပဳျပီး မိမိတုိ ့ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ ႀကံ့ဖြတ္။ စြမ္းအားရွင္နဲ ့အျခား မသကၤာဘြယ္လူစုျခင္း၊ လူမုိက္မ်ားအား ကားနဲ ့လာတင္ျခင္း၊ လွဳပ္ရွားမွုဳသတင္းမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာ ရပ္ ကြက္အလုိက္တင္ျပႀကျပီး၊ ျဖစ္နုိင္မည္ဆုိလ်င္ စြမ္းအားရွင္အေနႏွင့္လုိက္ပါသူ နာမည္ အိမ္လိပ္စာ၊ ႀကံ့ဖြတ္ နာမယ္ အိမ္လိပ္စာ အေျခအေန စာရင္းတုိ ့ကုိတင္ေပးပါ။

ဘေလာ့ခ္ ပုိင္ရွင္မ်ားကလဲ တင္ေပးလာေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ေသခ်ာစီစစ္ျပီး ျဖစ္နုိင္ရင္ အျပန္အလွန္ confirm လုပ္ တိက်မွုကုိယူျပီး အျမန္ဆံုး ကူညီသတင္းျဖန့္ ခ်ီေပးပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ ့IT သမားမ်ားကလဲ မွန္ကန္ ျမန္ဆန္ တိက်တဲ့သတင္း အေထာက္အထား သက္ေသ ခုိင္လံုတဲ့ ပံုမ်ားစာမ်ား ရသေလာက္အျမန္ဆံုး စုေဆာင္းျပီး တတပ္တအား ၀ုိင္း၀န္းပါ၀င္ျကပါစုိ ့။

လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကုိသက္ဆုိင္ရာသတင္းဌာနသတင္းေထာက္ကရုိက္ယူမွာေသခ်ာပါ သည္။ သို ့ေသာ္ ယင္းလမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား ကုိသတ္ျဖတ္နွိပ္စက္ေျခမွဳန္းရန္ ယုတ္မာပက္စက္သည့္ ့အႀကံနဲ ့ လုပ္ေနသည့္ မည္သည့္အဖဲြ ့အစည္းမဆုိရဲ ့သတင္းမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အားလံုးမွ ၀ုိင္း၀န္းယူေပး ျခင္း အား ျဖင့္၊ သတင္းေလာကရဲ ့လုိအပ္ခ်က္။ ဒီမုိကေရစီ ျပန္ႀကားေရး ေလာကရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ကုိ အားလံုး တက္ညီ လက္ ညီ ၀ုိင္း၀န္း ျဖည့္စည္း ကူညီႀကပါစုိ ့။

Blog ပုိင္ရွင္မ်ားမွလည္း ယခုတင္ျပသည္မ်ားကုိလက္ဆက္ကမ္း ျဖန္ ့ေ၀ျပီး၊တျခား Blog မ်ားတြင္လညး္တင္ျပ ေပးၾကပါ။

အျမန္ဆန္ဆံုး အတိက်ဆံုးနွင့္ မိမိတုိ ့ကုိယ္စြမး္ဥာဏ္စြမ္း ရွိသမွွ် ကူညီေဆာင္ရြက္ၾကပါစုိ ့။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

"ႀသဂုတ္လ (၃၁) ရက္ေန ့ လူထုတရားနာပြဲ"

ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းသုိ ့ပန္ႀကားခ်က္

(၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႀသဂုတ္လ ၂၆ ရက္)

၁၊ ယေန ့ခ်ိန္ခါတြင္ စစ္အစုိးရအာဏာပုိင္မ်ားဘက္မွ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းစား၀တ္ေနေရး ဆုိင္ရာ အ ခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း မ်ားကုိ ငဲ့ကြက္စဥ္းစားေထာက္ထား စာနာျခင္းမရွိဘဲေလာင္စာဆီ ေစ်းႏွဳန္းမ်ားအ ဆမတန္ တုိးျမွင့္လုိက္မွဳ ေႀကာင့္ ေနာက္ဆက္္ တြဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ အေထြေထြကုန္ေစ်းႏွုန္း ျမင့္တက္မွဳ ႏွင့္ နိစဏဓူ၀ သြားလာလွဳပ္ရွား ေနရေသာ ခရီးစရိတ္မ်ား ႀကီးျမင့္မ်ားကုိ စစ္အစုိးရ အဆင့္ျမင့္အရာရွိၾကီးမ်ား ႏွင့္ ၄င္းတုိ၏ လက္ေ၀ခံ၊ ခါးပုိက္ေဆာင္၊ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားမ်ား မွအပ က်န္ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း အေနျဖင့္ ခါးသီးစြာၾကဳံေတြ ့ခံစားရလ်က္ ရွိေနေပသည္၊

၂၊ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူအေပါင္း ၾကဳံေတြ ့ခံစားေနရေသာ စား၀တ္ေနေရးဆုိင္ရာအေထြေထြ အခက္အခဲ အ က်ပ္ အတည္း မ်ားကုိ အာဏာပုိင္မ်ားဘက္ကလုိအပ္သလုိ အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးရန္အတြက္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူမ်ားက ျပည္သူ ့အခြင့္အေရးႏွင့္အညီ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျပသမွဳ အျဖစ္လမ္း ေလ်ွာက္ ဆႏၵျပပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့မွဳအေပၚ အာဏာပုိင္မ်ားဘက္က စြမ္းအားရွင္အမည္ခံ တစ္နပ္စား လူရမ္းကား မ်ား အသုံးျပဳ အၾကမ္းဖက္ ဖမ္းဆီးႏွိပ္ကြပ္မွဳမ်ားျပဳလုပ္လာခဲ့သည္ကုိ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း မ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ ့ပင္ျဖစ္သည္၊

၃၊ ထုိေၾကာင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းအေနျဖင့္ မိမိတုိ ့ ရင္ဆုိင္ၾကဳံေတြ ့ခံစားေနရေသာစား၀တ္ေနေရး ဆုိင္ရာအေထြေထြ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ားကုိ အာဏာပုိင္မ်ားဘက္က လုိအပ္သလုိ အေရးယူေဆာင္ ရြက္ေျဖရွင္းေပးရန္ အတြက္လည္း ေကာင္း။ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း အငတ္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေစေရး အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ အဖမ္းဆီးခံ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူမ်ားအားခ်က္
ခ်င္း လြွတ္ ေပးရန္အတြက္လည္းေကာင္း အၾကမ္းမဖက္လူထုတုိက္ပြဲကုိ အရွိန္ျမွင့္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ သြား ရမည္ျဖစ္ပါသည္၊

၄၊ အၾကမ္းမဖက္လူထုတုိက္ပြဲေကာ္မတီ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ ညေန ၅ နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ ့ ျပည္လမ္း ျပည္သူ ့လြတ္ေတာ္အ ေဆာက္အအုံ ေရွ့ျပည္သူရင္ျပင္ကြက္လပ္ေနရာတြင္မင္းဆုိး မင္း ညစ္ (ရာဇေတာ၀ါ)တုိ ့ေဘး။ လူမဆန္ေသာသူ (အမႏု၏)တုိ ့ေဘး။ အငတ္ေဘးတုိ ့မွကင္းလြတ္ႏုိင္ေစျခင္း အလုိ ့ငွာျပည္သူတုိ ့ဆင္းရဲ ဒုကၡကုိကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္မည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကပရိတ္တရားေတာ္ မ်ားရြတ္ဖတ္မည့္အျပင္ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးႏွင့္အညီ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚအုပ္ခ်ဳပ္မင္း လုပ္ျခင္း မ ျပဳႏုိင္ပါက တုိင္းျပည္ပ်က္တတ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးကုိဆုံးမ ေဟာၾကား ေတာ္မူသည့္ ရာေဇာ၀ါဒသုတ္တရားေတာ္ ကုိလည္း ေဟာၾကားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေဘးရန္ အေပါင္းမွ ကင္း ေ၀းလုိသည့္ျပည္သူအေပါင္းအေနျဖင့္လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား လာေရာက္နာယူၾကပါရန္ ေလး စားစြာျဖင့္ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္၊

၅၊ ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ားရွိ ျပည္သူအေပါင္း အေနျဖင့္လည္း ထုိေန ့ထုိရက္ ထုိအခ်ိန္ (၂၀၀၇ခုႏွစ္။ ၾသ ဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန ့ညေန ၅ နာရီ)တြင္ သက္ဆုိင္ရာ မိမိတုိ ့ၿမဳိ ့နယ္မ်ား အလုိက္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိပင့္ဖိတ္ၿပီး အလားတူပရိတ္တရားေတာ္နာယူပြဲ မ်ား က်င္းပျပဳလုပ္သြားၾကပါရန္ တုိက္တြန္း ႏုိးေဆာ္အပ္ပါသည္။

အၾကမ္းမဖက္လူထုတုိက္ပဲြေကာ္မတီ

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

စစ္ေတြတြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဆႏၵျပမွဳျဖစ္ပြား

ရခိုင္ျပည္နယ္ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္ ယေနေန႕လည္ ၂ နာရီခန္႕က စတင္ျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ အပါး ၂၀၀ ခန္႕က ကုန္ေစ်းနဳန္းၾကီးျမွင့္လာမွူကိုဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္သည့္ အေနျဖင့္ ဆႏၵျပပြဲတရပ္ကို ျပဳလုပ္ ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

အမည္မေဖၚလိုသူ ရဟန္းေတာ္ တပါးက “ဦးဇင္းတို႕ စုစုေပါင္း သံဃာ အပါး ၂၀၀ ေလာက္က ဓည၀တီအားက စားကြင္း အထူးတန္း ပြဲၾကည့္စင္ မွာ စုဆံုျပီးေတာ့ ေန႕လည္ ၂နာရီနန္႕ ၁၅ မိနစ္မွာ စတင္ျပီး ေမယုလမ္း အတိုင္း ခ်ီတက္ၾကျပီး အဲဒီလမ္းက တဆင့္ မင္းဗာၾကီးလမ္းအတိုင္း ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ မင္းဗာၾကီး လမ္းကတဆင့္ စစ္ေတြ လမ္းမၾကီးကို ခ်ီတက္ျပီးလမ္းမၾကီးကတဆင့္ေလာကာနႏၵာေစတီေတာ္ ေရာက္ျပီးလူစု ခဲြလိုက္ၾကပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႕ကေတာ့တပည့္တကာေတြ ဒုကၡေရာက္တာကုိၾကည့္မေနနိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တ ပည့္ တကာေတြအတြက္ ဆႏၵျပရတာ ျဖစ္ပါတယ္။” ဟု ေျပာသည္။

မ်က္ျမင္ တဦးက “ဦးဇင္းေတြက အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ စစ္ေတြက အေရးၾကီးတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္ကို ခ်ီတက္ဆႏၵ ျပၾကတာပါ။ ကုန္ေစ်းနဳန္းက်ဆင္းေရး တခုတည္းကိုဘဲ ဦးဇင္းေတြ ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ဆႏၵျပၾကတာပါ။ အရပ္ သားေတြ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ မေရာေႏွာပါဘူး။ လူေတြကလမ္းေဘးကေနၾကည့္ရွဳ႕ အားေပးၾကပါတယ္။ ေန႕ လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ လူစုကြဲသြားတယ္လို႕ သိရွိရပါတယ္။” ဟု ေျပာသည္။

ယခုအခါစစ္ေတြျမိဳ႕အေျခေနမွာေအးေဆးျငိမ္သက္ေနေသာ္လည္းတခုခုျပႆနာ ေပၚေပါက္မည့္အေနအထား မ်ိဳးကဲ့သို႕ျဖစ္ေနေၾကာင္း အဆိုပါမ်က္ျမင္ကေျပာသည္။စစ္ေတြတကၠသုိလ္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလည္း ေန႕ လည္ ၃ နာရီမွ စတင္ျပီး ေက်ာင္းမွ ျပန္လြတ္လိုက္ျပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကို ပိတ္ထားမည့္ အေနအထားသို႕ ေရာက္ရွိ ေနၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

ယေန႕ ေန႕လည္၃ နာရီခန္႕က ေဒသဆိုင္ရာကြပ္ကဲမွဳဌာနခ်ဳပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီး သန္းထြန္းေအာင္ ျပည္နယ္သံ ဃာ့ေကာင္စီ ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ၾကီး အပါအ၀င္ ျပည္နယ္ ၀န္ေဆာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကို ရခိုင္ျပည္ နယ္ရံုးသို႕ ပင့္ဖိတ္ျပီးအဓိဂရုဏ္းမျဖစ္ပြားရေအာင္ ဓမၼစက္ျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းပါရန္ ေလ်ာက္ထား ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

ေနာက္ဆံုးရရွိေသာ သတင္းအရ ခလ၇ ၂၀ မွ စစ္သား အင္အား ၂၀၀ ခန္႕ကို ေလာကာနႏၵာေစတီေတာ္အနီး တ၀ိုက္ ျဖန္႕က်က္ ခ်ထားလိုက္ျပီး ခမ၇ ၂၃၂ ႏွင့္ ၃၄၄ တို႕အား စစ္ေတြျမိဳ႕ရွိ အေရးၾကီးေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ယေနေန႕ညေနက စျပီး ျဖန္႕ၾကက္ ခ်ထားလိုက္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ျမန္မာျပည္လက္ရွိအေျခအေနအတြက္ ကုလသမဂၢမွလည္း

ျမန္မာျပည္သူတစ္ေယက္အေနနဲ ့ ေတာင္းဆိုစာေလးေတာ့ လက္မွတ္ထိုးေပးမလားဗ်ာ။ ဒီမွာပါဗ်ာ … http://www.petitiononline.com/kha8954b/

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ျပည္သူ ့ရင္ေသြးေတြရ ဲ ့ အနာဂတ္ဘ၀ ေအးခ်မ္းဖို ့ လူႀကီးတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

နအဖရဲ ့မင္းက်င့္တရား (၁၀) ပါး။

တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ရဲ ့တိုင္းၿပည္အေပ ၚ ထားတဲ ့ေစတနာေမတၲာ နဲ ့ၿပည္သူ ၿပည္သားေတြ အေပၚမွာ ရာဇဓမၼ ၁၀ ပါးနဲ ့အညီအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သက္ေသ သာဓက နဲ ့အညီၿပလို ့ရပါတယ္...
(၁) ဒါန- အလွဴေပးၿခင္း ( သံဃနာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဘြဲ ့တံဆိပ္ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္း သည္ မွအစ၊ဘု ရားထီးတင္၊ေက်ာင္းေဆာက္၊တံတား ေဆာက္၊ လမ္း ေဖါက္ ၿခင္း မ်ား ႏွင့္ သမီး အငယ္ဆံုးကို လင္ ေပးစား တာ ေတာင္ကိုယ့္ပိုင္ ေခြ်းနည္းစာ ထဲမွ ရက္ရက္ေရာေရာလွဴဒါန္းၿခင္း)

(၂) သီလ-သီလေဆာက္တည္ၿခင္း (နိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားထံမွ ေန ့ စဥ္ ၅ ပါး ၈ပါး ၉ပါး ၁၀ပါး အစရွိတဲ ့သီလေတြကိုမနိုင္မနင္း ေဆာက္တည္ၿခင္း မွစလို ့ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဆိုလ်င္ ညစဥ္ (၇)နာရီမွ ( ၈ ) နာရီအတြင္း လာတဲ့ တရုပ္ကား ကိုးရီးယားကား မ်ားကို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ ၾကည့္ရွဴ ေဆာက္တည္ၿခင္း မ်ားအထိ (ေကာလဟာလမ်ားမပါ)...)

(၃) ပရိစာဂ- စြန္ ့က်ဲေပးကမ္းၿခင္း ( တၿခားဘာမွမေၿပာလိုပါ ကိုယ့္ရဲ ့ေသြးသား ရင္းမ်ားရဲ ့ဒါန မဂၤလာ ေဆာင္တြင္ တစ္ေထာင္တန္မ်ား ရက္ရက္ေရာေရာစြန္ ့က်ဲ ၿခင္းကိုရွဴ ့( တၿခားဘာမ်ားရွိေသးလဲတိဘူ း )...)

(၄) အဇၨ၀- ေၿဖာင့္မတ္ၿခင္း ( ၿပည္သူနဲ ့ပါတ္သက္ရာတြင္ ၄င္း တိုင္းတပါးႏွင့္ ပါတ္သက္ရာတြင္၄င္း မွန္ကန္ ေၿဖာင့္မတ္စြာ က်င့္ၾကံေလ့ရွိတယ္ ..အမွန္တကယ္ ၿပင္းထန္ေသာ ၿပစ္မွဳမ်ားႏွင့္ တစ္တိုင္းၿပည္လံုး ကို ပ်က္စီးေအာင္ ၾကံေဆာင္သူမ်ား ကိုေတာင္ ပုဒ္မ ၅၊ ၉၆ ေလာက္ ႏွင့္ပဲ အေရးယူရန္ ၿပင္ဆင္ၿခင္းကိုရွဴ ့...)

(၅) မဒၵ၀- ႏူးညံ့ၿခင္း ..( ႏူးညံ့တာ ကေတာ့ တစ္ဦးၿခင္းစီရဲ ့မ်က္ႏွာအမူအရာ အေၿပာအဆို (ဥပမာ အမ်ားသိတစ္ခုေၿပာရရင္ ေဒ ၚ စု ၾကည္ ဟု ၾကမ္းတမ္းစြာ ေခၚ ဆိုရမည့္ အစား ကုလားမ ဟု လူၾကီး လူေကာင္း ပီသစြာ ေခၚဆိုၿခင္း ကိုရွဳ).ၿပည္သူ မ်ား အား ၿပဳမူ ဆက္ဆံ ပံုကိုေထာက္ရွဴ ့..)

(၆) တပ- ၿခိဳးၿခံၿခင္း ( ဒါကေတာ့ သက္ေသၿပစရာလိုမည္မထင္ပါ .. )
မိမိရရွိေနေသာ ေၿမာက္မ်ား လွစြာေသာ လစာေငြမ်ားထဲမွ အပံုတစ္ရာပံု လ်င္ တစ္ပံုခန္ ့သာ မသံုးမၿဖစ္ သမီး မဂၤလာေဆာင္အတြက္ အသံုးစရိတ္ႏွင့္ သမီး အတြက္ တဆင္စာေလာက္သာ အသံုးၿပဳၿခင္း။နုိင္ငံၿခားမွ တန္ဖိုး ၾကီးစြာတင္သြင္းေနရေသာ ေလာင္စာဆီအား ၿခိဳးၿခံေခြ်တာေသာအားၿဖင့္ မသြင္းပဲ ရွိတာကိုသံုးေစၿခင္း ... တိုင္းၿပည္၏အပိုၿဖဳန္းတီးေငြၿဖစ္ေသာ ပညာေရး၊ က်မၼာေရး၊ဖြံ ့ၿဖိဳ းတိုးတက္ေရးတို ့တြင္သံုးရမည့္အစား မရွိမ ၿဖစ္ တပ္မေတာ္ အတြက္ လက္နက္ ၿဖည့္တင္းၿခင္း ကိုသာၿပဳၿခင္းအား ရွဳ..)

(၇) အေကာဓ- အမ်က္ေဒါသမၿပင္းထန္ၿခင္း ..( ]] စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ေၿခာက္တာမပါဘူး...}} ကိုရွဳ)

( ၈ ) အ၀ိဟိ ံသ- ဆင္းရဲသားတို ့အားမႏွိပ္စက္ၿခင္း ..( ဆင္းရဲသားတို ့ ၏ တေန ့တာ ရုန္းကန္မွူ တြင္ မလိုအပ္ဘဲ ကားတိုးစီးၿခင္းမွ လြတ္ကင္းေစကာ လမ္းေလ်ွာက္ ေစခ်င္ေသာ အားၿဖင့္ ေလာင္စာဆီ ေစ်းတက္္ ကာ ကားခေစ်း ၾကီးေစၿခင္းၿဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ၿခင္း... အလိုမတူသူ ၿပည္သူမ်ား မွ အႏၲာရယ္ ၿပဳၿခင္း မွ ကယ္တင္ ေစၿခင္း အလို ့ငွာ ညလယ္သန္းေခါင္ယံမွ အိမ္တြင္းသို ့ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္ ကယ္တင္ၿခင္း အစရွိသၿဖင့္..။

(၉) ခႏၲီ- သည္းခံၿခင္း (နိင္ငံေတာ္ႏွင့္ ၿပည္သူလူထုအား ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီး ေၾကာင္း အၾကံအစည္ ႏွင့္ေၿမေပၚ ေၿမေအာက္ အဖ်က္သမားမ်ား ပူးေပါင္း ပါ၀င္လ်က္ ေခတ္မွီ၍ ေပါက္ကြဲအား ၿပင္းထန္ေသာခ်ိန္ ကိုက္ဗံုး မ်ား ကိုနိုင္ငံတြင္း ခိုး၀ွက္ သြင္းယူ လာသည္ကို ၾကိဳတင္ သိေသာ္လည္း ၿပည္သူလူထု အထိတ္တလန္ ့ ၿဖစ္မည္ ကိုစိုး ရိမ္ ေသာေၾကာင့္ သည္းခံ၍လ်ိဳ ့၀ွက္ ေဆာင္ရြက္ ရၿခင္းမ်ိဳး .(မဟုတ္ မမွန္သတင္း ဖန္တီး လုပ္ႀကံကာ ညာ ျပီး) ..)

(၁၀) အ၀ိေရာဓန- ၿပည္သူအားမဆန္ ့က်င္ၿခင္း .( ေအာင္မေလးဗ်ာ .အဲဒီအခ်က္ကေတာ့ဘာမွသက္ေသ ၿပစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ..ၿပည္သူလူထု ကလိုလား ေတာင့္တ လြန္းလို ့မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ ထဲေရာက္လာလို ့ အသက္ေတြ ၇၀ .၈၀ ေလာက္ၿဖစ္ေနတာေတာင္ ၿပည္သူ ့ဆႏၵအရ ပင္စင္ မယူ ပဲ ဆက္ လက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့ေနရတာသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့....)

တင္ျပသူ - မ်ဳိးခ်စ္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ျပည္သူမ်ား၏လႈပ္ရွားမႈအေပၚ နားလည္စာနာရန္ စြမ္္းအားရွင္အဖြဲ႔ကို ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာင္းဆို

စြမ္းအားရွင္ဆိုသူမ်ားသည္ ျပည္သူထဲမွ ျပည္သူမ်ား ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းမႈကုိ အရွိတရားကိုအရွိတရားအတုိင္း လက္ခံၿပီး ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္ ့ ၿပည္သူမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈအေပၚ နားလည္စာနာေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကား လုိက္သည္။

၂၃.၈.၂၀၀၇ ရက္စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္သည့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ( ျပည္သူ႔ ဆက္ဆံေရး ေကာ္မတီ) ၏ပန္ၾကားခ်က္ တြင္ ၎တုိ႔ အေနျဖင့္ အဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသား ေခါင္း ေဆာင္ မ်ား ျပန္လွြတ္ေရး ႏွင့္ ျပည္သူ့ ့တြက္ ဆက္ လက္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္း မ်ားကို လုပ္ေဆာင္သြားမည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး အာ ဏာ ရ ရွိ ေရး အတြက္ ပါတီစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ ၀ါဒစြဲမ်ားျဖင့္ ဆူပူေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ား မဟုတ္ဟု ဆုိသည္။

ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း လက္ေတြ႔ခံစားေနရသည့္ အေထြေထြ စား၀တ္ေနေရး အ ၾကပ္ အ တည္း ႏွင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္သည့္ ဒဏ္ကို စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးရန္ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္အညီ ျပည္သူႏွင့္လက္တြဲကာ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ ေတာင္းဆုိျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။

စြမ္းအားရွင္ဆုိသူမ်ားသည္လည္း ျပည္သူတို႔ ခံစားေနရသည့္ အၾကပ္အတည္းမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရ ၾကသူမ်ားမဟုတ္ၾက၍ လူထုလႈပ္ရွားမႈအေပၚ စစ္အစိုးရအလိုက် ဟန္႔တားေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ အင္အားသုံး အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမ်ားသည္ ျပည္သူ ့ဘဝႏွင့္ ကင္းကြာေသာ လုပ္ရပ္ဟု နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

စစ္အစိုးရအလုိက် တႏုိင္ငံတည္းသား အခ်င္းခ်င္းအေပၚ ရန္သူသဖြယ္ ျပဳမူေနျခင္းသည္ ဝမ္း နည္း စရာ ေကာင္းလွၿပီး ျပည္သူလူထုအတြင္း အုပ္စုကြဲ ပဋိပကၡမ်ား ေပၚလာပါကလည္း တုိင္းျပည္အတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားလွေသာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားမႈအေပၚ နားလည္စာနာေပးၾကပါရန္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား(ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးေကာ္မတီ) က တိုက္တြန္းလုိက္သည္။

၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား(ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးေကာ္မတီ)

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

မင္းမဲ ့စရိုက္

မင္းမဲ့စရိုက္။ ဟုတ္တယ္။ မင္းမဲ့စရုိက္။

မင္းမဲ့စရုိက္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ရွင္းေနတာဘဲ။ မင္းမဲ့ေနတဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေသာင္း က်န္း မွဳေတြ၊ အဓမၼဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းလို ့မရတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ေသြးထြက္ သံယိုျဖစ္ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ႀကမ္းတမ္းတဲ့ ေျပာဆိုမွဳ ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြရဲ ့ျခစားမွဳေတြ၊ အစိုးရမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ ေတြ၊ တိုင္းသူ ျပည္သား ေတြကို ညွင္းပမ္း ႏွိပ္စက္မွဳ ေတြ ေပၚေပါက္ ေနတာဟာ မင္းမဲ့စရိုက္ဘဲ။

ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုရင္ မင္းမဲ့စရိုက္ ဘယ္လို ေပၚေပါက္သလဲ။ မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြက ဖန္တီးသလဲ။ မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြက အေကာင္အထည္ေဖၚသလဲ။ မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြက ခံရသလဲ။

မင္းမဲ့စရိုက္ ဘယ္လို ေပၚေပါက္သလဲဆိုရင္ မင္းမရွိတဲ့အခါ ေပၚသလို၊ မင္းရွိေနရက္နဲ ့ လည္းေပၚတယ္။ ဒါဆို လက္ရွိျမန္မာျပည္ေရာ။ ႏွစ္ခုလုံးေႀကာင့္လို ့ေျပာလို ့ရတယ္။

အင္း။ မင္း မရွိဖူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္သူ ့က တရား၀င္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္တဲ့ မင္းအေနနဲ ့ မရွိေနဖူး။ န၀တ၊ နအဖက တရား၀င္ မင္း ေတြမဟုတ္ဖူး။ ဒါဆို မင္း ရွိတယ္ဆိုတာကေရာ။
အင္း။ နအဖက တရား၀င္ မင္း မဟုတ္ဘဲ မင္းလို အေယာင္ေဆာင္ျပီး အုပ္ခ်ဴပ္ေနတာကို ေျပာတာ။ ဒါေႀကာင့္ မင္းမဲ့စရိုက္က နအဖေႀကာင့္ ေပၚေပါက္ေနတယ္ဆိုရင္ ရွင္းသလား။

မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြက ဖန္တီးသလဲ။ မင္းမဲ့ စရိုက္ ကို ေပၚေပါက္ ေစတဲ့ နအဖ နဲ ့ နအဖ ရဲ ့လက္ပါးေစ ေတြ က ဖန္တီးတယ္။ ဘယ္လိုဖန္တီးသလဲ။ ဒီလိုေလ။ လက္နက္ကိုင္ အင္အား ေတြကို တိုးခ်ဲ ့ထား တယ္။ အႀကမ္း ဖက္ ႏွိမ္နင္းေရး သင္တန္းေတြ ပို ့ ခ်တယ္။ အႀကမ္းဖက္ မွဳ အေျခအေန ေတြကို စတင္ ျပဳလုပ္ တယ္။ အႀကမ္း ဖက္လို ့ရေအာင္ အကြက္ဆင္ ေပးတယ္။ အႀကမ္းဖက္ခြင့္ ေပးထားတယ္။ အႀကမ္းဖက္ ရဲေအာင္ အခြင့္ အေရး ေတြနဲ ့ ေပးျပီး ျမဴဆြယ္တယ္။

မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြက အေကာင္အထည္ ေဖၚသလဲ။ အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေအာက္ ေျခအဆင့္ကေနစျပီး အေပၚအဆင့္က ေနာက္ဆုံးမွ ၀င္ေရာက္တဲ့ နည္းကို သုံးေလ့ရွိႀကတယ္။ ေအာက္ေျခ လက္ပါးေစအဆင့္ကေန အထက္အဆင့္ျဖစ္တဲ့ ခါးပိုက္ေဆာင္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ ့ထိပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ - မဆလေခတ္က လုံထိန္း (လုံျခဳံမွဳထိန္း သိမ္းေရးတပ္ဖြဲ ့) ဆိုျပီး ေအာက္ဘက္အဆင့္အေနနဲ ့ေမြးခဲ့တယ္။
အခု နအဖက ႀကံ ့ဖြတ္နဲ ့ စြမ္းအားရွင္ေတြကို ေမြးတယ္။ သူတို ့ကို ဦးဆုံးအႀကမ္းဖက္ ခိုင္းတယ္။ ထိခိုက္နစ္နာ စရာရွိ က်ဆုံစရာရွိ ခံရစရာရွိရင္ ထိုးေကြ်းလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး အထက္အဆင့္အေနနဲ ့ သူတို ့ရဲ ့ခါးပိုက္ ေဆာင္တပ္ကို သုံးတယ္။

အမိန္ ့ ဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ ့ မင္းမဲ့စရုိက္ အႀကမ္းဖက္မွဳကို လွည့္ျဖားျပီး လုပ္ခိုင္းတယ္။ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ား ႀကီးေပးျပီး ထိန္းထားတယ္။

မင္းမဲ့စရိုက္ကို ဘယ္သူေတြ က ခံရသလဲ။ ရွင္းတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ အေျခအေနနဲ ့ ေျပာရရင္ -အမ်ား ဆုံး ခံရတာ တိုင္းသူ ျပည္သား ေတြဘဲ။ နအဖက မင္းမဲ့စရိုက္ ကို ေပၚေပါက္ ေစတယ္။ မင္းမဲ ့စရုိက္ ကို နအဖနဲ့ လက္ပါးေစေတြက ဖန္တီး တယ္၊ အေကာင္အထည္ေဖၚတယ္။ ဒီေတာ့ ခံရဖို ့က်န္တာ ျပည္သူေတြဘဲ။

နအဖက ႀကံ ့ဖြတ္နဲ ့ စြမ္းအားရွင္ေတြကို ပထမဦးဆုံး အႀကမ္းဖက္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆို လာေတာ့မယ္ လက္ နက္ကိုင္အင္အားစုေတြ။ မင္း က ခိုင္းေနတဲ ့ မင္းမဲ့စရုိက္ အႀကမ္းဖက္မွဳ ေတြေလ။

မင္းေတြ ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ မင္းမဲ့စရိုက္ဘဲ။ တနည္းေျပာရရင္ မင္းကုိယ္တိုင္က မင္းပီသ ရမဲ့အခ်က္ ေတြမရွိဘဲ မင္းမဲ့ဆန္ဆန္ လုပ္ေနတဲ့ မင္းမဲ့စရိုက္ဘဲ။

ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။

မင္းမဲ့စရုိုက္သည္ နအဖေႀကာင့္ ေပၚေပါက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

မင္းမဲ့စရုိုက္သည္ နအဖက ဖန္တီးေနျခင္းျဖစ္သည္။

မင္းမဲ့စရုိုက္သည္ နအဖနွင့္ လက္ပါးေစေတြကအေကာင္အထည္ေဖၚေနျခင္းျဖစ္သည္။

မင္းမဲ့စရိုက္ကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

(၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သူမ်ားအား ဖမ္းဆီးျခင္းအေပၚ မကဒတ၏ သေဘာထားထုတ္ျပန္ခ်က္

ယမန္ေန ့ည သန္းေခါင္က (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး လွဳပ္ရွားေဆာင္ ရြက္ သူမ်ားအား (နအဖ) စစ္တပ္မွ မည္သည့္အေႀကာင္းျပခ်က္မွမရွိဘဲ မတရား ဖမ္းဆီးသြား ခဲ့သည္ ဟု သိ ရွိရသည္၊

(၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းအား

(၁) ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရးလမ္းျဖင့္ အေျဖရွာေရး
(၂) (၁၉၉၀) ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အေပၚတြင္ အေျခခံေရး
(၃) ဒီမိုကေရစီကို ဦးတည္ေသာ ေျဖရွင္းမွဳျဖစ္ေရး

တို ့အတြက္ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္စြာ ေဆာင္ရြက္လွဳပ္ရွားေနသူမ်ားျဖစ္သည္၊

ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားသည္လည္း အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ရည္မွန္းေဆာင္ ရြက္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု မကဒတ မွ လက္ခံယံုႀကည္သည္၊

မကဒတ ဥကၠဌရဲေဘာ္သံခဲမွလည္း -

“နအဖ စစ္အုပ္စုအေနနဲ ့ ယခုလို မတရားဖမ္းဆီးဖိႏွိပ္ေနမွဳမ်ားဟာ တိုင္းျပည္ရဲ ့ အနာဂတ္ေကာင္း က်ဳိးေတြ ကို ပစ္ပယ္ျပီး ဆိုးက်ဳိးမ်ား ကိုသာ ဖန္တီး ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ားပဲ ျဖစ္တယ္၊ နအဖ စစ္ အုပ္စုရဲ ့ လုပ္ ရပ္ မ်ားကိုျပင္းထန္စြာ ရွဳတ္ခ်ျပီး အဖမ္းဆီးခံေနရတဲ့ မင္းကိုႏိုင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္း သား မ်ားနဲ ့ ဒီမိုကေရစီေရးလွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို အျမန္ဆံုးျပန္လွ ြတ္ ေပးဖို ့ ေတာင္း ဆိုတယ္၊ ” ဟု ေျပာ ႀကားလိုက္ပါသည္၊

မိမိတို ့ မကဒတအေနျဖင့္လည္း ဒီမတရားမွဳ မ်ားကို ျမန္မာျပည္သူလူထုႀကီး၊ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားႏွင့္အတူ တဆက္ တစပ္တည္း၊ တသားတည္း ရပ္တည္ တိုက္ပြဲ၀င္ သြားမည္ျဖစ္ေႀကာင္း သေဘာထားထုတ္ျပန္ေႀကညာလိုက္သည္၊

ဗဟိုေကာ္မတီ
ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး
ရက္စဲြ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။ ႀသဂုတ္လ (၂၂) ရက္

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ေက်ညာခ်က္

၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားဆက္ ေက်ာင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ား ဖမ္းဆီးျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္၍ သေဘာထား ေၾကျငာခ်က္

၂၂ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္


ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ႏွင့္ႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးမ်ား ထြန္းကားႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ႀကိဳးပမ္းရာ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းႏို္င္ေရး ႏွင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး အေပၚတြင္ အေျခခံ၍
၁။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းျဖင့္ အေျဖရွာေရး
၂။ ၉၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပဲြ ရလဒ္အေပၚ တြင္ အေျခခံေရး၊
၃။ ဒီမုိကေရစီကုိ ဦးတည္ေသာ ေျဖရွင္းမႈျဖစ္ေရး၊ဟူေသာ အေျခခံမူ ၃ ရပ္ေပၚ တြင္ရပ္တည္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ သည္။
ယခု ၂၁ ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ညသန္းေခါင္၌ နအဖ စစ္အစုိးရမွ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဒီမုိ ကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားအား မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိဘဲ ေနအိမ္မ်ား၌ ၀င္ေရာက္ ရွာေဖြျခင္း၊ ဖမ္းဆီးျခင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းႏုိင္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အေပၚတြင္ ႏုိင္ငံေရးအရ အၾကမ္းဖက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဖမ္းဆီးျခင္းအား ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား မ်ား မွ အျပင္း အထန္ကန္႔ကြက္ ရွဳံ႕ခ်သည္။
ကုိမင္းကုိႏုိင္၊ ကုိမင္းေဇယ်ာ၊ ကုိကုိႀကီးတုိ႔အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဒီမုိကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားအား ခၽြင္းခ်က္မရွိ အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ေပးရန္ႏွင့္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၌ လက္ရွိ ႀကဳံေတြ႔ေနရေသာ စီးပြားေရး ႏုိင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းမ်ားကုိ အျမန္ဆံုးေျဖရွင္းေပးရန္ နအဖ စစ္ အစုိးရအား အေလးအနက္ေတာင္းဆုိလုိက္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ရဟန္းရွင္လူမိဘျပည္သူ အေပါင္းႏွင့္ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား အေပါင္းကလည္း ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီထြန္းကားေရးက်ဳိးပမ္းမႈ အေပၚတြင္ထက္ သန္ ညီညာစြာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏွင့္ အတူရပ္တည္ေဆာင္ရြက္ၾကဖုိ႔ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။
၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား
( မွတ္ခ်က္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ လက္ခံရရွိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ )

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ျပည္သူ ့လွဳပ္ရွားမွဳ စႀကမည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၂၃)ရက္ေန႔ ေန႔လည္(၁)နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔တြင္ အငတ္ေဘးလြတ္ေျမာက္ေရး အၾကမ္းမဖက္ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳၾကီးကုိ ေအာက္ပါ အစီအစဥ္မ်ားအတုိင္း က်င္းပျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

(က) ေန႔လည္ (၁)နာရီ တိတိတြင္ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳအခမ္းအနား စတင္ေၾကာင္းေၾကညာျခင္း၊

(ခ ) ႏုိင္ငံေတာ္အလံအား အေလးျပဳျခင္း၊

(ဂ) က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကုိ အေလးျပဳျခင္း၊

(ဃ)ဒီမုိကေရစီႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးလွဳပ္ရွားမွဳအတြက္ အသက္ေပးသြားသူမ်ားကုိ (၁)မိနစ္ ၿငိမ္သက္ ဦးညႊတ္ျခင္း၊

(င) ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ သရုပ္ေဆာင္ဒါရုိက္တာ တစ္ဦးမွ လြမ္းေရးထက္၀မ္းေရးခက္၊ ၀မ္းေရးထက္ ျပည္ထဲေရးခက္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာျခင္း၊ (၁၅-မိနစ္)

(စ) ၀ါရင့္ သတင္းစာဆရာေဟာင္းတစ္ဦး မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ. ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရွဳပ္ေတာ္ပုံဇာတ္လမ္းစုံ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာျခင္း၊ (၁၅-မိနစ္)

(ဆ) ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး မွ အူမေတာင့္ျခင္းႏွင့္သီလေစာင့္ျခင္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္း၊ (၁၀-မိနစ္)

(ဇ ) အိမ္ရွင္မတစ္ဦး၏ ကူးစက္ျမန္ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတုပ္ေကြး ဗုိင္းရပ္စ္ပုိး ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာျခင္း၊ (၁၀-မိနစ္)

(စ် ) ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ဦး မွ မတူညီေသာမုန္႔ဖုိးမ်ား ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာျခင္း၊ (၁၀-မိနစ္)

(ည) တက္ေရာက္လာေသာ ျပည္သူလူထုထဲမွ ရင္ဖြင့္လုိသူ(၃)ဦး. ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ (၁၀-မိနစ္စီ)

အထူးအစီအစဥ္

အထူးဖိတ္ၾကားထားသူ (၃)ဦး. ေဟာျပာခ်က္မ်ား၊( မိနစ္-၂၀ စီ)၊ အခမ္းအနားကုိ ကမာၻမေၾကသီခ်င္း သံၿပဳိင္ ဆုိ၍ ရုပ္သိမ္းမည္၊

၃။ အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ၾကမည့္ ျပည္သူလူထုၾကီးအေနျဖင့္ အက်ီၤအျဖဴေရာင္မ်ား ၀တ္ဆင္လာ ၾကပါ ရန္ ေမတၱာရပ္ခံ ႏွဳိးေဆာ္အပ္ပါသည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ျမန္မာျပည္သူေတြ စုေပါင္းတိုက္ပြဲစႀကဖို ့ အခ်ိန္က်ေနပါျပီ။

မေန ့က တာေမြေစ်းနားမွာ လူငယ္ေတြ ဆႏၵျပႀကတယ္။ နအဖလက္နက္ကိုင္အေယာက္ ၁၀၀ ကပိတ္ဆို ့ ခဲ့တယ္။

မနက္ပိုင္းမွာ လူငယ္တစ္စု ေရွ ြဂုံတိုင္လမ္းအတိုင္း အာဇာနည္ကုန္းကို ခ်ီတက္ခဲ့ႀကတယ္။

သာေကတအထက(၂)က ေက်ာင္းသားဆယ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္နဲ ့ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြရဲ ့လာဘ္စားမွဳကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ႀကတယ္။

အားလုံး၀ုိင္းရံႀကမွ၊ အားလုံးပါ၀င္ႀကမွ ေအာင္ျမင္မယ့္တိုက္ပြဲပါ။

ေခာတ္အဆက္ဆက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့တစ္ေတြ ေျပာခဲ့ႀကတယ္ “ရရင္ရ မရရင္ခ်”။

ျပည္တြင္းအင္အားက အဓိကပါ။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ရန္ကုန္မွာ ဆႏၵျပၿပီ

၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္
17:50 PM

၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ ေျပာျပခ်က္

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပထမ ေလွ်ာက္လာခါစမွာ လူ ၂၀၀-၃၀၀ ေလာက္ပဲ၊ ေနာက္က်ေတာ့ မွတ္တုိင္ေတြမွာ လူေတြက ေမးေတာ့ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲ။ ဒီလို ဒီလိုပဲ၊ ဓါတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ဆီ၊ ေလာင္စာဆီေတြ ေစ်း တက္တဲ့အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဆင္းလာတယ္။ ကားေပၚကဆင္း သူတို႔လည္းေလွ်ာက္ ဆိုျပီးေတာ့ လိုက္လာတယ္။ ေနာက္ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြလည္း ၀င္ျပီးေတာ့ ပါလာ ၾက တယ္။ တကၠစီေပၚက လူေတြကလည္း အားေပးတယ္၊ အခက္အခဲ အကုန္လံုး တူေနၾကတယ္ ဆိုေတာ့ ကားသ မားေတြက ဆင္းျပီးေတာ့ လက္ႏႈတ္ဆက္တာ ရွိတယ္။ ကားေပၚက လက္ျပၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရႊဂုံတိုင္ မီးပြိဳင့္ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မွတ္တိုင္က လူေတြကပါ သေဘာေပါက္သြားျပီးေတာ့ အဲဒီမွာ၀င္ ပူးေပါင္းၾကတယ္ ။ ေနာက္ဆံုး တာေမြေစ်း ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း ေတြေရာက္္လာတဲ့ အခါမွာ လူအုပ္ေတြက အ ရမ္းမ်ားသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ လမ္းေတြပါ ပိတ္သြားေတာ့ လမ္းပိတ္ဆို႔မႈ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အဲဒီမွာ လူစုခြဲလိုက္ ရ တယ္။

အာဏာပိုင္ေတြက မေႏွာက္ယွက္ဘူးဗ်ာ။ ရုိးရိုးပဲ ေျပာရရင္ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ဟိုင္း လတ္ကားေတြနဲ႔လာျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ ရွိတယ္ ။ တည့္တည့္ က်ေနာ္တို႔ကုိ ဘာမွ အႏၱရာယ္ မ ျပဳဘူး ။ တခု ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုရားေတြ ဘာေတြကိုေတာ့ အသည္းအသန္ က်ေနာ္က ေျခာက္ထပ္ႀကီး ငါးထပ္ ႀကီးတို႔က ျဖတ္လာေတာ့ ဘုရားေတြေပၚတက္ျပီး ဆုေတာင္းမယ္ ထင္ျပီးေတာ့ သူတုိ႔က ဘုရားေတြမွာေတာ့အ သည္းအသန္ ပိတ္ဆို႔ထားၾကတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ဒီေန႔ ဆုေတာင္းဖို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး ၊ လက္ေတြ ့ၿပဖို႔ လာတာကိုး ။

----------------------------------

16:30 PM

ဆႏၵျပသူတဦးက မဇၩိမသို႔ ေျပာျပခ်က္

ဆီေစ်းေတြ တက္လို႔၊ ကားမစီးႏိုင္လို႔၊ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ တခ်ိဳ႕ ခရီးသည္ေတြထဲက ၀င္ပူးေပါင္းတာ ေလွ်ာက္တာေရာ၊ ဘာေရာ အားလံုး က် ေနာ္တို႔ လူသံုးရာေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္ ။ အဲဒီေတာ့ လူတန္းႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေရႊဂုံတိုင္ ကေနျပီးေတာ့ တာ ေမြ ေစ်းအထိေပါ့ ။ ငါးထပ္ႀကီး၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီး၊ ေက်ာ္ျပီးေတာ့ တာေမြေစ်း၊ ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း၊ အဲဒီအထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္တို႔ တမင္တကာကို အဲဒီအထိ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္ ။ ေလွ်ာက္ေတာ့ ပရိပ္သတ္က အဲဒီ ကားေပၚကေနျပီးေတာ့ လက္ျပသြားတာေတြ၊ လက္မ ေထာင္ျပသြားတယ္။ အဲဒါ လုပ္ၾကပါ၊ ႀကိဳးစားၾကပါ ဆုိျပီးေတာ့ ေျပာတယ္ ။ အားေပးတဲ့ လူေတြကလည္း အားေပးသြားၾကတာ ေပါ့ေလ။ ေရသန္႔ေတြ ေပးတဲ့လူ ကလည္း ေပးတယ္ ။ အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း ေရာက္ျပီးေတာ့မွ တာေမြေစ်းကို ျပန္လွည့္ ျပီးေတာ့ လူစု ခြဲလိုက္ၾကတယ္ ။
အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔၊ ေနာက္တခ်ဳိ႕ ကားေပၚကေန ျပီးေတာ့ ကားနဲ႔ ေတာက္ေလ်ာက္ လိုက္ျပီးေတာ့ ဗြီဒီယိုရိုက္တာ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ၊ အဲဒါ သူတုိ႔က ေတာက္ေလ်ွာက္လုပ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဆီေစ်းေတြ တက္လို႔ က်ေနာ္တို႔က လမ္းေလွ်ာက္တာ ျဖစ္တယ္ ။ ဒါလူထုရဲ့ ခံစားမႈကို ျပသတာျဖစ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ကုိပဲ က်ေနာ္တို႔က ဒီကားေပၚက ခရီးသည္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ ေျပာျပသြားျပီး လုပ္ၾကတာပါ။
--------------------------------

16:00 PM

ေလာင္စာဆီ ေစ်းႏႈန္းမ်ား အဆမတန္ ႀကီးျမင့္ေနမႈကို ကန္႔ကြက္ေသာ ဆႏၵျပပြဲ တခုကို ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္း သားမ်ားက ဦးစီး၍ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ ယေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းက ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ လူအင္အား ေထာင္ဂဏန္းအထိ ရွိလာ ေသာ လူအုပ္စုႀကီးက ေရႊဂံုတိုင္မွသည္ တာေမြေစ်းအထိ လမ္းေလ်ွာက္ ဆႏၵျပပြဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္

တစ္ခါက ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေတာ၀က္အေပါင္း ေနထိုင္ႀကသတဲ့။
ဒီေတာ၀က္ေတြက အင္မတန္မွ ေအးခ်မ္းသာယာစြာနဲ ့ ရုိးသားစြာ ေနထိုင္ေလ့ရွိႀကသတဲ့။

တစ္ေန ့ၾကေတာ့ ဒီေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာအင္မတန္ကို ရိုင္းစိုင္းယုတ္မာလွတဲ့ က်ားဆိုးၾကီးတစ္ေကာင္ေပၚေပါက္ လာျပီး၊ေတာ၀က္ေတြကို အဓမၼ အႏိုင္က်င့္ျပီးေန ့ စဥ္ တစ္ေကာင္က် ဖမ္းဆီးစားေသာက္ေနတာမို ့၊ ေတာ၀က္ အေပါင္းဟာ က်ားဆိုးႀကီးရန္ကို ေႀကာက္ျပီး အစာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ရွာေဖြမစားႏိုင္ႀကေတာ့ ဘဲ ပုန္း ေအာင္းေနႀကရတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ ့ တေျဖးေျဖး စိတ္ပင္ပန္းျပီး ပိန္ခ်ဳံးေနႀကေလသတဲ့။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာဒီေတာ၀က္ ေတြထဲကေန အေျမာ္အျမင္ ဥာဏ္ပညာနဲ ့ျပည့္၀တဲ့ ေတာ၀က္
ပ်ဳိေလး တစ္ေကာင္ က အို -အဖိုးတို ့အဖြားတို ့ အေဖတို ့အေမတို ့ အစ္ကိုတုိ ့ အမတို ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ ၀က္ေတြ ဒီလိုက်ားဆိုး ႀကီးကို ေႀကာက္ျပီး ပုန္းေရွာင္ေႀကာက္လန္ ့ ေနတာနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့တစ္ေတြအ သက္ေတြ ဘ၀ေတြ ေသေႀက ပ်က္စီးေနႀကတာ။ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ ့ အမ်ဳိးတုန္းေတာ့မယ္။

ဒီလို ငုံ ့ခံျပီးေနႀကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ က်န္ေတာ့မွာမဟုတ္ဖူး။ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ရဲ ့ နယ္ ေျမလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္။

ဒီေတာ့ ဒီက်ားဆိုးႀကီးကို တိုက္ရင္း အေသခံတာကမွ ျမင့္ျမတ္ဦးမယ္။ က်ားဆိုးႀကီးက တစ္ ေကာင္ထဲဘဲ၊ ကြ်န္ ေတာ္တို ့က အမ်ားဘဲ။ ဘာေႀကာက္စရာရွိသလဲ။ ဒီက်ားဆိုးရန္ကို စုေပါင္း တြန္းလွန္ရင္ ေအာင္ရမယ္ - လို ့ ေတာ၀က္ပ်ဳိေလးက ေျပာသတဲ့။

ဒါနဲ ့ ေတာ၀က္ပ်ဳိေလးက က်ားဆိုးႀကီးနဲ ့ေတြ ့ရင္ ေတာ၀က္ေတြ တစ္ေကာင္မွ ထြက္မေျပးႀကနဲ ့၊က်ား ဆိုးႀကီး ဟိန္းေအာ္ေျခာက္လွန္ ့ရင္ ေတာ၀က္ ေတြအကုန္လုံး သံျပိဳင္ျပန္ေအာ္ရမယ္၊ ျပီးရင္ ဒီက်ား ဆိုးႀကီးကို တစ္ညီ တစ္ညာတည္း ေနာက္မဆုတ္စတမ္း ရဲ၀န္ ့စြာနဲ ့့ ေတာ၀က္စြယ္ေတြ နဲ ့ ျပဳိင္တူထိုး ရမယ္ လို ့ ေျပာသတဲ့။ ေသ အတူတူ ရွင္အတူတူ ေတာ၀က္ထု ရဲ ့ ရန္သူကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ဖို ့ အားလုံး ကတိျပဳႀကတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ေနာက္တစ္ေန ့နံနက္ က်ားဆိုးႀကီးေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ၀က္ထုဟာ အခ်င္း ခ်င္းပူးကပ္စုရုံး ျပီး၊ က်ားဆိုးႀကီးကို ရင္ဆိုင္ႀက သတဲ့။ က်ားဆိုးႀကီးဟာ ဒီလို ေတာ၀က္ေတြအားလုံးကို ေတြ ့သြားေတာ့ အံ့ အား သင့္ျပီး ထုံးစံအတိုင္း ဟိန္းေအာ္ေျခာက္လွန္ ့ တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ၀က္ထုက သံျပဳိင္ျပန္ျပီးေအာ္ ဟစ္ေတာ့ က်ားဆိုးႀကီး လန္ ့ျပီး ျငိမ္သက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ေတာ၀က္ထုဟာ ညီညာစြာနဲ ့ တစ္ျပိဳင္နက္ထဲ ေျပးလာႀကျပီး အစြယ္မ်ားနဲ ့ရတဲ ့ေနရာကေန ၀ိုင္း ပက္ႀကသတဲ့။

က်ားဆိုးႀကီးက ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ ေပမယ့္ အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ရဲရဲ ၀န္ ့၀န္ ့ တိုက္ခိုက္ႀကတဲ့ ေတာ၀က္ေတြရဲ ့စု ေပါင္းအင္အားေႀကာင့္ အမ်ားထုအားကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေတာ၀က္မ်ားရဲ ့ အစြယ္ေအာက္မွာ က်ဆုံးအသက္ ေပ်ာက္ သြားေတာ့သတဲ့။

ေနာက္ဆုံး ေတာ၀က္ထုဟာ ညီညာ စြာနဲ ့ ေတာ၀က္ တို ့ေနထိုင္ရာ ေအးခ်မ္း သာယာတဲ ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲ မွာ ရိုးသားစြာနဲ ့ တစ္သက္လုံး အတူတစ္ကြ ေနထိုင္သြားႀကေလသတဲ့။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ရရုံနဲ ့မျပီးေသးဖူး။ ရန္သူကို ေအာင္ျမင္ တာဟာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပစ္ေျပာမေနဘဲ၊ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးညီညာျပီး တစ္ဦးခ်င္း တိုင္းက ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ဖို ့ လိုတယ္ဆိုတာကို သိသြားႀကသတဲ့။

ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲ။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အခ်ိန္ကာလအတြင္းက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

အေရးႀကီးျပီ

(အေရးႀကီးျပီ ညီေနာင္အေပါင္းတို ့ ေသြးစည္းကာ ညီေစ ညီႀကစို ့၊

ငါတို ့ရဲ ့သမိုင္းတစ္ေခာတ္ကို ငါတို ့ေသြးနဲ ့ေရးခဲ့ျပီ ေသြး သစၥာလည္းျပဳခဲ့ျပီ။)2

(ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ဆို အသက္ကိုလည္းဘာမထီ ေသပေစ ခြပ္ေဒါင္းေသြးမို ့
ရဲရဲေရွ ့ကိုခ်ီ။)2

လြတ္လပ္မွဳနဲ ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ရည္ အဆုံးသတ္တိုက္ပြဲ ငါတို ့ႏြဲရမည္။

အေရးႀကီးျပီ ညီေနာင္အေပါင္းတို ့ ေသြးစည္းကာ ညီေစ ညီႀကစို ့၊

ငါတို ့ရဲ ့သမိုင္းတစ္ေခာတ္ကို ငါတို ့ေသြးနဲ ့ေရးခဲ့ျပီ ေသြး သစၥာလည္းျပဳခဲ့ျပီ။

ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ဆို အသက္ကိုလည္းဘာမထီ ေသပေစ ခြပ္ေဒါင္းေသြးမို ့
ရဲရဲေရွ ့ကိုခ်ီ။

လြတ္လပ္မွဳနဲ ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ရည္ အဆုံးသတ္တိုက္ပြဲ ငါတို ့ႏြဲရမည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း ဆႏၵျပ ေႀကြးေႀကာ္

သပိတ္ သပိတ္ ......... ေမွာက္ ေမွာက္၊
မီးတုတ္ မီးတုတ္ ......... ႐ိႈ ့႐ိႈ ့၊

တစ္ပါတီစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး ........ ( ဒို ့အေရး )၂
မဆလ အစိုးရ ......... ( အလိုမရွိ ) ၂

တို ့ေက်ာင္းသားေတြ ညီရဲ ့လား ေဟ့ ....... ( ညီတယ္ေဟ့ )၂
ခြပ္ေဒါင္း ေသြးေတြ နီရဲ ့လား ေဟ့ ........ ( နီတယ္ေဟ ့ )၂

တို ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မွာ ခဲ့တာ ..... ရ ရင္ ရ .. မရ ရင္ ခ်။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

ႏွမခ်င္း မစာနာေသာ စစ္လုံထိန္းမုဒိန္းေကာင္မ်ားရဲ ့ မိုက္ရိုင္းခ်က္။

ခင္ဗ်ားတို ့ကို စိန္ေခၚတယ္

(၁)
ကြ်န္မအပ်ဳိမ လွပါသည္
ကြ်န္မ.. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ
ျဖဴသည္.. ႏုသည္
အခုအခံမပါ.. ကြ်န္မခႏၵာကိုယ္
ရွဳိက္ႀကီးဖိုငယ္.. အသြယ္သြယ္။

ကြ်န္မအသက္
သေျပခက္ေက်ာ္.. ေရတြက္ေသာ္
တစ္ကိုးရွစ္ရွစ္.. ေတာ္လွန္ေခတ္မွာ
တစ္တစ္ရစ္ရစ္.. တစ္ဆယ့္ရွစ္။

ကြ်န္မတို ့တကၠသိုလ္
အို ဘာကိုေထာက္.. ေႀကာက္ရမွာလဲ
တိုက္ပြဲ.. တိုက္ပြဲ
ရဲရဲေတာက္ပ.. ရဲေတာက္မဟာ
ကြ်န္မ.. ကြ်န္မ.. လက္နက္မခ်
ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ ့ႀက။

(၂)
၁၉၈၈ မတ္လ
ဖက္ဆစ္အစိုးရ.. ေထာင္ထဲညမွာ
ကြ်န္မ..အပ်ဳိမ.. က်ဆုံးရသည္
ကြ်န္မ..ခုခံ မတြန္းလွန္ႏိုင္
မတန္အားယုတ္.. ႀကိဳးႏွင့္တုတ္ျပီး
လွဳပ္မရ.. ရုံးမရ
မရ.. မရ.. အို.. မရေတာ့
ကြ်န္မ..ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရျပီ။

ကြ်န္မႏွဳတ္ခမ္း..ဖက္ဆစ္နမ္းႀက
ကြ်န္မရင္အုံ..ဖက္ဆစ္ ငုံႀက
ကြ်န္မ …တြင္း.. ဖက္ဆစ္ ….ႀက
ဖက္ဆစ္မုဒိန္း.. လုံထိန္း လုံထိန္း
နတ္စိမ္းပူး၀င္.. အရွင္လတ္လတ္
ေခတ္ေသနတ္နဲ ့ အငတ္မေျပ
ကြ်န္မအပ်ဳိရည္..ကိုေသာက္
တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သုံးေလးေယာက္မက
ကြ်န္မေသေလာက္ပါျပီရွင္ရဲ ့။

(၃)
ဒါေပမယ့္ေလ
ကြ်န္မ မေသ.. မ်က္ရည္မက်
ကြ်န္မေရတိမ္နစ္ ..သားအိမ္ညစ္လည္း
ကြ်န္မခ်စ္သည့္ ေတာ္လွန္ေရး
ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ ဒီမိုကေရစီ။
ဟယ္… ဖက္ဆစ္အစိုးရ
ငါ့ေသြးသားကို ..နင္၀ါးျမိဳသည္
နင့္ကို ငါ ဘယ္ေတာ့မေက်
ဟယ္… အစိုးရ
ငါ့အပ်ဳိရည္.. နင္ဖ်က္ေခြ်သည္
ရာဇ၀င္ မေက်.. မေက်.. မေက်။
ေဟ့… အစိုးရအေမြ
ေနာက္လိုက္ေခြးတပ္..လုံထိန္းတပ္တုိ ့
သတၱိရွိရင္ လာစမ္းပါေစ…
ေသနတ္တစ္ကမ္း.. ေသြးခင္းလမ္းမွာ
ျငိမ္းခ်မ္းေရး အပ်ဳိမ
ျမန္မာပန္းပြင့္.. မုဒိန္းက်င့္ခံရ
နင္ အစိုးရ. အျပဳတ္ခ်မယ္
လုံး၀.. ငါတို ့ဒူးမေထာက္
လုံး၀.. ငါတို ့ဒူးမေထာက္။

(၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လအေရးအခင္းတြင္ မဆလ လုံထိန္းတပ္တို ့၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရျပီး၊ ေထာင္တြင္းတြင္ အဓမၼမုဒိန္းက်င့္ခံခဲ့ရေသာ ရန္ုကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ ရင္တြင္းခံစားခ်က္။)

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

၈၈ ေန ့စြဲမွတ္တမ္း

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္လာျခင္း အေၾကာင္း

၁၉၈၇ ခုႏွစ္

ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ ေန ့တြင္ ဦးေန၀င္းက တစ္ႏိုင္ငံလံုးသို ့ ေျပာၾကားေသာ မိန္ ့ ခြန္းတြင္၊ သူ အုပ္ခ်ဳ႔ပ္ခဲ့ သည့္ ၂၅ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းတြင္ အမွားမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ၊ အခ်ိန္အခါ အားေလ်ာ္စြာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ မႈ မ်ား ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တိုင္းျပည္သို ့၀န္ခံလိုက္သည္။

စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ ေန ့တြင္ ၂၅ က်ပ္ ၊ ၃၅ က်ပ္ ႏွင့္ ၇၅ က်ပ္ တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမ၀င္္ေတာ့ ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ အတြင္းေရးမႉး ဦးစိန္လြင္ လက္မွတ္ ေရးထိုးထားသည့္ ေၾကျငာခ်က္ကိုထုတ္ျပန္ လိုက္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ရပ္တန္ ့သြားခဲ့ ေသာ္လည္း၊ တရားမ၀င္ေၾက ျငာခဲ့ေသာ ေငြစကၠဴမ်ားအား ျပန္လည္လဲလွယ္ခြင့္ မေပးခဲ့ေခ်။

စက္တင္ဘာ ၆ ရက္ ေန ့တြင္ အစိုးရက တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္အားလုံးကို ပိတ္လိုက္သည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေနရပ္အသီးသီးသို ့ ျပန္ပို ့လိုက္သည္။

ေအာက္တိုဘာ ၁၄ ရက္ ေန ့တြင္ ျပည့္သူ ့လႊတ္ေတာ္က ေငြစကၠဴတန္ဖိုးခ် ခဲ့မႈကို သေဘာတူ တည္ျပဳလိုက္ ၿပီး ဖ်က္သိမ္းခဲ့ေသာ ၂၅က်ပ္၊ ၃၅ က်ပ္ ႏွင့္ ၇၅ က်ပ္ တန္ ေငြစကၠဴမ်ား အစား ၄၅ က်ပ္ ႏွင့္ ၉၀ က်ပ္တန္ ေငြ စကၠဴမ်ားျဖင့္ အစားထိုးလိုက္သည္။

ေအာက္တိုဘာ ၂၆ ရက္ ေန ့တြင္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ားကို ျပန္လည္ဖြင့္ ေပးလိုက္သည္။

ေအာက္တိုဘာ ၂၈ ရက္ ေန ့တြင္ နံနက္ ၄ နာရီခြဲခန္ ့၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ သမတ ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ ခဲ့သည္။

ႏို၀င္ဘာ ၂-၃ ရက္ ေန ့တြင္ စစ္ေတြေဒသေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။

ႏို၀င္ဘာ ၇ ရက္ ေန ့တြင္ ပ်ဥ္းမနား ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ ႏွင့္ တိရစၦာၦန္ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေဆးကု သေရးတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးေန၀င္း ဓာတ္ပံုကို မီး႐ႈိ ့၍ ဆႏၵျပၾကသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ ေန ့တြင္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံႀကီးက ဖြံ ့ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနည္းဆံုး ႏိုင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံပါ၀င္ေၾကာင္း အတည္ျပဳ ေၾကျငာလိုက္သည္။

၁၉၈၈-ခုႏွစ္

မတ္လ ၇ ရက္ ေန ့တြင္ ျပည္လမ္းေပၚရွိ ခ်က္သံရံုး အျပင္ဘက္ ၌ ည ၉ နာရီခြဲခန္ ့တြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ သည္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးေအာင္ႀကီးက စီးပြားေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရန္ႏွင့္ အစိုးရ အသစ္ဖြဲ ့စည္းရန္ အႀကံ ျပဳထားသည့္ အိတ္ဖြင့္ေပးစားကို ဦးေန၀င္းထံ ေပးပို ့ခဲ့သည္။

မတ္လ ၁၂ ရက္ ေန ့တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကိဳ ့ကုန္းအေနာက္ပိုင္း စႏၵာ၀င္းလဘက္ရည္ဆိုင္တြင္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ ့ႏွင့္ အရပ္သားမ်ား ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားၾကသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ဒဏ္ ရာရခဲ့ၿပီး က်န္လူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။

မတ္လ ၁၃ ရက္ ေန ့တြင္ ေက်ာင္းသားအား ရိုက္ႏွက္ခဲ့သူ တရားခံအား သက္ဆိုင္ရာက လႊတ္ေပး လိုက္သ ျဖင့္ ေက်ာင္းသား ၂၀၀ ခန္ ့ ရပ္ကြက္ျပည္သူ ့ေကာင္စီရံုးသို ့ သြားေရာက္ကာ ကန္ ့ကြက္ၾကသည္။ ေက်ာင္း သားမ်ား ႏွင့္ လံုထိန္းမ်ား အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားၾကၿပီး လံုထိန္းမ်ား၏ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးခဲ့သည္ ။ ရက္ အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ခန္ ့ေသ နတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။

(ယခုအခါ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးခဲ့ရေသာ မတ္လ ၁၃ ရက္ ေန ့ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူ ့အခြင့္အေရးေန ့ ဟု သတ္ မွတ္ထားခဲ့ ၾကသည္။)

မတ္လ ၁၄ ရက္ ေန ့ တြင္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား က အျခားတကၠသိုလ္မ်ားသို ့ လံုထိန္းမ်ား၏ ေက်ာင္းသားမ်ား အေပၚ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ျခင္းနဲ ့ ေငြစကၠဴမ်ား ဖ်က္သိမ္းျခင္း ကို ရႈတ္ခ်ထားသည့္ လက္ ကမ္းစာေစာင္မ်ား ကို ျဖန္ ့ေ၀ၾကသည္။

မတ္လ ၁၅ ရက္ ေန ့တြင္ စစ္တပ္မွ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းကို ၀င္စီး လိုက္သည္။ အစိုးရ မွ ေက်ာင္းသားမ်ား အေပၚ အျပစ္ပံုခ်ထားသည့္ ေၾကျငာခ်က္ တစ္ေစာင္ကို ထုတ္ျပန္ေၾကျငာလိုက္သည္။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ကို ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။

မတ္လ ၁၆ ရက္ ေန ့ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား လႈိင္ေကာလိပ္ႏွင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ သို ့ ျပည္လမ္းမ အတိုင္း ဆႏၵျပ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ အင္းလ်ားကန္ အနီးသို ့ ေရာက္ေသာအခါ လံုထိန္းမ်ား ႏွင့္ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ ပိတ္ဆို ့ တားဆီးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာ ပစ္သတ္ခံရသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို ့ လံုထိန္းတပ္ဖြဲ ့မ်ား ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။

မတ္လ ၁၇ ရက္ ေန ့ တြင္ ကိုဖုန္းေမာ္၏ အသုဘ သို ့ ပို ့ေဆာင္သၿဂႋဳဟ္ရန္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသား လူထုက ႀကံေတာသခ်ႋဳင္း အျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကသည္။ သိုေသာ္ ကိုဖုန္းေမာ္၏ အေလာင္းကို အျခားတစ္ေနရာတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ သၿဂႋဳဟ္ လိုက္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသ ဆံုးရသည့္ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ စံုစမ္းရန္ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ တစ္ရပ္ဖြဲ ့စည္းလိုက္ေၾကာင္း အစိုးရကေၾကျငာ လိုက္သည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သား မ်ားသမဂၢ ကို ဖြဲ ့စည္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေထာင္ခန္ ့ကို ဖမ္းဆီး၍ အင္းစိန္ေထာင္သို ့ပို ့လိုက္ သည္။

မတ္လ ၁၈ ရက္ ေန ့တြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ ့လယ္ရွိ ဆူးေလဘုရားသို ့ ခ်ီတက္လာၿပီး အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလိုက္သည္။ အစိုးရက တပ္မ ၂၂ ၊ ၆၆ ၊ ၇၇ တို ့ကို ေခၚ ယူလိုက္ၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ားကို ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး ခဲ့သည္။ ထို ့ေန ့ကို (ေသြးစြန္းေသာ ေသာ ၾကာေန ့) ဟု လူအမ်ား သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး တပ္မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိန္လြင္မွာလည္း (ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၏ လူသတ္ သမား) ဟု အမည္တြင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမ်ား ႏွင့္ တကၠသိုလ္မ်ား အားလံုးကို ပိတ္လိုက္သည္။

ဧၿပီလ ၉ ရက္ ေန ့ တြင္ အစိုးရက ဖြဲ ့စည္းထားေသာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္က မတ္လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ ေသာ အဓိကရုဏ္း၌ ေက်ာင္းသား ၃ ေယာက္ေသဆံုးၿပီး ၆၂၅ ေယာက္ အဖမ္းခံရကာ ၁၄၁ ေယာက္ကိုဆက္ လက္ထိန္းသိမ္းထားသည္ ဟု ေၾကညာသည္။

ဦးေအာင္ႀကီး မွ ဦးေန၀င္း ထံသို ့ စာမ်က္ႏွာ ၄၀ ပါေသာ အိပ္ဖြင့္ေပးစာကို ေရးသားေပးပို ့ ခဲ့သည္။

ေမလ ၁၀ ရက္ ေန ့တြင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားတြင္ ညွဥ္းပန္းမႈ၊ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္မႈ၊ အ မ်ိဳးသမီးမ်ားအား အဓမျပဳက်င့္မႈ ႏွင့္ ရြာသားမ်ားအား ေပၚတာအျဖစ္ အတင္း ေစခိုင္းကာ လူမ်ိဳးစု သူပုန္ မ်ား ကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ (လူသားမိုင္းရွင္း ကိရိယာ) အျဖစ္အသံုးျပဳမႈ မ်ားအတြက္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း အျပည္ ျပည္ ဆိုင္ရာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အဖြဲ ့က ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့သည္။

ေမလ ၃၀ ရက္ ေန ့ တြင္ ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္ေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္း အတြင္း၌ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပန္ လည္ ျဖန္ ့ေ၀ၾကသည္။ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေထာင္တြင္း ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ခံ အေတြ ့အႀကံဳ မ်ား ႏွင့္ ေက်ာင္းသူမ်ား အား လံုထိန္းမ်ား၏ အဓမၼၼက်င့္မႈ သတင္းမ်ားကိုလည္း ပ်ံ ့ႏွံ ့သြားခဲ့သည္။

ဇြန္ ၈ ရက္ ေန ့ တြင္ ဦးေအာင္ႀကီး မွေနာက္ထပ္ အိပ္ဖြင့္ေပးစာတစ္ေစာင္ကို ဦးေန၀င္းထံသို ့ ပို့ခဲ့ျပန္သည္။ ယခုစာတြင္ စီးပြားေရး ၊ ႏိုင္ငံေရး ျပသနာမ်ား အျပင္ မတ္လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လူ ့အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ မႈမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ဇြန္လ ၁၃ ရက္ ေန ့ တြင္ မတ္လတြင္ အသတ္ခံရသူမ်ားအတြက္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အခမ္းအနား က်င္းပရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ မတ္လ၏ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား ကို ဇြန္လ ၁၇ ရက္ ေနာက္ဆံုးထား ၿပီး မ ထုတ္ ျပန္ေပးပါက ျပသနာမ်ား ပိုမိုႀကီးထြား လာလိမ့္မည္ဟု ေက်ာင္းသားမ်ားက ရာဇသံ ေပးလိုက္သည္။

ဇြန္လ ၁၅ ရက္ ေန ့ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌ အစည္းေ၀းပြဲမ်ား ဆႏၵျပ ပြဲမ်ား စတင္ ေပၚေပါက္လာသည္။

ဇြန္ ၁၆ ရက္ ေန ့တြင္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ၊ ကို မိုးသီးဇြန္ တို ့၏ ေဟာေျပာပြဲမ်ား တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္း မ်ား အတြင္း ေပၚေပါက္လာသည္။

ဇြန္လ ၁၇ ရက္ ေန ့တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တြင္းမွသင္တန္းမ်ား အားလံုးရပ္စဲလိုက္သည္။ဆႏၵျပပြဲမ်ားေဟာ ေျပာပြဲမ်ား ျပည္လမ္းရွိ ေဆးတကၠသိုလ္သို ့ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

ဇြန္လ ၂၀ ရက္ ေန ့တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့တြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ျပည္သူမ်ားၿငိမ္း ခ်မ္း စြာဆနၵ ျပၾကသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္း အတြင္းရွိ စည္းေ၀းပြဲမ်ားသို ့ သံဃာေတာ္မ်ားပါ တက္ေရာက္ လာၾကသည္။ အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားမွ - ေက်ာင္းထုတ္ခံရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ေပး ရန္ ႏွင့္ မတ္လအတြင္း သတ္ျဖတ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သူမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ အပစ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ရဲ ႏွင့္ စစ္တပ္က ညေန ၆ နာရီတြင္ ၀ိုင္းရံပိတ္ဆို ့လိုက္သည္။

ဇြန္လ ၂၁ ရက္ ေန ့ တြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျပည္လမ္းရွိ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ရန္ ကုန္ၿမိဳ ့လယ္သို ့ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည္။ ဟံသာ၀တီလမ္းဆံု အေရာက္တြင္လံုထိန္းမ်ား က မ်က္ရည္ယို ဗံုးမ်ား ၊ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ စတင္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ဂ်င္ကလိ မ်ား ျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ အဓိကရုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ၈၀ ခန္ ့ႏွင့္လံုထိန္း ၂၀ ခန္ ့ ေသဆံုးခဲ့ၾကသည္။ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားက ဇြန္လ ၂၁ ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန ့ထိလူစုလူေ၀း ျပဳလုပ္ရန္ ႏွင့္ ညေန ၆ မွ နံနက္ ၆ နာရီ အထိ ညမထြက္ရ အမိန္ ့ ကို ထုတ္ျပန္လိုက္သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ မ်ား ႏွင့္ သြားဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ မ်ား အားလံုး ပိတ္လိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၁ ရက္ ေန ့တြင္ အစိုးရမွ ညမထြက္ရ အမိန္ ့ ကို ည၈ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီိ သို ့ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ေန ့တြင္ မဆလ ပါတီ၏ အေရးေပၚညီလာခံကို ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန ့တြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္မည္ ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ မတ္အတြင္း ဖမ္းဆီးထားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးမည္ ဟု လည္းေၾက ညာခဲ့သည္။

ဇူလိုင္ ၉ ရက္ ေန ့တြင္ ညမထြက္ရအမိန္ ့ကို ျပန္လည္ ရုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရေသာေက်ာင္း သား မ်ားလည္း သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ အသီသီးတြင္ ေက်ာင္းျပန္ခြင့္ကို ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။

ဇူလိုင္ ၁၈ ရက္ ေန ့ တြင္ မတ္လအတြင္း ျဖစ္ခဲ့ေသာ အဓိကရုဏ္းတြင္ ဖမ္းဆီးခဲ့ေသာ ဆႏၵျပသူမ်ား ၄၁ ဦး သည္ ေထာင္ကားေပၚတြင္ အသက္ရႈက်ပ္ကာ ေသဆံုးခဲ့မႈအတြက္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးမင္းေခါင္က ၀န္ခံေျပာၾကားၿပီး ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္သြားသည္။

ဇူလိုင္ ၂၂ ရက္ ေန ့ တြင္ ျပည္ၿမိဳ ့၌ အေရးေပၚ အေျခအေန ေၾကညာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္အားလံုးကုိတပ္ မေတာ္သို ့ လႊဲေပးလိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ ေန ့ တြင္ မဆလ ပါတီ အေရးေပၚ ညီလာခံကို က်င္းပျပဳလုပ္သည္။ ဥကၠဌ ဦးေန၀င္းက မိန္ ့ ခြန္း ေျပာၾကားၿပီး သူ ႏွင့္အတူ မဆလပါတီ ဒုဥကၠဌ ဦးစန္းယု၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဦးေအးကို၊ တြဲဖက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ဦးစိန္လြင္၊ ဗဟိုေကာ္မတီ အလုပ္အမႈေဆာင္၀င္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာ္ထင္ ႏွင့္ ဦးထြန္းတင္တို ့ အနားယူေတာ့မည္ ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ တစ္ပါတီစနစ္ သို ့မဟုတ္ ပါတီစံုစနစ္ က်င့္သံုး ရန္ လည္း အဆိုတင္သြင္းလိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၂၆ ရက္ ေန ့တြင္ မဆလပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက်င္းက၍ ဦးစိန္လြင္အား ပါတီ ဥကၠဌ သစ္ အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ဦးစန္းယုအား ပါတီမွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္ထင္၊ ဦးေအးကို ႏွင့္ ဦးထြန္းတင္ တို ့ကို ျပန္လည္ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ ႏွင့္ ျပည္သူ ့ဥပေဒ အက်ိဳးေဆာင္အဖြဲ ့ ဥကၠဌ ဦးျမင့္ေမာင္ တို ့ကို ရာထူးမွ ပယ္ရွားလိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၂၇ ရက္ ေန ့ တြင္ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းက်င္းပ၍ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ ဥကၠဌ ႏွင့္ ႏိုင္ ငံ ေတာ္ သမတ အျဖစ္ ဦးစိန္လြင္ ကို ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ဦးထြန္းတင္အား ႏိုင္ငံေတာ္ ၀န္ႀကီး ခ်ဳပ္ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဦးေက်ာ္ထင္အားႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္အား ႏိုင္ငံေတာ္ ျပည္သူ ့ဥပေဒ အက်ိဳးေဆာင္ ဥကၠဌ အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ လိုက္ၾကသည္။

ဇူလိုင္ ၂၈ ရက္ ေန ့တြင္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ျပည္သူလူထူမ်ား ဆန္ ့က်င္ဆႏၵျပ ရန္ စုရံုးၾကသည္။ ေျမထဲၿမိဳ ့ ( ေအာင္လံ ၿမိဳ ့) တြင္ ညမထြက္ရ အမိန္ ့ ထုတ္လိုက္သည္။

ဇူလိုင္ ၂၉ ရက္ ေန ့တြင္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္အျပင္ဘက္တြင္ေက်ာင္းသားမ်ားဆႏၵျပ ၾကသည္။ဦးေအာင္ႀကီး၊ သတင္းေထာက္ ဦးစိန္၀င္း ႏွင့္ အျခား အၿငိမ္းစား စစ္ဘက္ အရာရွိ ၉ ဦး အဖမ္းခံရသည္။

ၾသဂုတ္ ၁ ရက္ ေန ့တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္က ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန ့တြင္ တႏိုင္ငံလံုး အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ဆင္ႏြဲရန္ လႈံ ့ေဆာ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျဖန္ ့ေ၀ၾကသည္။

ၾသဂုတ္ ၂ ရက္ ေန ့တြင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၌ ေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းအေ၀းက်င္းပကာ ေဟာေျပာပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။

ၾသဂုတ္ ၃ ရက္ ေန ့ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၌ မာရွယ္ေလာ စစ္ဥပေဒကို ညေန ၆ နာရီ တြင္ထုတ္ျပန္ေၾကညာ သည္။ ထိုအမိန္ ့ကို ဖီဆန္၍ လူတစ္ေသာင္းခန္ ့ ၿမိဳ ့တြင္းသို ့ လွည့္လည္ဆႏၵျပၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ ေန ့တြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားသည္။ စစ္ဥပေဒ ကို ဖီဆန္မႈျဖင့္ ျပည္သူ လူထု ရာေပါင္းမ်ားကို ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။

ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ ေန ့တြင္ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ ရွိ ၿမိဳ ့မ်ားတြင္ လည္း ဆႏၵျပပြဲမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေရနံေခ်ာင္း ၊ သနပၸင္ ႏွင့္ ပဲခူး ၿမိဳ ့တို ့တြင္ ညမထြက္ရ အမိန္ ့မ်ား ထုတ္ျပန္လိုက္သည္။

ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ ေန ့ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ရွိ လမ္းမေပၚ ေနရာတိုင္း၌ လူတန္းစား ေပါင္းစံု ပါ၀င္ေသာ အေထြေထြ သပိတ္ႀကီး ကို ဆင္ႏြဲၾကသည္။ တႏိုင္ငံလံုးရွိ ဆႏၵျပလူထုႀကီးက ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ လူ ့အခြင့္အေရး ရရွိေရး ရရွိ ရန္၊ မဆလ ပါတီႏႈတ္ထြက္ေပးရန္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ အဆံုးသတ္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ျမန္မာ တႏိုင္ငံလံုးရွိ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္တြင္လည္း ဆႏၵျပပြဲမ်ား တၿပိဳင္တည္းက်င္းပ ၾကသည္။

ဆႏၵျပသူမ်ား ၿမိဳ ့ေတာ္ခန္းမေရွ ့တြင္ စုေ၀းၾကသည္။ ရန္ကုန္တိုင္းမႈး ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္မ်ိဳးညြန္ ့က လူစုခြဲရန္ အသံခ်ဲ ့ျဖင့္ သတိေပးသည္။ လူထုႀကီးက ဆက္လဲရွိၿမဲအတိုင္း ရွိေနသျဖင့္ ည ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ တပ္သားမ်ား က ၿမိဳ ့ေတာ္ခန္းမ အျပင္ဘက္ရွိ ဆႏၵျပေနၾကသူ လူအုပ္ထဲသို ့ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ စတင္ပစ္ခတ္ၾကသည္။

ၾသဂုတ္ ၉ ရက္ ေန ့ တြင္ တႏိုင္ငံလံုးဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ တပ္မ ၂၂ မွ စစ္သားမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ရွိ ဆႏၵျပ လုထုကို ပစ္ခတ္ၾကသည္... ျပည္သူလူထု ရာေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမ်ားအားလံုးပိတ္လိုက္သည္. ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ ေန ့တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၌ ဆႏၵျပသူမ်ားအား စစ္သားမ်ားက ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ား ေပၚမွ ပစ္ခတ္ခဲ့သျဖင့္ ဆႏၵျပသူ အေျမာက္အျမား ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္းသို ့စတင္ပစ္ခတ္ ခဲ့ သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာပတြင္ ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီး က ရဲအခ်ိဳ ့အား ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေခါင္းျဖတ္ သတ္လိုက္ၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ ေန ့တြင္ ဦးစိန္လြင္ သမတ ရာထူးမွ ဆင္းေပးရသည္ ။ ျပည္သူမ်ား လမ္းမေပၚထြက္၍ သံပံုးမ်ားတီးကာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ကခုန္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာရသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ လ်က္ ရွိသည္။

ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ ေန ့တြင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္အား မဆလပါတီ၏ ဥကၠဌသစ္ အျဖစ္ခန္ ့ ထားလိုက္ သည္။ ျပည္သူ ့တရားသူႀကီးအဖြဲ ့ဥကၠဌ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း ဦးေဆာင္သည့္ ျပည္သူ ့ဆႏၵေလ့လာေရးေကာ္္မ ရွင္ ကို ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္က ဖြဲ ့စည္းလိုက္သည္။

ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္ ေန ့ တြင္ ဆႏၵျပသူမ်ားက ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္၏ အစိုးရသစ္ ႏႈတ္ထြက္ေပးရန္ ၊ အေထြ
ေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ေပးရန္ ႏွင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ ့ စည္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ ေန ့တြင္ မာရွယ္ေလာ စစ္ဥပေဒကို ရုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က တစ္ပါတီစနစ္ သို ့မဟုတ္ ပါတီစံုစနစ္ က်င့္သံုးရန္ အတြက္ ျပည္သူ ့ ဆႏၵခံယူပြဲ ျပဳလုပ္ေပးရန္ ကတိျပဳလိုက္ သည္။

ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ ေန ့တြင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္မုခ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူထုႀကီးအား မိန္ ့ခြန္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးေၾကာင့္ သယ္ယူပို ့ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအားလံုး ရပ္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။

အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ျမန္မာတႏိုင္လံုးရွိ ေထာင္အသီးသီးတြင္ အဓိကရုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္. အက်ဥ္းသား ၉၀၀၀ ခန္ ့လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။

ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္ ေန ့တြင္ ကာကြယ္၀န္ႀကီးဌာန စစ္ဦးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးတင္ဦး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ေရွ ့တြင္ မိန္ ့ခြန္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ ေန ့တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢၢကို ဖြဲ ့စည္းတည္ေထာင္လိုက္ သည္။ မင္းကိုႏိုင္အား ဥကၠဌ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ၾကသည္။ ဦးႏု က ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ ့ ခ်ဳပ္ ( ဒီ ၊ ၿငိမ္း ) ကို တည္ေထာင္လိုက္သည္။

(ဆႏၵျပပြဲမ်ား ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အစိုးရက လမ္းမေပၚရွိ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ႏွင့္ အစည္းေ၀းပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။)

စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ ေန ့တြင္ ကုန္သြယ္၀န္ႀကီးဌာန ေပၚမွ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာ စစ္သား ႏွစ္ဆယ့္ ေလးဦး လက္နက္ခ်လိုက္ၿပီး ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန အေဆာက္အဦးကို ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢ ႏွင့္ ေက်ာင္းသား မ်ားက သိမ္းလိုက္သည္။ အစိုးရ က ႏႈတ္ထြက္ေပးရန္ ႏွင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ ့စည္းေပးရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သျဖင့္ ဆႏၵျပမႈမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား စတင္၍ ေတာခိုၾကသည္။

စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ ေန ့တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္က စစ္တပ္မွ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းရယူလိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ ့ကို ဖြဲ ့ စည္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အျပင္မထြက္ရ အမိန္ ့ကို ဆန္ ့က်င္ၾကသည္။စစ္တပ္မွ ဆႏၵျပသူမ်ားကို ပစ္ခတ္ခဲ့ သည္။

စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ ေန ့တြင္ ဆႏၵျပသူမ်ား ႏွင့္ စစ္တပ္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ၿမိဳ ့ေပၚရွိ ေျပာက္က်ားမ်ား က ရန္ကုန္ၿမိဳ ့လယ္ရွိ မိုက္ကရိုေ၀့ ေၾကးနန္းတိုင္ အား ဒံုးက်ည္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ ႏွင့္ အျခား အာဏာပိုင္ အဖြဲ ့အစည္းမ်ားကိုဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။

စက္တင္ဘာ ၂၄ ရက္ ေန ့တြင္ ဦးေအာင္ႀကီး ၊ ဦးတင္ဦး ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို ့က အမ်ိဳးသား ဒီမို ကေရစီ အဖြဲခ်ဳပ္ကို ဖြဲ ့စည္းလိုက္သည္။

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ ့မွတ္တမ္းမဲ ့မွတ္တမ္း

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ ့မွတ္တမ္းမဲ ့မွတ္တမ္း

(ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား ကို၀င္းႏိုင္ဦး၏ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းအတြင္း ကိုယ္တိုင္ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ ့အႀကဳံကို ျပန္လည္တင္ျပအပ္ပါတယ္။)

အဲဒီညက ရဲေဘာ္ေအာင္သူ (ျပည္တြင္းကိစၥေတြမွာ အဓိကတာ၀န္ရွိသူ) နဲ ့မမာမာ (ကိုေအာင္သူ ့ဇနီး ) ရဲ ့မိဘေတြ အိမ္ (ေတာင္ဥကၠလာ၊ ၁၃ ရပ္ကြက္) ကို က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေလာက္ရွိပါျပီ။ မႏၲေလး ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢကဦးဇင္းတပါး၊ ေအာက္ဗကသ (ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္၊ေအာက္ ဗမာျပည္) က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့နဲ ့ သြားေရာက္ လွ်ိဳ ့၀ွက္ေတြ ့ဆံု ေဆြးေႏြး အစီအစဥ္တခ်ိဳ ့ခ် ျပီး က်ေနာ္ ျပန္လာတာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ ့ေတြ ့တယ္။

- ေ၀လင္းနဲ ့ခ်ိန္းထားတာ ဒီေကာင္ေရာက္မလာဘူး - ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းေအာင္သူက ေျပာတယ္။

- ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ

- ေ၀လင္းအိမ္ သြားစံုစမ္းၾကည့္ပါလား

ေအာင္သူ ထြက္သြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

- အိမ္ကိုလည္း ေ၀လင္းျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ ့။ သူ ့မိန္းမက ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ အေတြးရခက္သြားတယ္။

- သူ ့မိန္းမ ဘယ္လိုေနလဲ။ စိတ္ပူေနပံုရလား

- ဟင့္အင္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒီလိုပဲ ျပန္မလာတဲ့ ညေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ...

- ဒီေကာင္ အဖမ္းခံရျပီလို ့ေအာင္သူထင္လား

- မေျပာတတ္ဘူး။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနပဲ

က်ေနာ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ အေျဖမရဘူး။ စိတ္နည္းနည္း ေလးလာတယ္။

- ကိုယ္ ျမိဳ ့ထဲသြားလို ့ရႏိုင္လား။

- မရေတာ့ဘူး။ အခု ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ကားေတြ ဆုိက္ကားေတြလည္း လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ လမ္းေတြေပၚ မွာ လူေတြ လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ စစ္ကားေတြပဲ ပတ္ေမာင္းေနတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကာဖ်ဴးက ဆယ္နာရီဆို စျပီ။ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

- ညဆယ္နာရီ က မနက္ေလးနာရီထိ ညမထြက္ရ အမိန္ ့

ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအိမ္မွာပဲ အိပ္ရေတာ့မွာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိပ္စရာ အိမ္ သံုးေလးအိမ္ေတာ့ ရွိပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ေတြအားလံုးကို ေ၀လင္းသိေနတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ လူတေယာက္၊ သို ့မဟုတ္ အဖမ္းခံရျပီလို ့သံသယ ၀င္စရာရွိတဲ့ လူတေယာက္ သိႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ မေနသင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုအခ်ိန္က်ေနာ္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး။ ေ၀လင္းလဲ အဖမ္းခံခ်င္မွ ခံရမွာပါ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေရာက္ေနမွာေပါ့။ စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ ေျဖ ေတြးေနမိတယ္။

ေအာင္သူကေတာ့ ႏွစ္လမ္း သံုးလမ္းေက်ာ္က အိမ္မွာ သြားအိပ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ ေလးနာရီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္။ သံုးနာရီခြဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္ ဒီကထြက္မယ္။ မႏၲေလးတက္မယ္။ ရန္ကုန္ကေန ခဏေရွာင္ေနမယ္။ မႏၲေလးမွာလည္း လုပ္စရာေတြရွိေနတယ္။ အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္စုိးရိမ္လြန္ျပီး အေတြးေတြ ရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ ့။ ဒါနဲ ့စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္ အိမ္သားေတြနဲ ့ဟုိေျပာ ဒီေျပာ စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ေနလိုက္တယ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။

ဆယ္နာရီ၊ ဆယ္နာရီခြဲ။ ဆယ္ ့တနာရီ။ ဆယ့္တနာရီခြဲ။ ဆယ္ ့ႏွစ္နာရီ ....ဟုတ္တယ္။ ဆယ့္ ႏွစ္ နာ ရီ ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္ထဲကိုေထာက္လွမ္းေရးေတြ၀င္လာပါေလေရာ။သူတို ့၀င္လာတာ သိပ္ျမန္တာပဲ။ အားလံုး အရပ္၀တ္ေတြနဲ ့ပါ။ ေလးငါးေယာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း တခ်ိဳ ့ကို လွမ္းေတြ ့ရတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အဲဒီအခ်ိန္ တကယ့္ကို ေအးေအေဆးေဆး။ စိတ္ကလံုး၀ျငိမ္က်သြားတယ္။ ေစာေစာက ပူပန္တာေတြေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ (ေနာက္ပိုင္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္းအဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ေအးေအးေဆးေဆး ရွိခဲ့မွန္း အေျဖမရဘူး။ က်ေနာ္ သတၲိသိပ္ေကာင္းလြန္းလို ့မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန ့ဒီလို ၾကံဳမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ပိုင္းျဖတ္ျပီးသားမို့လား။)

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ အဖမ္းခံရျပီဆိုျပီး စိတ္မခ်မ္းမေျမ ့နဲ ့က်ေနာ့္ကို ေငးစုိက္ၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္သားေတြကို ေတာင္ ရိုးရုိး ခရီးထြက္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္သလို လူေစ့ေအာင္ က်ေနာ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ လိုက္ နႈတ္ဆက္လိုက္ ေသးတယ္။ ေအာင္သူ ့မိန္းမရဲ ့အေမကိုေတာင္ ကဲ...သြားျပီအေမေရ ့။ အေမ ဒီညေန ခ်က္တဲ့ ဟင္းကသိပ္စား ေကာင္းတာပဲ။ က်ေနာ္ မေမ ့ဘူး လို ့ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပီး ဖက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ ေသးတယ္။ အေမက ဘာစကားမွ ျပန္ေျပာႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္ကိုေငးေနတယ္။(မာမာ့အေမက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီေနာက္ဆံုးစကားကို က်ေနာ့္ကို ဖမ္းသြားျပီးေနာက္ပိုင္းေျပာမဆံုးဘူး တဲ့)။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ထဲကေန အျမန္ဆံုး ျပန္ထြက္ခ်င္ပုံရတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အၾကာၾကီးေနခ်င္ ဟန္ မတူဘူး။ က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြကို ကမန္းကတမ္းရွာျပီး (ဘာပစၥည္းမွလည္း သူတို ့မေတြ ့ပါ)က်ေနာ့္ ကို လက္ထိပ္ခတ္တယ္။ ( လက္ထိပ္က လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးျပီး ခတ္တဲ့ လက္ထိပ္)။ ေအာင္သူကိုလည္း သူ သြားအိပ္တဲ့အိမ္ကေန ဖမ္းလာတာေတြ ့ရတယ္။

- ေဇာ္ထက္ ဘယ္မွာလဲ

လာဖမ္းတဲ့ေထာက္လွမ္းေရးေတြထဲက အၾကီးဆံုးလို ့ယူဆရတဲ့သူကေမးတယ္။ ေဇာ္ထက္က က်ေနာ္ထိုင္းမွာရွိ တုန္းက ျပည္တြင္းကို အရင္ လ်ိဳ ့၀ွက္လႊတ္ထားတဲ့ရဲေဘာ္ပါ။ က်ေနာ္က .....

- မေန ့ထဲက ထြက္သြားတာ ျပန္မေရာက္ဘူး။

- ဘယ္မွာရွိႏုိင္လဲ

- မေျပာတတ္ဘူး

သူတို ့က ညတြင္းခ်င္းအကုန္ဖမ္းခ်င္ပံုရတယ္။ အမွန္က ေဇာ္ထက္ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ ညေနကမွ သူ ့ကို က်ေနာ္ တေနရာလႊတ္လိုက္တာပဲ။ ( ရဲေဘာ္ ေဇာ္ထက္ရဲ ့စြန္ ့စားခန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာ မယ္ဆိုရင္ အမ်ားၾကီးပါ။ တာ၀န္တခုေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲရွိရွိ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေျခအ ေန မေပးမေပး ဘယ္ေလာက္ပဲ အႏၲရာယ္မ်ားမ်ား၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္ျပီး၊ လုပ္ျပီးရင္လည္း - ေဟာဒီမွာ က်ဳပ္ဗ် - ဆိုျပီး ရင္ေကာ့ေျပာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။ အခုေတာ့ ဆံုးပါးသြားရွာပါျပီ)။

အဲဒီညက တျခားရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့အိမ္ကိုလည္း တျခားေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ ့ႏွစ္ဖြဲ ့က သြား၀ိုင္းေသး ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရပါတယ္။ အိမ္ေတြမွာ သူတို ့မရွိၾကလို ့မမိလိုက္ပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူတို ့ထင္ရတဲ့ေနရာေတြ သြားေရာက္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကေသးေပမယ့္ ေဇာ္ထက္ကိုလည္း မမိလိုက္ပါ။

လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္နဲ ့ေအာင္သူ ့ကို အသင့္စက္ႏႈိးေစာင့္ေနတဲ့ အီး- ၂၀၀၀ ကားတစီးေပၚ တက္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမွာ တေယာက္ တဖက္စီ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေဘးမွာ။ က်ေနာ့္ ခါးကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ ့ခပ္တင္းတင္း ေထာက္ထားတယ္။ ဥကၠလာက လမ္းၾကမ္းေတာ့ ကားက ခုန္ေန တယ္။ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း။ ဒါေပမယ့္ ကားထဲ မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို ့။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ က်ေနာ္ တခုခုေျပာခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ ့ေအာင္သူ ့ကို မ်က္စိလွမ္းမွိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကားတခ်က္ ခုန္လိုက္တုိင္း ခုန္လိုက္တိုင္း က်ေနာ့္ နံေဘးကုိ ေထာက္ထား တဲ့ေသနတ္က က်ေနာ့္ ကို ေဆာင့္ေဆာင့္တိုးလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါနဲ ့က်ေနာ္က ရယ္ျပီး ေသနတ္နဲ ့ ေထာက္ထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ....

- အဟမ္း၊ အဟမ္း။ ဒီမွာ အကို။ လမ္းက ၾကမ္းလုိ ့ကားက ေဆာင့္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္သြား ဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဒီအလုပ္ေတြသာ လုပ္ေနတာ ေသမွာေတာ့ အေၾကာက္သား။ ေသနတ္ေဘးဖယ္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလား

က်ေနာ္က တမင္ ေနာက္ေျပာင္ေျပာတာပါ။ သူတို ့ကလည္း ဒါကိုသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရယ္ၾကပါဘူး။ ဘာစ ကား မွလည္း ျပန္မေျပာၾကပါဘူး။ ေသနတ္ကိုလည္း ေထာက္ထားတာကေန ဖယ္မေပးပါဘူး။က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ၀ိုင္းျပီးစုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ကားေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားျပန္ေရာ။

ဒါနဲ ့က်ေနာ္က .....

- အဟမ္း။ အကိုတို ့ကို က်ေနာ္ တခုေျပာျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို ့က လက္နက္ေတြ၊ ဘာေတြနဲ ့မဆိုင္ဘူး။ အ ၾကမ္းမဖက္ Non-violence ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ ဒီလိုလူေတြကိုပါ အကိုတို ့က ခုလို ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေသနတ္ကို ယံုၾကည္ခိုင္းတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ေတာထဲကို ေမာင္းထုတ္ ေနတာနဲ ့တူေနျပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကလည္း ေတာထဲ မသြားခ်င္ပဲ သြားၾကရေရာ

- ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေသာက္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း

ေရွ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေအာင္သူ ့ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက အံၾကိတ္သံနဲ ့လွမ္းေျပာလိုက္တာ ပါ။

- မဟုတ္ဘူးေလ။ အကိုတို ့စဥ္းစား ...

က်ေနာ့္စကား မဆံုးလိုက္ရဘူး။ ေဘးက လူက က်ေနာ့္ နံေဘးကို ေသနတ္ေျပာင္း၀နဲ ့ေဆာင့္ထိုးလိုက္ တာက် ေနာ္ အင့္ကနဲ အသက္ရႈၾကပ္သြားတယ္။

- ေဟ ့ေကာင္။ မင္း ေသာက္တရားေဟာတာကို နားေထာင္ဖို ့မင္းကို ဖမ္းလာတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ေသာက္ ပါးစပ္ေတာ့ ဟုိေရာက္မွေတြ ့မယ္။ မေအ ... ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းနဲ ့ထပ္ျပီး ေဆာင့္ထိုးျပန္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က ...

- ေအာက္ဆင္းထိုင္စမ္း

က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ခံုေပၚက ဆင္းျပီး ကားၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆင္းထိုင္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကို ေခါင္းစြပ္ အမည္းၾကီးေတြ စြပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေမွာင္မည္းသြားတယ္။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ နည္း နည္းတြန္ ့သြားတယ္။ အႏၲရာယ္ အနံ ့စရလာတယ္။ ကားက ဟုိေကြ ့ဒီေကာက္နဲ ့ေမာင္းေနတာ သတိထား မိ တယ္။ အေကြ ့ေတြကို လုိက္မွတ္ၾကည့္တယ္။ မ်ားလိုက္တာ။ ၾကာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ( ေထာက္လွမ္းေရး စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါေလ ့ရွိတဲ့အတိုင္း ကားထဲ ဖမ္းလာသူ ေနရာမမွတ္မိေအာင္ လုပ္ေနတာလား လို ့ေတြးမိ တယ္)။

----------------------------------------------------------------------

ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ကားရပ္သြားတယ္။ ေမးျမန္း ေအာ္ဟစ္သံတခ်ိဳ႕ ၾကားရတယ္။ အေစာင့္ဂိတ္ တခုနဲ႔ တူပါရဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ကားက ၿခံ၀င္းတခုထဲ ေမာင္း၀င္လိုက္တယ္လို႔ထင္မိတယ္။ခဏၾကာေတာ့ရပ္သြားတယ္။

- ထစမ္း

- သြား

ေခါင္းစြပ္ မည္းမည္းထူထူႀကီး စြပ္ထားတာဆိုေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ ေမွာင္ပိန္းေနတာ။ ဒီၾကားထဲ လက္ထိပ္က လဲ ခပ္ေသးေသးဆုိေတာ့ ကားအေနာက္ဖက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းၿပီးသြားရတယ္။ ေအာက္ ျပဳတ္က်သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒီလို ကားၾကမ္းျပင္ကို စမ္းစမ္း သြားေနခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္း ေရး တေယာက္က ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ကို တအားေဆာင့္ကန္ထည့္လိုက္တာ ကားေပၚကေန ေအာက္ကို ဘယ္လို ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ေအာက္ေရာက္လို႔ အလန္႕တၾကား လူးလဲ ထမယ္ ႀကံ႐ုံရိွေသး။ ေအာက္မွာ အရန္သင့္ ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြက ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရင္း က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းကန္ၾကပါေလေရာ။ လူ ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္လည္း မသိဘူး။ သူတို႔ ၀ိုင္းကန္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းလည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ သတိ ရေနသလား။ သတိလစ္ေနသလား။ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ရိွေနေသးလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတေနရာ ရာမွာလား။

က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ရိွေနတာ ေသခ်ာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲ သြားေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုအခန္းတခန္းထဲကိုအထုပ္တထုပ္ပစ္ထည့္လိုက္သလိုပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ က်ေနာ္ ပုံလဲေနတယ္။

- ထ ထိုင္စမ္း

- နံရံကို မွီစမ္း

က်ေနာ္ အလန္႔တၾကား လူးလဲထ၊ နံရံကို မွီရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနရတယ္။ သူတို႔ အျပင္ထြက္သြားၾကၿပီး တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတယ္။ တကုိယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာၿပီး က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္လဲ တစိမ့္စိမ့္ ၀င္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လုပ္ပုံကိုင္ပုံက ေသာက္ရမ္းၾကီးပါလား။ ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမလဲ။ မွန္း မရတာက ပို ဆိုးတယ္။ ေခါင္းစြပ္ႀကီးကလည္း စြပ္ထား၊ ေခါင္းစြပ္ထဲမွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေတာ့အားငယ္ သြားသလိုပဲ။ လူက ဒီမ်က္လုံး ဒီအလင္းကိုပဲ အားကုိးေနရတာ မဟုတ္လား။ မ်က္လုံး ရိွေပမဲ့လဲ မျမင္ရ၊ ေမွာင္ မည္းမည္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္က ငယ္သြားတာနဲ႔ တူပါရဲ့။ မေရရာ၊ မေသခ်ာသလုိႀကီး ခံစားရတယ္။

(ေခါင္းစြပ္ စြပ္တဲ့ကိစၥမွာ လူနဲ႔ ေနရာေတြကို မမွတ္မိေအာင္ ဆိုတဲ့အျပင္ အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ၀င္သြား ေအာင္ လည္း ရည္ရြယ္ပုံရပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး စ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖမ္းဆီးလာသူေတြကို လူ အဆင့္ အတန္း မေပးဘဲ ေအာက္တန္းစား သတၱ၀ါတေကာင္လုိ၊ တိရိစၦာၧန္တစ္ေကာင္လို ႏွိမ္ခ် ႐ိုင္းပ် ၿပီး ဆက္ဆံတာက လည္း စိတ္သိမ္ငယ္သြားေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ ပ်က္သြားေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ မသိပါဘူး )။

အခန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ။ တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ေမာဟိုက္လုိ႔၊ ေလွာင္အိုက္လို႔၊ ေျခာက္ျခားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးလို႔လည္း ေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ တနာရီေလာက္လား၊ ႏွစ္နာရီေလာက္လား အၾကာမွာ တံခါးကို ဒုိင္းခနဲ ေဆာင့္ကန္ ဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ လန္႔သြားတယ္။ ေဟး ေဟး နဲ႔ ညာသံေတြ ေပး၊ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းနဲ႔ အခန္းထဲ ေျပး၀င္လာၾကတာ။ ေတာမွာ ႏြားအုပ္ၿပိဳင္က်သလိုပဲ။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေအာ္ ဟစ္ ဆဲေရး၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ဘိနပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းကန္ၾက၊ ၀ုိင္းနင္းၾက။ မွတ္မွတ္ရရ၊ တေယာက္က ငါ နဲ႔ ကိုင္ တုတ္
ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖတ္႐ိုက္ထည့္လိုက္တာ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲ မီး ၀င္း၀င္းေတာက္ သြား တယ္။ လက္ထိပ္က ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ ပိတ္ကာလို႔ မရဘူးေပါ့။ ေနာက္တခါ အဲဒီလိုပဲ ျဖတ္႐ိုက္ျပန္တယ္။ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ။ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ....

အား .....

မ်က္လုံးေတြ။ မ်က္လုံးေတြ ရိွေသးရဲ့လား။ လြင့္စင္ထြက္မ်ား က်သြားၿပီလား။ မ်က္လုံးထဲက ေစးေစးျပစ္ျပစ္ အရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ ေသြးေတြလား။

- ဟင္း။ မင္းတုိ႕က မင္းတုိ႕ကို မင္းတုိ႕ လည္လွၿပီ ထင္ေနလား။ လႊတ္ေပးထားလို႔ ထားမွန္းမသိ။ မေအ- ေတြ

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနတယ္။ အသံမထြက္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ မညည္းနဲ႔။ မေအာ္နဲ႔။

- လမ္းတုန္းကလို စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာအုံးေလကြာ

- တရားေဟာအုံးေလကြာ

-ီး Non-violence လားကြ

တကယ့္ Non-violence က ဒီမွာကြ

႐ိုက္တယ္။ ထပ္႐ိုက္တယ္။ ကန္တယ္။ ႐ိုက္ ...

မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ယဥ္ေက်းတဲ့ ေဟာဒီ ရာစုႀကီးမွာ။ ပညာတတ္တေယာက္၊အရပ္ ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ဖု႔ိ စိတ္မ၀င္စားသူ။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္ တစုံတရာနဲ႕ အသက္ရွင္ လိုသူ၊ လူ႔သိကၡာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုသာ ယုံၾကည္သူ။ အဲဒီ လူတေယာက္ ...

အလုိ... က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။ အသံထြက္ၾကည့္တယ္။ မရဘူး။

စစ္ဘိနပ္ေတြ၊ စစ္ဘိနပ္ေတြ ... ေရွ႕မွာ၊ ေနာက္မွာ၊ ၀ဲမွာ၊ ယာမွာ၊ တခါတခါ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္လူတ ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဟာ ဘာမွ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္မႈ၊ အနာဂတ္၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ... ။ ဘာမွမေသခ်ာ ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ေအာ္မိသလား၊ မေအာ္မိသလား။ သံမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္ လိမ့္ေနတာပဲ။ ေနာက္ က် ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး နံရံမွာ ကပ္ ထုိင္ခိုင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္လို႔ မရဘူး။ ပုံလဲက်သြားတယ္။ တေယာက္က ဆြဲ ထူၿပီး ကိုင္ေပးထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တေယာက္က ႐ိုက္ရ၊ ကန္ရတာ အားမရရွာေသးဘူး ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္ အသက္ရွဳမရ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ခဏ သတိလစ္သြားသလားပဲ။ (လည္ပင္းကို အဲဒီလုိ ျဖတ္႐ိုက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ေရေသာက္တာေတာင္ ခက္ေနတယ္။ နင္ေန တယ္။ နာေနတယ္)။ က်ေနာ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ ထဲ။ သူတုိ႔ မရိွၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ပုံလဲေနတယ္။ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ ထင္ပါရဲ့။ နံ႐ိုးေတြ က်ိဳးကုန္ၿပီလား။ မ်က္လုံးေတြေရာ ရိွေသးလား။

အသက္ရွဴလုိ႔ မ၀ဘူး။ မွ်င္းၿပီး နည္းနည္း ရွဴေနရတယ္။ (ေထာင္ထဲေရာက္လုိ႔ တလၾကာထဲအထိ ညာဘက္နံ႐ုိး ေတြက ေအာင့္ေနတယ္။ အသက္ကို နည္းနည္းခ်င္း ခြဲၿပီး ရွဴရတယ္။ အျပည့္ ရွဴလို႔ မရဘူး။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ဖို႔ ကိစၥေလာက္ကုိပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ လွည့္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္ မေအာ္ဘဲ၊ မညည္းဘဲ လွည့္လို႔ မရဘူး။ ေထာင္က ေဆးကု မေပးဘူး။ အိမ္ကေန ေဆးမွာၿပီး ကုယူ ရတယ္)။

အေတာ္ၾကာေတာ့ တံခါးေဆာင့္ဖြင့္သံ၊ ေျခသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ ေဆာ္ၾကဦးမွာပဲ ထင္ပါရဲ့။ သတိ လစ္သြား လိုက္စမ္းပါ။ ေဟ့ေကာင္။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ သတိလစ္လိုက္စမ္း။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္လန္႔ေနတယ္။ မလန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရဘူး။ နားနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနရတာ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ မ႐ိုက္ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြကို အရင္ စေမး တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားေမးခြန္းေတြ ...

(ဒီေနရာမွာ တခုျဖတ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ ေ၀လင္း ကိစၥပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ထဲ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ေ၀လင္း အဖမ္းခံရၿပီဆုိတာ မွန္းဆႏိုင္ေပမယ့္ အတိအက် ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ စေမးမွပဲ ေ၀လင္း အဖမ္းခံရတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ သူ အဖမ္းခံရပုံက ဒီလိုပါ။

ABSDF အဖြဲ႔ရိွရာ ထုိင္းနယ္စပ္ကို ျပန္ေတာ့မယ့္၊ ျပည္တြင္းကို လွ်ိဳ႕၀ွက္တာ၀န္နဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ABSDF အဖြဲ႕ က ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး (ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္။ ယခု ေသဒဏ္က်ခံထားရသူ ႏွစ္ဦး၊ ျမင့္ေဆြကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆုံး ပါးသြားပါၿပီ) လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီ ႐ုံးခန္းကို အဲဒီေန႔က ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔က နယ္စပ္ မျပန္ခင္ ေ၀လင္းနဲ႔ အေရးတႀကီး ေတြ႔လိုေၾကာင္း၊ ေ၀လင္းဆီက အကူအညီရမွ ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း လူ႔ေဘာင္ သစ္ပါ တီအတြင္းေရးမွဴးကတဆင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ တာေမြက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္မွာ ခ်ိန္းတယ္။ ဆိုင္ကို ေ၀လင္းေရာက္ခ်ိန္မွာ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔ကို စားပြဲ တလုံးမွာထုိင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ စားပြဲမွာ ထုိင္မိရင္ပဲ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင့္ အမူအရာကို ၾကည့္ရင္း တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ မသိုး မ သန္႔ ျဖစ္တာနဲ႔ ဆုိင္ထဲကေန ေ၀လင္း ကမန္းကတန္း ျပန္ထြက္တယ္။ အဲဒီအခိ်န္ ေဘးနားက စားပြဲမွာ ထုိင္ ေနသူေတြ ထလာၿပီး ေ၀လင္းကို ၀ိုင္းပိတ္ဆုိ႔၊ လက္ထိပ္ခတ္၊ ေလးဘီးကားတစီးေပၚ ပစ္တင္၊ ၀ိုင္းဖိ၊ ကားကို အတင္း ေမာင္းေျပးပါေတာ့တယ္။

အမွန္က လူ႔ေဘာင္သစ္ အတြင္းေရးမွဴး မသိလို႔ပါ။ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔ကို လူ႔ေဘာင္သစ္ ႐ုံးခန္း၊ အတြင္း ေရးမွဴးဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အတူ ပါလာတာပါ။ ေ၀လင္းနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ခိုင္းတဲ့ အစီ အစဥ္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးပဲ စီစဥ္တာပါပဲ။ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔က နယ္စပ္ကေန လက္နက္ေတြ ၿပည္ ထဲကို သြင္းလာသူေတြ၊ နယ္စပ္ျပန္ခါနီးမွာ ဖမ္းမိသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ အမႈတြဲမွာ အဖမ္းခံရသူေတြ မနည္းပါဘူး။)

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ့္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကေန ေနာက္မွီပါတဲ့ ခုံတလုံးေပၚ ေျပာင္းၿပီး ထုိင္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း မွီေနတယ္။ ဘယ္အခိ်န္၊ ဘယ္အခ်က္ ႐ိုက္ေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ အသိကတကယ္အ ႐ိုက္ခံရတာ ထက္ ပိုနာတယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။

သူတို႔ ေမးခြန္းေမးပုံကလည္း မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ ျဖတ္႐ိုက္လိုက္သလိုပါပဲ။ အသံနိမ့္ျမင့္ အတက္အက် မရိွ။ အသံ ေသ။ ေက်ာက္သား ေက်ာက္ဆိုင္လို အသံမ်ိဳးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ရထားတစင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားသလိုမ်ိဳး ေ၀ါခနဲ ေမး ခ်တာ။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ရထားက ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေပၚ ျဖတ္ႀကိတ္သြားတာ။

စ ေမးေတာ့ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ခ်က္ခ်င္း မေျဖရေကာင္းလားဆိုၿပီး ထုံးစံအတုိင္း မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္ျပန္တယ္။ ႐ိုက္တာကလည္း ျပင္းလုိက္တာ။ တခါတခါ ထုိင္ခုံေပၚကေန လူက ေအာက္ကို ျပဳတ္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္က ျဖတ္႐ိုက္တာဆုိေတာ့ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခဲ လက္ခနဲေပါ့။ တခါတခါလည္း ဘာမွ အေၾကာင္း မရိွဘဲ ႐ိုက္ရင္ ႐ိုက္ျပန္ပါေရာ။

(ရန္ညိွဳး ရန္စ မရိွဘဲ လူတေယာက္ကို ဘာလို႔မ်ား ခုေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ ႏိုင္ပါလိမ့္။ ဒီစိတ္ထားက အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္အတြက္ အဆန္းပဲ။ နားလည္လို႔ မရဘူး။ သူတုိ႔ကိုလည္း အ့ံအား သင့္မိတယ္။ လူတေယာက္ဟာ ဒီေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္လား။ ဒီေလာက္ ႐ိုင္းစိုင္းႏိုင္လား။ သူတို႔မွာ ဇနီး မယား နဲ႔ သမီးသားေတြ ရိွၾကမွာပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီ ရက္စက္တဲ့၊ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ဇနီးမယားကို ဖက္ ေပြ႔ႏိုင္ၾကသလား။ သမီးသားကို ခ်ီေပြ႕ ယုယႏိုင္ၾကသလား။)

ေမးခြန္းကို ေျဖတဲ့အခါ ေလးေနရင္ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနရင္လည္း ႐ိုက္ျပန္ေရာ။ သူတို႔ သေဘာကခ်က္ ခ်င္း မေျဖတာ၊ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနတာဟာ လိမ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာလုိ႔ ယူဆထားပုံရတယ္။ တကယ္ ေတာ့ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြမွာ က်ေနာ္ ေျဖႏိုင္တာလည္း ရိွ၊ မေျဖႏိုင္တာလည္း ရိွ။ မေျဖဘူးဆုိတာက က်ေနာ္ အမွန္တကယ္ မသိတာေတြေရာ၊ သိေပမယ့္ အေျဖေပးလို႔ မျဖစ္တာပါ ပါပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို မထိ ခိုက္ေအာင္၊ အဖမ္း မခံရေသးသူေတြနဲ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ မထိခိုက္ေအာင္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အခန္း က႑ကိုလည္း မႀကီးမားေအာင္ေပါ့။ ကုိယ့္ကို တာ၀န္ႀကီးတယ္လို႔ သူတုိ႔ မယူဆရင္ အမႈေပါ့တယ္။ ကုိယ့္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့လူ အေရအတြက္လည္း နည္းတယ္။

တခ်ိဳ႔ အမႈေတြမွာ ဒီသေဘာကို မလိုက္နာတဲ့ အတြက္ အဖမ္းခံရသူ အေရအတြက္ မ်ား႐ုံမက တိုက္႐ိုက္ မ သက္ဆုိင္သူေတြပါ ပါသြားပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲျပား သြားၾကတာ၊ လူထုရဲ့ အားတက္သေရာ အကူအညီေတြ ေလ်ာ့က်သြားတာပါ။ အမႈအားလုံးကို မဆို လိုပါ ဘူး။ ယူဂ်ီအလုပ္ရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ က်ဆင္းသြားျခင္း အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်က္က အဓိက က်ပါတယ္။ အစစ္ခံရာမွာ မတတ္သာတဲ့ အဆုံး မေျပာမျဖစ္ ေဖာ္ရ ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဖမ္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့သူ၊ ဖမ္းလို႔ မ လြယ္ႏိုင္တဲ့သူ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တျခားအခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ယူဂ်ီလုပ္ငန္းရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါ
ေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။

---------------------------------------------------------------------
________________________________________
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ အေတြ႕အၾကဳံအရ ေျပာရရင္ ေျဖႏုိင္တာကို ျမန္ျမန္ အေျဖေပးၿပီး မေျဖႏိုင္တာကိုေတာ့ မသိဘူး ဆုိၿပီး ]‘ဘူး} ခံတာ၊ ဘူးခံလို႔ အႏိွပ္စက္ခံရတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ခံေတာ့ ခံရမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ လိမ္တဲ့ကိစၥက သတိနဲ႔ မလုပ္ရင္၊ သတိမႀကီးရင္ သိပ္ အႏၱရာယ္မ်ားတာမ်ိဳးပါ။ ကုိယ့္ အ တြက္ေရာ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ပါ ။

ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ႀကိဳတင္ ေရြးခ်ယ္၊ ျပင္ဆင္၊ သတိထားၿပီး လိမ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ လိမ္တာက ရက္ေတြ ၾကာလာတဲ့ အခါ ကေယာင္ကတမ္းေတြျဖစ္ လာတဲ့ အခါ (ေနာင္မွာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္လာတယ္) ကုိယ္ ဘယ္လုိ လိမ္ထားတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္ဖာသာ ေမ့ ေမ့ သြားေတာ့ တခ်ိဳ႕ လိမ္ထားတာေတြ ေပၚ သြားၿပီး အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူတုိ႔က ပိုၿပီး ပက္ပက္စက္စက္၊ ရက္ရက္ စက္စက္ လုပ္ပါတယ္။

တၿပိဳင္တည္း ဖမ္းမိတာ ႏွစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ အထက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လူခြဲေမး၊ လူခြဲစစ္ၿပီး ထြက္ခ်က္ေတြကိုျပန္ တိုက္စစ္တာေၾကာင့္ လိမ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းက သိပ္နည္းသြားတယ္။ သိပ္ခက္တယ္။ ေျဖတဲ့ အခါေတြမွာလဲ အ ျမန္ ေျဖရတာဆိုေတာ့ တခါတခါ မရည္ရြယ္ဘဲ တခ်ိဳ႕ အစေတြ ထြက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီ အစကို ေထာက္ လွမ္း ေရးက ယူသြားၿပီး တျခားလူကို သြားစစ္၊ တခါ အဲဒီလူဆီက ထြက္လာတဲ့ အစကို ယူၿပီး ေနာက္တ ေယာက္ကို စစ္။ တုိက္စစ္၊ လွည့္စစ္၊ တပတ္႐ိုက္စစ္၊ အယုံသြင္း စစ္။ ဒါေၾကာင့္ လိမ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

ကုိယ္တေယာက္ထဲပဲ သိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတူတူ အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြ မသိႏိုင္တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္ ပိရိရင္ ပိရိသေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိမ္လို႔ရ၊ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္း သင့္ လိမ္လို႔ ရပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးတာမွာ ေမးၿပီးသားေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ ေမးတာမ်ိဳး လည္း အ ႀကိမ္ႀကိမ္။ ကုိယ့္အရင္ အဖမ္းခံထားရတဲ့ သူေတြ၊ ကုိယ္နဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနသူေတြရဲ့ ထြက္ခ်က္ေတြကို ကုိင္ ၿပီး စစ္ေမးတာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ သူတုိ႔ သိထားႏွင့္၊ ရ ထားႏွင့္တာ ကိုယ္က မသိႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ေထာက္လွမ္းေရး သိပ္သိေနပါလား ဆုိၿပီး အထင္ႀကီး စိတ္၀င္၊ ၿပီးေတာ့ လိမ္လို႔ ဖုံးလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မယုံၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္မခ်မႈေတြ ၀င္လာပါတယ္။ သိပ္ မလိမ္ရဲ ေတာ့ ဘူးေပါ့။ေရ မတိုက္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ေမးခြန္းေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေျဖေနရတယ္။ႏွစ္ရက္ ေလာက္ ၾကာတဲ့ အထိ က်ေနာ့္ကို ေရမတိုက္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ေျခာက္ၿပီး ကြဲေနတယ္။ ဖူး ေယာင္ လာ တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ရိွေနတာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ သက္သက္ႀကီး အပင္ပန္း ခံ ] မ} ထားရသလုိပဲ။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေရတုိက္ဖို႔ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ေျပာ တုိင္း အ႐ိုက္ခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရဆာတာက အ႐ိုက္ခံရတာထက္ ပုိ ဆိုးတယ္ ထင္လာတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဒီတခါေတာ့ မ႐ိုက္ဘူး။

- ေကာင္းၿပီ၊ ေရတုိက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တခု မင္းအရင္ေရး။ ABSDF ဗဟိုကို မင္း တင္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာ။ စာ မ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ အဲဒါကို မင္းေရး။ ၿပီးရင္ ေရတိုက္မယ္

- စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ က်ေနာ္ ဘယ္မွတ္မိမလဲ။ ဒါေလာက္ အမ်ားႀကီး။ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

- မလိမ္နဲ႔။ မွတ္မိသေလာက္ ေရး။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာ ငါတုိ႔ ရထားၿပီးၿပီ

- ဒါဆို က်ေနာ့္ကို ဘာလုိ႔ ေရးခိုင္း ...

- လွ်ာ မရွည္နဲ႔၊ ေရးခိုင္းခ်င္လို႔ ေရးခိုင္းတာ။ ေရး

သူက စာရြက္ေတြနဲ႔ ေဘာလ္ပင္ ခ်ထားၿပီး အျပင္ထြက္သြားတယ္။ လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပး ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ကေန လွမ္းေအာ္တယ္။

- ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္။ ငါျပန္လာလို႔ တံခါးဖြင့္သံၾကားရင္ ေခါင္းစြပ္ ျပန္စြပ္

က်ေနာ္ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္တယ္။

အား ခနဲ လန္႔ေအာ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္လုံး ျပန္မိွတ္လိုက္ရတယ္။ အလင္းေရာင္က မ်က္လုံးထဲ ၀င္လာတာ စူး ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလိုပဲ။ စူးလိုက္ နာလိုက္တာ။ ေရကလည္း သိပ္ဆာေနတယ္။ ေရမေသာက္ရဘဲ လူတေယာက္ ဒီေလာက္ ၾကာၾကာေနႏိုင္တာ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ့လား။ ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ဘူး။

စာရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စဥ္းစားတယ္။ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္
ဆယ္ေက်ာ္တဲ့။ ျပႆနာ။ အစီရင္ခံစာ သူတို႔ ရထားတယ္ဆိုတာ တကယ္မ်ားလား။ က်ေနာ္ ေတြေ၀သြား တယ္။ စဥ္းစားမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ေရးတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း စာလုံးေတြ မေပၚဘဲ ေရေတြပဲ ေပၚ ေနတယ္။ ေရ သိပ္ေသာက္ခ်င္တာပဲ။ လက္ေတြလည္း တုန္ေနတယ္။

တနာရီေလာက္ အၾကာမွာ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေခါင္းစြပ္ ျပန္ စြပ္လိုက္ရတယ္။ ေစာ ေစာက လူ ၀င္လာတယ္။ ေရွ႕မွာ ထုိင္တယ္။ က်ေနာ့္ ေရးလက္စ စာရြက္ေတြကို လွမ္းယူသံ ၾကားရတယ္။

- ေျဖာင္း

က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္တာ။ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခနဲ။

- ေျဖာင္း

- ေျဖာင္း

ထပ္႐ိုက္တယ္။ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ျဖတ္႐ိုက္တာ။ ႐ိုက္လိုက္တုိင္း လူက ေနာက္ျပန္ယိုင္ ယုိင္သြားတယ္။ သူက ဆဲတယ္။

- တနာရီေလာက္ ၾကာတာ ဒီ တမ်က္ႏွာပဲ ရလားကြ

- က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ ရတာ ဒီေလာက္ပဲ

- ေဟ့ေကာင္၊ ကိုယ့္ကိုကုိယ္လဲ ျပန္ၾကည့္ဦး။ လူလဲ လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္ မရိွဘူး။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ မႏွေျမာဘူး ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။ မေအ -။ ေအး။ ငါ ျပန္ထြက္မယ္။ ထပ္ေရး၊ ဒီမွာ ေဟ့ ေကာင္၊ ရီးတီးယားတား မလုပ္နဲ႔။ ေသၿပီးလို႔ အ႐ိုးပဲ က်န္ရင္ေတာင္ အ႐ိုးကို ႐ိုက္စစ္ဦးမယ္ကြ။ သိလား။ ဘာမွတ္လဲ

စားပြဲကုိ ေျဖာင္း ခနဲ ႐ိုက္ၿပီး သူျပန္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အစီရင္ခံစာ သူတုိ႔ ရထား ၿပီတဲ့။ အစ္ ေနတာလား။ အစ္တာဆိုရင္ ဘာလုိ႔ အစီရင္ခံစာ အေၾကာင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ အေရအတြက္ေတြ ေျပာ ႏိုင္တာလဲ။ တကယ္ပဲ တနည္းနည္းနဲ႔ သူတို႔ ရထားၿပီလား။ က်ေနာ္ မွန္းလို႔ မရျဖစ္ေနတယ္။ ေနပါဦး။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာကို ဗဟိုကို တင္ထားတာ။ ဗဟိုကုိ တင္တယ္ဆုိတာေတာင္ တကယ္ေတာ့ ထိပ္ပိုင္း ေလးေယာက္ ေလာက္ကိုပဲ အစီရင္ခံစာ ေပးထားတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ ကဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လြဲကာမွသာ လြဲ ေရာ။ လြဲလို႔ ႐ိုက္ကာမွသာ ႐ိုက္ေရာ၊ သူတုိ႔ လက္ထဲ အစီရင္ခံစာ ေရာက္မေနဘူးလို႔ အရင္ ယူဆထားတာ ေကာင္းမယ္။ က်ေနာ္ စမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းအရာ ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ။ စဥ္းစားလို႔လည္း ဘာမွ ေပၚမလာဘူး။ ေရေတြပဲ ေပၚလာ တယ္။ ေရ ဆာလုိက္တာ။ ေရ... ေရ... ။ က်ေနာ္ ေဘာလ္ပင္ကို ကုိင္ၿပီး စေရးတယ္။ ေရးၿပီးရင္း ေရးတယ္။ ေခါင္းထဲ ေပၚလာသမွ် ေရးတယ္။ ေရ... ေရ....။

....ေတာ္လွန္ေရးက်ေသာ စိတ္ဓာတ္ မရိွဘဲႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚ တရပ္ မရိွႏိုင္။ ေတာ္လွန္ ေသာ အေတြးအေခၚ တရပ္ မရိွဘဲ စစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ မရိွႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေတာ္ လွန္ေရးက်ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ပထမဆုံး ဦးစားေပး တည္ေဆာက္ၾကရမည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ထုိက္တန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူသား အခ်င္း ခ်င္း အခ်စ္စိတ္၊ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္၊ မတူသူခ်င္း အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ခြင့္၊ ေလးစားစြာ ကြဲျပားခြင့္၊ သ မိုင္း၀င္ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ မညီမွ်မႈ အသစ္၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရး၏ အေရးႀကီးေသာ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္၊ အသက္ ရွင္ မႈအတြက္ တုိက္ပြဲေလာ၊ အေတြးအေခၚအတြက္ တုိက္ပြဲေလာ၊ ေခတ္၏ ျငင္းဆန္မႈ အသစ္ႏွင့္ ေတာင္းဆိုမႈ အသစ္မ်ား၊ ကမၻာ့ အခင္းအက်င္း အသစ္ ...

က်ေနာ္ ဘာေတြ ေရးေနလဲ၊ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရးလို႔ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တခုရိွတာက က်ေနာ့္ကိုေရး ခိုင္းရင္ ဒါမ်ိဳးေရးမွာပဲ လို႔ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမ်ိဳးေတာ့ အနည္းဆုံး ျဖစ္ရမယ္ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္ ေရးေနတယ္။ အစီအစဥ္လည္း မက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရးေနတယ္။ ေရ ... ေရ ... ေရအတြက္၊ ေရ ... ။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္း မသိဘူး။ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ဟိုလူ ျပန္လာၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ေဘာလ္ပင္ ခ်လိုက္ၿပီး ကမန္းကတန္း ေခါင္းစြပ္ ျပန္ စြပ္လိုက္တယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျပန္ခတ္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ လွန္ၿပီး ဖတ္ေနတယ္။

မ်က္လုံးေတြ ကၽြတ္ထြက္ လြင့္စင္ သြားမတတ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ေတာ့မ်ား ျဖတ္႐ိုက္ မွာပါ လိမ့္။ တထိတ္ထိတ္။ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနတယ္။ ေရးထားတာ ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ ရိွမယ္ ထင္ပါရဲ့။ ၀င္း ႏိုင္ဦး။ ကံေကာင္းစမ္း။

- ေအး၊ ဒီလိုမွေပါ့ကြ။ မင္း ေရ ရမယ္

က်ေနာ္လည္း အခုမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ သူ ဘာလုိ႔ လက္ခံသြားပါလိမ့္။ မသိဘူး။ က်ေနာ့္မွာ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္ ABSDF ဗဟိုကို တင္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာ သူတုိ႔ ရထားတယ္ ဆုိတာ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အစီရင္ခံစာ အေၾကာင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ အေရအတြက္ သူ ဘယ္လို လုပ္ သိေနတာပါလိမ့္။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ဆုိတာလည္း ဟုတ္ေနတယ္။ သူက တံခါးပိတ္ၿပီး ျပန္ ထြက္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕ ေရတခြက္ ခ်ေပးတယ္။

- ေခါင္းစြပ္ ေအာက္နားစကို ငါ အသာ မ ေပးမယ္။ ငါ့ကုိ ေမာ့မၾကည့္နဲ႔။ ေသာက္

ခက္တာက က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ခၽြတ္မေပးတာဘဲ။ လက္ထိပ္ကလည္း ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတာ။ ေရွ႔မွာ ေရ ခြက္ကို ေတြ႔တယ္။ လက္ဖက္ရည္ အၾကမ္းပန္းကန္ အေသးေလး တလုံးပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ကို ေရွ႕ ကိုကုန္း၊ ပန္းကန္လုံး ႏႈတ္ခမ္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး၊ ၀က္တေကာင္လို ေရကို ျပြတ္ ခနဲ စုပ္ ေသာက္လုိက္တယ္။ တ၀က္ေလာက္ပဲ ေသာက္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး ပန္းကန္လုံးကို ဆြဲယူသြားတယ္။ က်ေနာ္က "ေရေပး ပါ " လို႔ ေျပာတယ္။ "ဆက္ မေျပာနဲ႔ "တဲ့။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ သူက ေမးခြန္းေတြ ဆက္ေမးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနရင္း အေတာ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ကူး တခု ရလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္သာ တက္ခ်င္တယ္ လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ေသာက္ေရးထဲမွာ လို႔ သူက ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ တြဲၿပီး လိုက္ ပို႔ ေပးတယ္။

အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္။ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေဒါင့္မွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေျမအိုး ႏႈတ္ခမ္း ပဲ့ေလး တလုံးေတြ႔တယ္။ အိမ္သာ သုံးဖုိ႔ေရ။ ဒါနဲ႔ အိုးထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ကံဆုိးတယ္။ ေရက အ ကပ္ အသပ္ေလးပဲ က်န္ေနတာ။ အေပါစား အိမ္သာက ေရဆိုေတာ့ ညစ္ကလည္း ညစ္ပတ္ေနေသး။ မတတ္ ႏိုင္ဘူး။ အုိးမႈတ္ခြက္ကိုယူ၊ ေရကို ျခစ္ၿပီး ခပ္လုိက္ေတာ့ ဂ်စ္ ခနဲ အသံ ျမည္သြားတယ္။

၀ုန္း

အိမ္သာကို အျပင္ကေန ဟိုလူ အုတ္ခဲနဲ႔ လွမ္းထုလိုက္တာပါ။

ထြက္စမ္း၊ ငါ -မသား။ အိမ္သာေရ ေသာက္မလို႔ မဟုတ္လား။ ခုခ်က္ခ်င္းထြက္၊ မေအ-

ဟာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အယုတ္တ အနတ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္၊ မၾကား၀့ံ မနာသာေတြ ဆဲဆိုေန လိုက္ တာ အိမ္သာေရွ႕မွာ ဆူညံေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အလန္႔တၾကားနဲ႔ လက္ထဲက အုန္းမႈတ္ခြက္ လြတ္က် သြား ၿပီး အိမ္သာထဲကေန ကမန္းကတန္း ထြက္ရတယ္။
(က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေၾသာ္- အိမ္သာေရကိုေတာင္ ဒီလူေတြ မသဒၶါၾကပါလားလို႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မ ႐ိုက္လုိ႔။ အ႐ိုက္ကလည္း မခံႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ႐ိုက္လိုက္ရင္ အသားေတြ ပဲ့က်။ ေႂကြက် ေတာ့မ လားေတာင္ ထင္ရတာ။)

က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄) (ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီးမွ အဲဒီ နံပါတ္ကို သိရတာပါ။) မွာ စစ္တာ၊ ေရ ႏွစ္ ရက္လား သုံးရက္လား မသိဘူး။ မတိုက္ဘူး။ ထမင္း သုံးရက္ မေကၽြးဘူး။ ေလးရက္စလုံး မအိပ္ရဘူး။ (ေနာက္ ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ သိရတာပါ။) ေန႔ေတြ ညေတြလည္း မကြဲဘူး။ ေမးခြန္းေတြ၊ ဆဲဆိုသံေတြ၊ ႐ိုက္ႏွက္တာ ေတြနဲ႔ပဲ တခ်ိန္လုံး ျပည့္ႏွက္ေနတာ။

ေမးတာမွာ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ရိွတယ္။ တဖြဲ႔က ေျပေျပလည္လည္ အဖြဲ႔ပါ။ သူတို႔က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတယ္။ ေခ်ာ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကို ငဲ့ညွာဖုိ႔၊ ကိုယ့္ေရွ႕ေရးကို ေတြးဖို႔။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက ဘယ္သူ ဘယ္၀ါေတြဆိုရင္ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိရေသးဘူး။ အကုန္ေျပာတာ။ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက သူရဲေကာင္း ေတြ လို လုပ္ေနလို႔ ဘာထူးမလဲ ဘာညာ။ စသျဖင့္ ေျပာတယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ ေျခာက္တယ္။ ေျဖတာကို စိတ္ ရွည္ လက္ရွည္နဲ႔ နားေထာင္တယ္။ (လိမ္ေျပာတာကို လဲ လိမ္ေနမွန္း သူတုိ႔ သိ ေနရင္ေတာင္ ၿငိမ္ၿပီး နား ေထာင္တယ္။)

သူတုိ႔ ထြက္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္တဖြဲ႔ ၀င္လာပါေရာ။ (မျမင္ရေတာ့ သူတို႔ပဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနမွာ။) တကယ့္ သမၼတ လူၾကမ္းအဖြဲ႔။ ၾကမ္းလုိက္တာ ကမ္းကုန္ေရာ။ ၀င္လာကတည္းက တံခါးကို ၀ုန္းခနဲ ေဆာင့္ကန္ဖြင့္၊ အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ၀င္လာ။ လူကို ေတြ႔တာနဲ႔ မဟားဒယား႐ိုက္၊ ေနာက္ကေန ေဆာင့္ကန္၊ ခုံနဲ႔ ေရွ႕က စား ပြဲ ၾကား လူက ညပ္လို႔။ တခါတခါ ခုံေပၚကေန လြင့္စင္က်၊ ၾကမ္းေပၚမွာလဲ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳျဖစ္၊ ၀ိုင္းကန္၊ ေအာ္ ဟစ္ဆဲဆို၊ အသံမ်ိဳးစုံ။ အို... ဆူညံေနတာပဲ။ လူက ဘယ္လိုဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး။ ထူပူ၊ အ့ံၾသ၊အ ေ၀း ႀကီးကို လြင့္စင္ထြက္သြားသလို ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးလိုက္။ ႐ိုက္လိုက္၊ ေမးလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္။ ေမး။ ႐ိုက္ ... ။

ျဖစ္ရပ္တခုကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဖမ္းခံရတုန္းက က်ေနာ္၀မ္း ေတြ ေလွ်ာေနတယ္။ ငွက္ဖ်ားကလည္း ျပန္ထခ်င္ခ်င္။ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္ၿပီး က်ေနာ့္အထင္ ႏွစ္ရက္ ေလာက္လား အၾကာမွာ က်ေနာ္ တကိုယ္လုံး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလာတယ္။ က်ေနာ္ ဖ်ားေနၿပီ။ က်ေနာ္ သူတို႔ ကို ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔က ဆရာ၀န္ ေခၚလာတယ္။

ဆရာ၀န္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေဆးစစ္တယ္။ ႐ိုက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ နာနာက်င္က်င္၊ ဒုကၡ ေရာက္ေန ခ်ိန္မို႔လား မသိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေလာက္ ဆရာ၀န္ တေယာက္အေပၚ အားကိုးစိတ္၊ ခ်စ္ခင္စိတ္ ေပၚ သ လိုမ်ိဳး အရင္တုန္းက တခါမွ ေပၚခဲ့ဖူးမယ္ မထင္ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္ၿပီးမွ လူသားဆုိတာကို ပထမ ဆုံး အႀကိမ္ ျပန္ ျမင္ရသလိုမ်ိဳး စိတ္ထဲ ခံစားရတယ္။ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို စမ္းသပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္ လွမ္းေရးကို က်ေနာ့္ကို တိုက္ဖုိ႔ ေဆးတခ်ိဳ႕ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာသြားတယ္။

- ဖ်ားေတာ့ ဖ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ၿပီး ေမးလို႔၊ စစ္လို႔ ရေသးတယ္

ဟာ။ ဆရာ၀န္ကို က်ေနာ္ အ့ံအားသင့္သြားမိတယ္။ သူ႔စကား အဓိပၸာယ္က ဆက္ႏွိပ္စက္လို႔၊ ဆက္ ႐ိုက္လို႔ ရ ေသးတယ္ လုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဆရာ၀န္ တေယာက္ဆီက က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္စိတ္၊ လူသားစိတ္ ဘယ္မွာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး။ နည္းနည္းကို မ်ားမ်ား ျဖစ္ရလား ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းၿပီး ႐ိုက္ၾက ကန္ၾကပါေလေရာ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဆရာ၀န္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး အတိုင္းပါပဲလား။ (တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ ဆရာ၀န္ ေခၚတာကလဲ က်ေနာ့္က်န္းမာေရး အ တြက္၊ က်ေနာ့္အသက္အတြက္ စိုးရိမ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ အေျခအေန ဆိုးလာရင္ သူတို႔ စစ္ေဆးေန တာေတြ ရပ္ရမွာ စိုးလို႔ပါ)။

ကိုယ္ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အ႐ိုက္မခံရလို႔ ဆိုၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မရိွပါဘူး။ ေဘးအခန္းေတြက ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒုိင္း ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြ၊ ႐ိုက္ႏွက္သံေတြ၊ နာက်င္လြန္းလို႔ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကုန္ ျခစ္ၿပီးေအာ္ဟစ္ လိုက္တဲ့ အသံေတြ၊ ေအာ္ရင္းက တိမ္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တအင္းအင္း ညည္းညဴသံေတြ၊ အ သက္ရွဴမြန္းက်ပ္ေနတဲ့ အသံဆိုးႀကီးေတြ ...၊ ဒါ...ဒါ... က်ေနာ္နဲ႔ သိသိ မသိသိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ အသံ ေတြပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီ အသံေတြ ဒလစပ္ ၾကားေနရတာ စိတ္ထိခိုက္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကို ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရသလိုပဲ။ရင္ထဲဆို႔ဆို႔လာ တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကလည္း ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ အ႐ိုက္ခံေနရသလိုပဲ နာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ တင္မက စိတ္ပါ နာက်င္ရတာမ်ိဳး။

မစားရ၊ မအိပ္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္က ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္လာသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ စိတ္ကို စုလို႔ကို မရဘူး။ စိတ္ က ျပန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ဆီကေန ထြက္ထြက္ေျပးေနသလိုမ်ိဳး။ သူတု႔ိ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရာမွာလည္း အေျဖ ေတြက ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာေတြ ေရွ႕ေနာက္လြဲတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တခါ တခါ သီခ်င္းသံေတြ လို လို၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေၾကညာခ်က္ေတြ လိုလို၊ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ခ်က္ ေတြလုိလို။ တခါတခါ လည္း သတင္း ေၾကညာတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္ကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္နာမည္ေတြကို ေအာ္ ၿပီး ရင္း ေအာ္ေနတာ ၾကားရတယ္။ (တကယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔)။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ဘာမွ မကြဲေတာ့ဘူ။

ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ အေစာပိုင္း ရက္ေတြနဲ႔ စာရင္ အ႐ိုက္က်ဲသြား၊ နည္းသြားတယ္။ ၾနညအေူ အသမအကမန ပဲ မ်ားလာတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အ႐ိုက္နည္းသြားတာဟာ အရင္အတုိင္း ဆက္႐ိုက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ပါ။ လူက ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို သူတုိ႔ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အရင္ လို မ႐ိုက္ေတာ့တာပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရင္လို အ႐ိုက္ခံရၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြး မိတယ္။ ဒါမွ ႐ုပ္ပုိင္း စိတ္ပိုင္း နာက်င္တာေတြ၊ နားထဲကို စူးနဲ႔ ႐ိုက္သြင္းလိုက္သလို ေမးခြန္းသံေတြ၊ လူမ ဆန္ မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကလည္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားတာကို လက္ခံခ်င္ပုံ မရ ပါ ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ။
ေလးရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကေနၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး (၆)ကို က်ေနာ္ တုိ႔ ကို လႊဲေျပာင္း ပုိ႔လိုက္တယ္။ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)မွန္း မသိပါဘူး ။ မပို႔ခင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာ တယ္။

- မင္း အခု သြားရမယ့္ ေနရာက တို႔ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အႀကီးဆုံးဌာနပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အ ခ်က္အ လက္ေတြ အဲဒီဌာနမွာ အကုန္ရိွတယ္။ သူတုိ႔က အကုန္သိတယ္။ ငါတုိ႔ထက္ ၾကမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း ထုတ္ ေဖာ္ မေျပာတာေတြ အခု ထုတ္ေျပာ။ ဒါဆို အဲဒီ ေနရာကို မပို႔ဘူး

- က်ေနာ္ သိသမွ် အကုန္ ေျပာၿပီးပါၿပီ

က်ေနာ္ လိမ္လိုက္တယ္။

က်န္ေသးတယ္

က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

ေအး၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မင္းထုိက္နဲ႔ မင္းကံေပါ့ကြာ

စိတ္မေကာင္းသလို အသံနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ေနပုံ မ်က္ႏွာအတုႀကီးကို မျမင္ရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္)။ သူတို႔ စကားအတုိင္းဆိုရင္ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ က်ေနာ္ ဆက္ႀကဳံရဦးမွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြား တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္း (ေထာက္လွမ္းေရး-၆) ကို ေရာက္သြားပါေရာ။

--------------------------------------------------------------------------------

ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တေယာက္က ေဘးကတြဲရင္း၊ ဘယ္ ေကြ႕ ညာေကြ႕ တိုက္မိမယ္၊ ေခါင္းငံု ့ ေရွ႕မွာ ေလွကားထစ္ စမ္းၿပီးတက္ စတဲ့ အမိန္႔ေတြ ေပးၿပီး ေခၚ သြား တယ္။ ေနာက္ဆုံး အခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ကုလားထုိင္ တလုံးေပၚ ထုိင္ခိုင္းၿပီး တေယာက္ထဲ ထားခဲ့တယ္။ လက္ထိပ္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကေတာ့ မခၽြတ္ရေသးဘူး။

စိတ္အထင္ သုံးေလးနာရီေလာက္ ၾကာမလား။ ဒီ့ထက္ၾကာမလား။ က်ေနာ္ မြန္းအိုက္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း
နဲ႔ အသက္ရွဳရ က်ပ္လာတယ္။ ေခါင္းစြပ္ကလည္း ေခၽြးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတာပဲ။ ခဏခၽြတ္ၾကည့္မလား လုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မခၽြတ္ရဲဘူး။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စိုက္ၾကည့္ေနသလုိ စိတ္ ထဲ ခံစားေနရတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကလည္း လွန္႔ထားေတာ့ ႀကိဳတင္အေတြးနဲ႔ စိတ္ကပူ အေတြးေတြကလည္း ရွဳပ္ယွက္ ခတ္၊ စိတ္ကလည္း လြတ္လြတ္ထြက္သြားေတာ့ လူက ယိုင္ယိုင္သြားတယ္။ မယုိင္နဲ႔။ မယိုင္နဲ႔။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ တင္း ထား။ သတိထား။ သတိထားေလ၊ တင္းထားေလ လူက ပိုယိုင္ေလ။ ခုံေပၚကေနထိုးလဲက် သြားေတာ့မလား။ ဒီၾကားထဲ အသက္ရွဴလုိ႔က မ၀ဘူး။ က်ပ္လာတယ္။ ေမာလာတယ္။ ေခၽြးေတြ ထြက္လာတာကလည္း ရႊဲနစ္ေန တာပဲ။ မူးလာတယ္။ ဒီအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထ ေအာ္လိုက္ရမ လား။ တခုခု။ မဟုတ္ရင္...

(ေနာက္ပုိင္းမွာ အေတြ႔အႀကဳံရိွသူေတြကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္ကို ထားသြားတဲ့ အခန္း က အလုံပိတ္ခန္းတဲ့။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္ထားရင္ေတာင္ လႊတ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွဴ က်ပ္ တာတဲ့။)

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ တေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းထဲက အျပင္ ေခၚ ထုတ္သြားၿပီး အျခား အခန္းတခန္းကို ေရႊ႔တယ္။ အသက္ရွဴရ ေခ်ာင္လာတယ္။ နည္းနည္းေအးလာ သလိုပဲ။ ေန႔လား၊ ညလား။ လင္းေတာ့ လင္းေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြ ထြန္းထားတာလား။

မၾကာခင္မွာ လူေတြ ၀င္လာတယ္။ ေျခသံေတြ ၾကားရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမယ့္ပုံပဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခုံေတြ တြန္းေရႊ႕သံ၊ ထိုင္လိုက္ၾကသံ ၾကားတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ လုံး၀ မေျပာၾကဘူး။ အဲဒီအတုိင္း။ အၾကာၾကီး။ ေလးလံလံ တစုံတခု က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ပိက်လာေနသလုိ ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလးေလး အသံႀကီး တသံထြက္လာတယ္။ အသံက မီးဖုတ္ထားသလို မီးက်ီးခဲလို ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္းလိုမ်ိဳး။

- မင္း အခုထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား

- ဆိုးတယ္

- မင္း မအိပ္ရတာ ၾကာၿပီလား

- ဖမ္းတဲ့ေန႔ကတည္းက ခုထိ လုံး၀ မအိပ္ရေသးဘူး

- မင္း အခု ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနလဲ၊ သိလား

- ဟင့္အင္း၊ မသိပါဘူး

- အဖမ္းခံရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရိွၿပီလဲ

- မမွတ္မိဘူး

- မင္းထြက္လာတဲ့ ေနရာက ဒီေနရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ ေျပာလိုက္သလဲ

- အႀကီးဆုံး ဌာနလုိ႔ ေျပာပါတယ္

- မင္း အခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား (ဒီေမးခြန္း ေမးၿပီးၿပီ ထင္တယ္)

- ဆိုးပါတယ္

- ဘယ္လုိ ဆုိးလဲ

- မအိပ္ရဘူး။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးမွ ထမင္းစားရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေရမတိုက္ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုက္တယ္။ ရိုင္းရုိင္းစိုင္းစုိင္း ဆဲတယ္။ ဖ်ားေနတာေတာင္ မရဘူး

ေမးခြန္း မေမးေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ခ်င္း တီးတိုး ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသဲကြဲဘူး။ နားထဲလည္း အူေနတယ္။ အာရုံစိုက္ နားေထာင္လိုက္ရင္ ေခါင္းထဲ မူးလာတယ္။ လူက ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ယိမ္းထုိးေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့မွ သူတုိ႔ ဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။

- ေအး၊ ငါတုိ႔ အတန္တန္မွာထားတယ္။ ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္နဲ႔လုိ႔။ ဒီေကာင္ေတြ နားမေထာင္ဘူး။ လူမိုက္ေတြ

သူက ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုပဲ။ ေရနစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ေကာက္႐ိုးမွ်င္လား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သူတို႔ လိမ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြကို သူတုိ႔ပဲ ရက္ရက္စက္စက္ေတြ လုပ္ခိုင္းထားတာပါ။ သူတုိ႔ပဲ လူမဆန္ဖို႔ အမိန္႔ေတြ ေပးထားတာပါ။

ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဒါကလည္း အႀကိမ္ တသိန္းေလာက္ က်ေနာ္ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ ျပန္ေျဖတာပဲ က်ေနာ္ မနည္း စဥ္းစားေနရတယ္။ ဥပမာ ... တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ့္ကို စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္မေပးတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြ။ က်ေနာ့္အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးရဲ့ နာမည္ စတာေတြမ်ိဳးေတြက အစ။ စဥ္းစားတိုင္း သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။ ေခါင္းထဲ မူးမူးသြားတယ္။

- ေကာင္းၿပီ။ မင္းမွာ ခယ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရိွတယ္ေနာ္

- ဟုတ္ပါတယ္

- သူတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာစမ္း

- အငယ္က ေအးေအးသန္႔၊ အႀကီးက ...

ျပႆနာပဲ။ အႀကီးမေလး နာမည္ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။

အႀကီးမေလး နာမည္က ... ၊ နာမည္က ...

က်ေနာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

- က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး

သူတုိ႔ဆီကေန တၿပိဳင္နက္ထဲ ေ၀ါခနဲ ရယ္သံႀကီး ထြက္လာတယ္။ တေယာက္က ...

- ခယ္မနာမည္မ်ား ေမ့ရတယ္လို႔ကြာ

- မိန္းမနာမည္သာ ေမ့ရင္ေမ့ရတယ္။ ခယ္မနာမည္ မေမ့ရဘူးကြ

တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကရင္း တဟားဟားနဲ႔ သူတုိ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။

- ဒီေကာင္ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနၿပီ

တေယာက္က ခပ္တုိးတုိး ၀င္ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။ ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီးက ...

- ေကာင္းၿပီး မင္းကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးမယ္။ ထမင္းေကၽြးမယ္။ အိပ္ရမယ္ မအိပ္ရဘူးဆိုတာကေတာ့ မင္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ မင္း အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရိွဘူး။ ငါတို႔က ေန႔ဖက္နဲ႔ ညဖက္ကို အလွည့္နဲ႔ ခြဲၿပီး စစ္တာဆိုေတာ့ ငါတုိ႕ အိပ္ရေပမ့ဲ မင္းကေတာ့ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဌာန အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ ထိမ္ခ်န္ၿပီး ငါတုိ႔ဆီက ျပန္သြားႏိုင္တာမ်ိဳး ထုံးစံမရိွဘူး။ ႀကံႀကိတ္စက္ထဲ ႀကံထည့္ႀကိတ္တာ မင္းျမင္ဖူးလား

- ျမင္ဖူးတယ္

- ေအး၊ အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ အကုန္ေျဖ၊ အမွန္အတုိင္းေျဖ။ နားလည္လား

- ဟုတ္ကဲ့ (တကယ္ ေျဖမေျဖက ကိုယ့္အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား )

- မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ငါတို႔ စုေဆာင္းထားတယ္။ အေတာ္စုံၿပီ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သနား။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မင္း ေတာ္ေတာ္ခံထားရၿပီဆုိတာ သိတယ္။ မင္း အသိဆုံး။ ဟုတ္လား

... ... ...

- ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သနား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမွ မင္းကို သနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္လား

- ဟုတ္ကဲ့

- မင္းအခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက မင္းကို ေျပာလိုက္တာ မွန္တယ္။ တို႔ဌာနက အႀကီးဆုံး။ မင္းအခု ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ ေအာင္ႀကီး ထုိင္ဖူးတယ္။ သခင္တင္ျမ ထုိင္ဖူးတယ္။ အကုန္ ၀န္ခံရတယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီဘ၀ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဖုံးကြယ္ေနလို႔ အပိုပဲ။ ကုိယ္လုပ္တာ ကိုယ္ေျပာရဲရမွာေပါ့။ ဒါမွ ေယာက္်ား။ ဒါမွ သတၱိ။ ဟုတ္လား

... ... ...

- ေဟ့ေကာင္၊ ေျပာေနတာၾကားလား

- ၾကားပါတယ္

သူတုိ႔ မတ္တပ္ထရပ္သံ ၾကားရတယ္။ အျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္သံ ၾကားရတယ္။

- တံခါးပိတ္လိုက္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးလိုက္

--------------------------------------------------------

အခန္းထဲမွာ တစုံတေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ပုံပဲ။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပးေတာ့ ၿဗဳံးခနဲ မ်က္လုံးက က်ိန္းစပ္သြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္လုိ႔ မရဘူး။ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အမိႈက္ပုံးထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ထားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္သြားၿပီကုိး။ အသက္ရွဴလို႔ ေကာင္းလိုက္တယ္။ ရွဴ ... ရွဴ ...။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ ရွဴ...။ ရွဴ...။
ေလကိုပါ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကိုပါ ရွဴ။ ခံႏိုင္ရည္ကိုပါ ရွဴ။
အနာဂတ္ကိုပါ ရွဴ။ ရွဴ။ ရွဴ ... ။

အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လုံးက ဖြင့္လို႔ ရတယ္။ ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ လူတေယာက္။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင့္အင္း။ ဒါ မ်က္လုံးေတြ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဖန္ေဂၚလီလုံးေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ျပင္ တခ်ပ္လို။ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး။ လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးခပ္ႀကီးႀကီး တကုံးဆြဲထားတယ္။ နာရီကလည္း ေရႊေရာင္နာရီ အေကာင္းစား။ အသားညိဳညိဳ၊ ဂင္တုိတုိ၊ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မွာ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူက အသံေလးေလးနဲ႔-

- မင္း ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေနာ္

- ဟုတ္ပါတယ္

- မင္း ပညာတတ္တေယာက္ပဲ။ မင္းကို ငါတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံမယ္။ မင္းထြက္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါးေတြ မင္းႀကဳံရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

- ေအး၊ ပထမဆုံး ေမးခ်င္တာက Max က CIA ကလား

Max ဆိုတာက ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔မွာေနၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကူညီေနတဲ့ အေမရိကန္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မရင္းႏွီးပါ။ ABSDF အဖြဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ့ သီးျခား လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို စိတ္၀င္စားၿပီး ကူညီသူပါ။ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အလြန္ စိတ္ရွည္သူ၊ သည္းညည္းခံသူ။ သူက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔၊ ယုံၾကည္သူ မဟုတ္ပါ။ လူထုနည္း၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလုံးရည္နည္းေတြကို ယုံၾကည္သူပါ။

- မသိပါဘူး

- အဲသလို မလုပ္နဲ႔ေလ။ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေနတဲ့ဟာ။ ျပန္ေမးမယ္။ MAX က CIA ကလား

- က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ CIA က ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ ခရစ္ယာန္ အသင္းတခုခုက ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္

- CIA ကပါကြာ၊ မင္းသိပါတယ္

- တကယ္လို႔ သူ CIA က ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ က်ေနာ္ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ မရိွဘူး

- CIA ကလုိ႔ ေျပာကြာ

- က်ေနာ္ တကယ္ မသိလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဃႈဗ က ဟုတ္မဟုတ္ သိႏိုင္တဲ့ နည္း တခုေတာ့ ရိွပါတယ္

- ဒီလုိမွေပါ့ကြ။ ေျပာစမ္း၊ အဲဒီနည္းကို

- MAX ကို ဒီေထာက္လွမ္းေရး ေခၚၿပီး စစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ

ဟာ ... က်ေနာ့္ အေျဖလည္းၿပီးေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္ကို ထ႐ိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ခုံေပၚကေန က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဘယ္လုိ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနတာေတာင္ ယုိင္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဆဲတာကလည္း မ်ိဳးစုံပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတာ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ လက္ကလည္း လက္ထိပ္နဲ႔ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီစကားမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိမွန္း ခုခ်ိန္ထိ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

- အလကားေကာင္၊ မင္းဟာ ပညာတတ္မဟုတ္ဘူး။ ေသာက္ အလကားေကာင္။ လူလိမ္။ ေအာက္တန္းစား၊ ကေလကေခ်။ လူညစ္

ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ သူ လွိမ့္လွိမ့္ ကန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သူ ဆက္ကန္ေနတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အၾကာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ။ လွိမ့္ခံေနရတယ္။ ဖြဲအိတ္ တအိတ္လို။ အသံထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ က်ေနာ့္မွာ မေအာ္ႏိုင္ဘူး။ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆြဲယူၿပီး ခုံေပၚမွာ ျပန္တင္တယ္။ က်ေနာ္က ခုံေပၚမွာ ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ဘဲ ယိုင္ထုိးေနေတာ့ သူက ႀကိဳးတေခ်ာင္းသြားယူၿပီး က်ေနာ့္ကို ခုံေနာက္မွီနဲ႔ တြဲခ်ည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ညည္းေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို သူနည္းနည္း က႐ုဏာ သက္သြားလား မသိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တိုင္းက် လုပ္လိုက္ရတာမို႔ အာသာေျပသြားတာ ျဖစ္မွာပါ)။

- လူက လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္က မရိွဘူး။ ေဟ့ေကာင္။ မင္းရဲ့ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းကို ေရးစမ္း

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးတယ္။ သူ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ အဆင့္ေလးဆင္ ့စီမံကိန္းဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ သုံးလအတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ မေဆာင္ရြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒါကို သူတုိ႔ သိသြားလုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဘာမွ မဆုံးရွဳံးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ေနာက္က်ိေနတယ္။ စဥ္းစားတာက အဲဒီကိစၥကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ အဆင့္ေလးဆင့္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအထိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ ဘယ္သူ ေဖာ္တာလဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ တနည္းနည္းနဲ႔ အဲဒီ စီမံကိန္းစာရြက္ေတြ သူတုိ႔ ရ ထားလို႔မ်ားလား။ က်ေနာ္ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ဗႀွီၤ ဗဟိုက ဘာလဲ။ သတင္းလုံၿခဳံမႈ မရိွဘူးလား။ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ဘာလုိ႔ ေပါက္ တာလဲ။ က်ေနာ္ သံသယမ်ိဳးစုံ ၀င္လာတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ ေနေတာ့ သူျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ဖတ္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။

ကဲ၊ ေနာက္တခု။ အထူးကိစၥမ်ား စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေရး ေကာ္မီတီဆုိတာ ဘာလဲ

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေသခ်ာၿပီ။ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းတင္ မကဘဲ ဗဟိုကို တင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အေသးစိတ္ စာတမ္း သူတုိ႔ ရထားၿပီ။ အဲဒါအျပင္ တျခားဘာေတြမ်ား သူတုိ႔ ရထားေသးလဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အပစ္ပယ္ခံလိုက္ရသလုိလုိ၊ သစၥာအေဖာက္ ခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ အားငယ္သြားတယ္။ ဘယ္လို ဗဟိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ကိုယ္ကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းၿပီး ...

- အဲဒီ ေကာ္မီတီက သက္သက္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔အလုပ္က စစ္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ား တု႔န္ျပန္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တုိက္႐ိုက္ မသက္ဆုိင္လို႔ တိတိက်က် မသိပါဘူး

- ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီ ေကာ္မီတီကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ လူကိုေတာ့ မင္း သိမွာေပါ့

က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အလုပ္ရွဳပ္ေနၿပီ။ သတိထား၊ သတိထား။

- ဟုတ္ကဲ့၊ သိပါတယ္

- နာမည္ေျပာ

- သန္းေဇာ္ပါ (ဒီနာမည္ ေခါင္းထဲ ဘယ္လုိ ေပၚလာတာလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္အသိထဲမွာလည္း သန္းေဇာ္ဆုိတာ မရိွပါဘူး။ အမွန္က အဲဒီေကာ္မီတီအတြက္ တာ၀န္ခံလည္း မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး။)

- ဟုတ္ၿပီ။ အသက္

- ႏွစ္ဆယ့္ငါးေလာက္ ရိွမယ္

- ပုံစံ ေျပာစမ္း

က်ေနာ္ အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုခု ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။

- မ်က္လုံးျပဴး၊ ဆံပင္ေကာက္၊ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ အသားညိဳ

- အရပ္

- ငါးေပ ေျခာက္လက္မေလာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္

- ဘယ္မွာေနလဲ

- ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္က ျဖစ္မယ္

- သူနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေတြ႔ဖူးလဲ

- ဘန္ေကာက္မွာ တခါေတြ႔ၿပီးကတည္းက ထပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ထုိင္းနယ္စပ္က က်ေနာ့္အသိ တေယာက္ရဲ့ ပုံကို စိတ္ကူးၿပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဟ့ေကာင္၊ ၀င္းႏိုင္ဦး။ မင္းေျပာထားတာေတြ မင္းဟာမင္း အေသအခ်ာ မွတ္ထားစမ္း။ အလြတ္က်က္ထားစမ္း လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရတယ္။ ေနာက္တခါ ျပန္ေမးလို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လြဲရင္ ေသၿပီ။ မင္းေသၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေျဖကို သူ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားပုံ ရတယ္။

- အခု ဒီေကာင္ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ထင္လား

- ထင္တာပဲ

- သူ႔ အိမ္သိလား

- မသိပါဘူး

- အိုေက

သူက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။

- ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္တယ္

- ရမယ္။ ေတြ႔လား။ ငါတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံရင္ ငါတုိ႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနား

လာျပန္ၿပီ။ ဒီ သနားခိုင္းတဲ့ အလုပ္။ သနားတဲ့ အလုပ္က သူတုိ႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ဒီစကားလုံး သုံးသုံးေနတာ က်ေနာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီညက တညလုံး သူက ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ အမ်ားစုက ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)မွာ ေမးၿပီးသားေတြ။ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္တာေတြ။ တခါမွာ သူက ...

- ေအာင္ဒင္ကေန တဆင့္ မင္းကိုႏိုင္ ကို ေပးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ မင္း ဘာေတြ ေရးထားလဲ

ထက္ရွေနတဲ့ ၀ါးေၾကာနဲ႔ က်ေနာ့္အသားကို ပြတ္ဆြဲတာ ခံလိုက္ရသလို က်ေနာ္ ဆတ္ ခနဲ တြန္႔သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ ဒါ လြယ္လြယ္နဲ႔ သိႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ (ေအာင္ဒင္က ဗကသ ဒုဥကၠ႒ပါ။) စာကလည္း မင္းကိုႏိုင္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္မွာ ေအာင္ဒင္ကို က်ေနာ္ ေပးခဲ့တာပါ။ အခုဆိုရင္ တႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ (ေထာင္ထဲ ေရာက္လို႔ ေအာင္ဒင္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ က်ေနာ္ ရွင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္ အစစ္ေဆးခံေနရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သိဖို႔အတြက္ မင္းကုိႏိုင္နဲ႕ ေအာင္ဒင္ကို ေထာင္ထဲက စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေမးခဲ့တာကိုး )။

- စာက အတိုေလးပါ။ ဘာမွလည္း အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး

- ေဟ့ေကာင္၊ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ မလုပ္နဲ႔။ မင္းကိုေမးတာက အေရးႀကီးလား အေရးမႀကီးလား မဟုတ္ဘူး။ ဘာ ေရးထားတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ

- မင္းကုိႏိုင္က အိႏိၵယဘက္ ထြက္မယ္ဆုိလို႔ မထြက္နဲ႔၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထဲမွာပဲေနပါ။ မင္းရိွရမယ့္ ေနရာဟာ အိႏၵိယ မဟုတ္ဘူး၊ အထဲ လို႔ က်ေနာ္ေရးထားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၉ခု၊ မတ္လ၊ အိႏၵိယကေန ျပည္တြင္းကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ကာစ။ သူ႔ကို က်ေနာ္ လွမ္းတားတာပါ

----------------------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေမးခြန္းေတြ၊ အေျဖေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ ... ။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မနက္ မိုးလင္းခါနီးၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ဘက္လား။ က်ေနာ္ ဒီေထာက္လွမ္းေရးကို ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ တရက္လား။ ႏွစ္ရက္လား။ ဒီတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ ျဗဳန္းဆို အိပ္ခ်င္စိတ္ ေျပသြားတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးက အခန္းက ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ပါ။ သိပ္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနမိတယ္။

- ရန္ကုန္ အေရာက္မွာ ၀င္းႏိုင္ဦး ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲ။ ဒီေကာင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးလဲ။ ေျပာစမ္း။ ေျပာစမ္း

- မသိဘူး၊ သူက ဘာမွ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး

- ဒုန္း အူး

- အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္း ေျပာစမ္း

- က်ေနာ္ အဲဒါ မသိဘူး။ သူက မေျပာဘူး

- ဒုန္း အူး

ဟာ ... ဒါ ဒါ ေအာင္သူ႔ အသံျဖစ္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒုန္း ဆုိတာက ရင္ဘတ္ကို ဒူးနဲ႔ တိုက္တဲ့ အသံ၊ အူး ဆုိတာက ေအာင္သူ မခ်ိမဆ့ံ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ နာက်င္လိုက္တာ။

- က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူကလည္း မေျပာဘူး။ က်ေနာ္ တကယ္ မသိပါဘူး

- ဒုန္း အူး ဒုန္း အူး ဒုန္း

ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ အသံကုန္ ထေအာ္တယ္။

- ေဟ့လူေတြ၊ ႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ မတရားမလုပ္နဲ႔။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီကိစၥေတြ တကယ္ပဲ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မသိဘူး။ တာ၀န္ရိွတာ က်ဳပ္။ သိတာ က်ဴပ္။ ဘာလို႔ မဆိုင္တဲ့ လူေတြ၊ တကယ္မသိတဲ့ လူေတြကို ဒီေလာက္အထိ မတရား ညွင္းပမ္းေနတာလဲ။ က်ဳပ္ကို လာလုပ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔ ...

က်ေနာ္ ႐ူးသြားၿပီလား။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္အသံနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အသံကလည္း က်ေနာ့္အသံ မဟုတ္သလိုဘဲ။ တဖက္ အခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လုံး နတ္က်သလို တုန္ေနတယ္။ အေတာ္ၾကာျပန္ေတာ့ ေ၀လင္း အသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုစြပ္၊ ေရေလာင္း၊ အသက္ရွဴၾကပ္၊ မြန္း၊ အသံဆိုးႀကီး။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ အသံဆုိးႀကီး။ ေအာ့ခနဲ၊ ေအာ့ခနဲ။ ရင္ေခါင္းထဲ လည္ေခ်ာင္းထဲက မခ်ိမဆ့ံ အန္ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးႀကီး။

- မသာေတြ၊ လူယုတ္မာေတြ

က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို ပိတ္ကန္ထည့္ပစ္လုိက္တယ္။ စားပြဲကုိ တြန္းလွဲပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူက အခန္းထဲက ထြက္ေျပးတယ္။ တံခါး ပိတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဘယ္လို ရိွေနမလဲ။ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ တိရစၦာန္လို ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဘာေတြ ေအာ္ေနမိမွန္း မသိဘူး။ တဖက္ခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ လူသုံးေလးေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ ဆြဲေမွာက္ၿပီး တက္ဖိထားၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေအာ္ေနတုန္းပဲ။ ေဆးထိုးတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိပ္ရတယ္။ သို႔မဟုတ္ အိပ္ရတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ထုံေနၿပီ။

ေနာက္ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တရက္ျခား မနက္ အေစာႀကီးလား။ ရက္ေတြ မကြဲဘူး။ က်ေနာ့္ကို လာႏႈိးတယ္။ အခန္းတခန္းထဲ ေခၚ သြင္းသြားတယ္။ အိပ္ေမြ႔ခ်ခံထားရသူ တေယာက္လို က်ေနာ္ပါသြားတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းကုိ ေတြ႔တယ္။ ဖမ္းၿပီးကတည္းက ပထမဆုံး ျပန္ေတြ႔တာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ မရယ္မၿပဳံးႏိုင္ၾကဘဲ မ်က္လုံး အေသေတြနဲ႔ ၾကည့္မိၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို စားပြဲတလုံး ေရွ႔မွာ ရပ္ခိုင္းတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ က်ေနာ့္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔။ ကင္မရာ၊ အသံဖမ္းကက္ဆက္ အေသးေလး ႏွစ္လုံး။ စာရြက္စာတမ္း တခ်ိဳ႔။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ စားပြဲျခားၿပီး ေရွ႔မွာ ဗီြဒီယိုကင္မရာ တလုံးနဲ႔ လူတေယာက္။

ျဖတ္ခနဲ က်ေနာ္ တခု သြား သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဗီြဒီယို႐ိုက္ၿပီး တီဗြီကေန သူတုိ႔ ျပေတာ့မယ္။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တီဗြီထဲမွာ သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ တဖက္သတ္ ေျပာေတာ့မယ္။ အမွန္တခ်ိဳ႔ကို ျပၿပီး လုပ္ၾကံထားတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ လိမ္ထားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။

တီဗြီေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလးေတြ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္မင္ တန္ဖိုးထားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္ေသြးသားလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ေတြ ... ဟင့္အင္း။ အဲဒီလို မျဖစ္ရဘူး။ မျဖစ္ေစရဘူး။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။

ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပေလ့ေစ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျမင္တဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္၊ ထိတ္လန္႔ေနတယ္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုံၾကည္ တန္ဖိုးထားသူေတြ အေတြး မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကလိမ့္မယ္၊ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ က်ၾကလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မာန္မာနကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းတီးသူေတြ၊ ရန္သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမင္တာကိုလည္း ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘးက ေအာင္သူကို တိုးတိုး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

- မ်က္ႏွာကို တင္းထား။ တင္းႏိုင္သေလာက္ တင္းထား

(ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း မိသားစုေတြ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းကို က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြနဲ႔ တီဗြီက ျပတယ္တဲ့။ မိသားစုေတြ မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ေတာ့ အားရိွသြားၾကသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြက ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပုံ ခပ္တင္းတင္းတဲ့။

တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ပုံေတြက သူတို႔ျမင္တာနဲ႔ တျခားစီပါ။ အသားကုိ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့သြားေတာ့မလို ခံစားနာက်င္ေနတာေတြ၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရင္ေတာင္ ၾကာပြတ္နဲ႔ ျဖတ္ အ႐ိုက္ခံရသလို နာက်င္သြားတာေတြ၊ ဒါေတြကို တခါတခါေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို အရင္းအတုိင္း သိေစခ်င္သား။
ဒါေပမယ့္ ]မ်က္ႏွာေတြကသာ တင္းေနတယ္၊ ႐ုပ္ေတြကခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သူတုိ႔ သိပါတယ္} တဲ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚတေယာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို တီဗြီကေန ျပေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖ နာမည္ၾကားၿပီး က်ေနာ္မွန္း သိသြားတယ္။ သူက တစည(တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီ) အမာခံ။

တီဗြီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ငါတူေလးကုိ သူတုိ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ တစညကထြက္၊ ရပ္ကြက္ထဲ လည္ၿပီးေတာ့ တစည ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေတာ့သတဲ့။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမဆို တီဗြီမွာ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ အမွတ္အသား ခေမာက္တုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္မွတ္တို႔နဲ႔ ဒီဇိုင္းေဖာ္ထားတဲ့ အက်ၤီကို၀တ္၊ စင္ေပၚတက္ တရားေဟာသတဲ့။)

ဗီြဒီယို ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားတစင္းနဲ႔ ေခၚ သြားတယ္။ ေနာက္ပြင့္ ပစ္ကပ္၊ ကားအလတ္ကေလး။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ထားတယ္။ တျခား ဌာနတခုကို ပို႔ျပန္ဦးမယ္ တူပါရဲ့။

ဆယ့္ငါးမိနစ္လား၊ နာရီ၀က္လား၊ အဲဒီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ]ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လို႔ ရၿပီ} လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့၊ ကားက တံတားတခုေပၚ ျဖတ္ေမာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္ေနရာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ မွန္း မရဘူး။

- ဘာ တံတားလဲ

ေဘးက ေထာက္လွမ္းေရးကို က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။

- အင္းစိန္ မီးရထား ဂုံးေက်ာ္တံတား

အင္းစိန္ ဂုံးေက်ာ္တံတားတဲ့။ အင္းစိန္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းနားကပဲ။ ဘယ္တုန္းက ဒီတံတား ေဆာက္လိုက္ပါလိမ့္။ ကားေဘး လက္တန္းကေန အျပင္ကို က်ေနာ္ ၾကည့္မိတယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ေရာင္စုံလူေတြ ... ။ လူေတြကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ။ လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ၾကာၿပီ။ လူမဟုတ္သူေတြ၊ လူစိတ္ မရိွသူေတြ၊ လူပုံသ႑ာန္နဲ႔ တကယ္က လူမဟုတ္သူေတြ၊ အခြံခ်ည့္သက္သက္ လူေတြ၊ တနည္းနည္းနဲ႔ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ လူေတြ၊ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ သင္းကြပ္ခံထားရတဲ့ လူေတြ။ အဲဒီလူေတြပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတာ မဟုတ္လား။

လူေတြကို အငမ္းမရ က်ေနာ္ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ့္ကို အငမ္းမရပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ။ က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အရာ။ က်ေနာ္ စီမံ ဖန္တီး ရယူႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ အရာ။ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာ ... ။

ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ တခုခု အသံျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ရြတက္လာသလို ခံစားရတယ္။ လူေတြကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာ။

ဟဲလုိ။ က်ေနာ္ ၀င္းႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀က ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ဘာမွ မရွဳပ္ေထြးပါဘူး။ လူ႔ဘ၀နဲ႔ အေတြးအေခၚ ကိစၥ။ အရာရာ အားလုံးမွာပါ။ ႐ိုး႐ုိးေလးပါ။ က်ေနာ္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္။ က်ေနာ္ ေတာမွာေမြး။ သား တေယာက္ထဲ။ က်ေနာ့္အေမဆို သိပ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ သူ႔သားကို ခ်စ္ဖုိ႔ တခုပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးက သိတာ။ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ လုံၿခဳံမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒါပဲ က်ေနာ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္တင္ မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ေရာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ေဟာဒီမွာ မတရားမႈ၊ မလြတ္လပ္မႈ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ အခ်ိဳးႏွိမ္ခံရမႈကို က်ေနာ္ ရေနပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ။ က်ေနာ္။ လက္ထိပ္နဲ႔။ ေဘးမွာက အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔။ ေစာေစာကဆို ပိုေတာင္ ဆုိးေသးတယ္။ အေမွာင္ပိန္းပိန္း ေခါင္းစြပ္ အမည္းႀကီးနဲ႔။

---------------------------------------------------------------

လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ ရယ္ေမာေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ အ၀တ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ။ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦးဆိုသူ တေယာက္ကို မသိတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ေတာင္းဆိုလို႔ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနသူ တေယာက္အေၾကာင္းကို မသိတဲ့ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီတေယာက္ကေတာ့ ေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခန္းထဲ မခ်ိမဆ့ံ နာက်င္လြန္းလို႔ လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနတာကိုလည္း မသိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ။

လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးစိုက္ေနမိတယ္။

လြမ္းသလို၊ ၀မ္းနည္းသလို။ က်ေနာ္ တခုေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေလာက္ လူေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္စိတ္မ်ိဳး၊ လူေတြကို မက္မက္ေမာေမာ လိုက္ေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့ အငမ္းမရစိတ္မ်ိဳး တခါမွ က်ေနာ့္မွာ မေပၚခဲ့ဖူးဘူး ထင္တယ္။ လူေတြက ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လူေတြကို ၾကည့္ရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာ။ လွလိုက္တာ။

မၾကာခင္မွာ ၿခံ၀င္းႀကီး တခုထဲ ကားက ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လိုက္တယ္။ ၿခံ၀မွာ စာတမ္းႀကီး တခု။

- အင္းစိန္ ဗဟို စံျပအက်ဥ္းေထာင္

အိုး။ စာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အားက်ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တုိ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အင္းစိန္ေတာရ။ ဆိတ္ဖလူးနံ႔ သင္းေသာညမ်ား။ အခုေတာ့ ေတာရနဲ႔ ဆိတ္ဖလူးနံ႕ ညမ်ားဆီ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ၿခံ၀င္းထဲ အေတာ္ ၀င္လာၿပီးေနာက္ ကားက အေဆာက္အဦ တခုေရွ႔မွာ ထုိးရပ္လိုက္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ိဳ႔ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ကားေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာအုပ္ကေလး တအုပ္။ အနီေရာင္။ ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ တဲ့။ ဒါ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ရိွရမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားသင့္တဲ့ ပုံစံသစ္။ က်ေနာ္ေရးၿပီး ဗကသ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ မေမးေသးဘူး။ စာအုပ္ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တယ္လို႔မ်ား သိသြားရင္ ... ။

- ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္တဲ့၊ ဖြဲ႔စည္းပုံတဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့။ ေတာက္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ လူပါး၀တယ္။ လႊတ္ထားေပးလို႔ကေတာ့ကြာ

တေယာက္က စာအုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

- ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆုိတာႀကီးလဲ တို႔လက္ထဲ ေရာက္လာရတာပါပဲ

ေနာက္တေယာက္က ေျပာတယ္။

ေအာင္သူက က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ ေ၀လင္းက မဲ့ျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကားေပၚမွာ ၿငိမ္သက္သြားၾကျပန္တယ္။

- ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာ

ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေနာက္တေယာက္ကို လက္ညွိဳး ထိုးျပတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ လက္ညိွဳး ထိုးျပတဲ့ ေနရာ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြ။ အေပၚေအာက္ ေထာင္၀တ္စုံ အျဖဴေတြနဲ႔။ လားလား။ ေျခေထာက္ေတြမွာက အားလုံး သံေျခက်င္းႀကီးေတြနဲ႔ပါလား။ ေခါင္းေပၚမွာက ခေမာက္ ကုိယ္စီနဲ႔။

- ဟားဟား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခေမာက္ေတြ ဒီဘ၀ ေရာက္သြားမွာေပါ့ကြာ

ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ေျပာတယ္။

သူတုိ႔စကားအရ ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ တပ္မေတာ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၾကားေနပါ့မယ္။ ျပည္သူ ေရြးေကာက္လိုက္တဲ့ အစိုးရကို အာဏာလႊဲေပးမယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြက ဘာေတြလဲ။ သူတုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ခေမာက္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ လုိလားသူေတြကို ေထာင္ထဲ ပုိ႔ထားခ်င္ေနတာ ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဒီစိတ္ထားနဲ႔ ေရွ႔ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမလဲ။

အက်ဥ္းသားအုပ္ၾကီးကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရိွမယ္။ သူတို႔ အုပ္စုႀကီး ေျခလွမ္းလိုက္တုိင္း ေျခက်င္းသံေတြက တဂၽြမ္းဂၽြမ္း။ က်ေနာ္ပဲ အားနည္းေနလို႔လား။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ ေမလ ေနေအာက္က ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိရိစၦာန္ေတြကို ၾကိဳးေတြနဲ႔ခ်ည္၊ ၿခံေတြထဲ ေလွာင္ပိတ္။ အဲဒီ တိရိစၦာန္ေတြလိုပဲ က်ေနာ္တို႔လို လူသားေတြလည္း သံေျခက်င္းေတြနဲ႔ခတ္၊ ေလွာင္ပိတ္တာ ခံၾကရ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေနသူေတြက လူေတြပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ႏွစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ွႀ ဌာနကေန က်ေနာ္တုိ႔ကား ျပန္ ေမာင္းထြက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ အေဆာက္အဦး တခုေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ စစ္ခုံ႐ုံးတဲ့။ စစ္ခုံ႐ုံး။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စစ္ခုံရုံး တင္ၿပီပဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမလဲ။

အထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အေဆာက္အဦက အႀကီးႀကီး။ အက်ယ္ႀကီး။ ေဘးတဘက္တခ်က္မွာ စစ္သားတခ်ိဳ႔ အဆင္သင့္ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ သုံးေယာက္ကို စင္ျမင့္ေရွ႕က ခုံတန္းတခုမွာ ထုိင္ခိုင္းတယ္။ တရားသူႀကီးေတြ စင္ေပၚ တက္လာရင္ မတ္တပ္ ရပ္ေပးရမယ္ လို႔ သူက ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ခုံတန္းေပၚမွာ သုံးေယာက္ ယွဥ္ၿပီး ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။

- တရားသူႀကီးမင္းမ်ား ႂကြေရာက္လာပါၿပီ

ခဏအၾကာမွာ တေယာက္က အသံကုန္ ေအာ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားရင္း စင္ေပၚ ၾကည့္ေနတယ္။

- ဒုံး ဒုံး ဒုံး

စင္ေပၚကို တရားသူႀကီးေတြ တက္လာၾကတာ။ အားလုံး သုံးေယာက္။ ၾကည္း၊ေရ၊ေလက အရာရိွႀကီးေတြ။ ယူနီေဖာင္းေတြက ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္။ ဇာတ္ထဲကလို ဟန္ပါပါနဲ႔ စစ္ဖိနပ္ေတြကို ေဆာင့္ေဆာင့္နင္းၿပီး စင္ေပၚကို တက္လာၾကတာ။ တမင္ အသံျမည္ေအာင္ ေဆာင့္နင္းပုံလည္း ရတယ္။ ေနာက္ စင္ျမင့္ေပၚက စားပြဲ အျမင့္ႀကီးေနာက္မွာ သူတုိ႔ ထုိင္လုိက္ၾကတည္။ သူတုိ႔ အားလုံး မ်က္ႏွာထားႀကီးေတြ ခပ္တင္းတင္းနဲ႔။ တမင္ ဟန္လုပ္ တင္းထားတာလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ သူတုိ႔ေရွ႕ စားပြဲ အျမင့္ႀကီးေပၚက ေရႊကလာပ္တခု။ ကလာပ္ထဲမွာက ေရႊေရာင္အဖုံးနဲ႔ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္။ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး ဆုိတာနဲ႔ တူပါရဲ့။

တရာသူႀကီးေတြ ထုိင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ --- ွဌာနက ပါလာတဲ့ လူတေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္အေပၚ စြဲခ်က္ တင္ပါေတာ့တယ္။ ပထမဆုံး ေအာင္သူ၊ ေနာက္ ေ၀လင္း၊ ဘိတ္ဆုံးက က်ေနာ္။ စြဲခ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္ နားေထာင္ေနတယ္။

ဟာ။ ေအာင္သူ႔ စြဲခ်က္ကုိပဲ ဖတ္ဖတ္၊ ေ၀လင္း စြဲခ်က္ကိုပဲ ဖတ္ဖတ္၊ က်ေနာ့္နာမည္ခ်ည့္ပါလား။ ၀င္းႏိုင္ဦးက၊ ၀င္းႏိုင္ဦးသည္၊ ၀င္းႏုိင္ဦးဟာ၊ ၀င္းႏိုင္ဦးက တဆင့္၊ ၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ မွာၾကားခ်က္အရ၊ ၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ ခိုင္းေစခ်က္အရ၊ ၀င္းႏိုင္ဦး၊ ၀င္းႏိုင္ဦး ... ။

က်ေနာ့္နာမည္ေတြ တန္းစီေနတယ္။ ကုိယ့္နာမည္ကိုယ္ ၾကားေနရတာပဲ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ နားထဲ အူလာတယ္။ နားထဲ ေပါက္ကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းတယ္။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ နာမည္ထဲမွာ လူက နစ္ျမဳပ္သြားသလို ခံစားရၿပီး မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သက္သက္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ေနတာ။ အမႈ မေလး ေလးေအာင္ လုပ္ေနတာ။ ေသဒဏ္မ်ား ခ်မလို႔လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လား။ စြဲခ်က္ေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ စြဲခ်က္မွာ က်ေနာ္ တကယ္မလုပ္ခဲ့တာ၊ မျဖစ္ခဲ့တာ၊ မေျပာခဲ့တာေတြ ပါေနတယ္။ ဘာလို႔ လိမ္တာလဲ။ ၿပီးေတာ့ စြဲခ်က္ေတြကလည္း ေရွ႕ေရာက္လိုက္၊ ေနာက္ေရာက္လိုက္။ ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ။ တခ်ိဳ႔ အခ်က္ေတြဆုိ သူတို႔မို႔ မရွက္တယ္။

ေျပာမယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က တရားမွ်တမႈအတြက္ လုပ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း တရားမွ်တမႈအတြက္ လုပ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေျပာပါ။ ဒါဆို ဘာလု႔ိ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး ေရွ႕မွာ မဟုတ္တမ္းတရားေတြ သူတုိ႔ လုပ္ေနရတာလဲ။ ေျပာရတာလဲ။ သူတုိ႔ ယုံၾကည္တဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ ဆိုတာက ဘာလဲ။ ေသခ်ာတာက ဘယ္ကိစၥမဆို သူတုိ႔ လုပ္သလိုမ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ မလုပ္ဘူး။ တရားမွ်တမႈကို လိုလားပါတယ္ဆုိၿပီး လူေတြကို မတရားသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ မယုတ္မာဘူး။ မရက္စက္ဘူး။ မညွင္းပမ္းဘူး။ အႏိုင္မက်င့္ဘူး။

က်ေနာ္လည္း သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ စစ္ခုံ႐ုံး အခင္းအက်င္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္နားလည္လိုက္တာက (တျခားလူေတြလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေနၾကမွာပါ။) စစ္အစိုးရရဲ့ တရားဥပေဒဆိုတာ အမွန္တရားအတြက္၊ တရားမွ်တမႈအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကို ဆန္႕က်င္သူကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ အတြက္ လက္နက္သက္သက္ပဲ ဆိုတာပါ။ ဒါကို က်ေနာ္ အရင္က သိခဲ့ၿပီးသား ဆိုေပမယ့္ အခုလို တရား႐ုံး အခင္းအက်င္းေရွ႕မွာ ခံစားရတာမ်ိဳးေလာက္ မေလးနက္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ တရားဥပေဒ ဆိုတာက သူတုိ႔ ပါးစပ္ထဲမွာ ရိွေနတာ၊ သူတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ သူတို႔ အမုန္းတရားေအာက္မွာ ရိွေနတာ မဟုတ္လား။

အဲဒီလို တဘက္သတ္ စြဲခ်က္တင္ၿပီး စစ္ခုံ႐ုံးကို ခဏ ရပ္နားလိုက္တယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ စစ္ခုံ႐ုံး ျပန္ဖြင့္တယ္။ တရားသူႀကီးေတြ စီရင္ခ်က္ ခ်မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနတယ္။

- စြဲခ်က္အရ ျပစ္မႈထင္ရွားသျဖင့္ ... တရားခံ ေအာင္သူ၊ ေ၀လင္း၊ ၀င္းႏိုင္ဦးတို႔အား ေထာင္ဒဏ္ ...

အလို။ ၁၃ႏွစ္ တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းဘက္ကို လွည့္ၿပီး ရယ္ျပလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ျပန္ ရယ္ျပတယ္။

အစအဆုံး စစ္ခုံ႐ုံး နာရီ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ။ လူသုံးေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာ တခုလုံးကို စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ဖို႔က အခ်ိန္ သိပ္မလိုပါဘူး။ နာရီ၀က္ပါပဲ။

စစ္ခုံ႐ုံး ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ကို တေနရာ ေခၚ သြားတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ။ (စစ္ခုံ႐ုံးက အင္းစိန္ ေထာင္ေရွ႕ ကပ္လ်က္မွာ ဖြင့္ထားတာပါ။) က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာင္ထဲ ပို႔လိုက္ၿပီပဲ။ ေထာင္မွာ မွတ္ပုံတင္ စာရင္းသြင္းတယ္။ ေထာင္နံပါတ္ ေပးတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ အက်ဥ္းသား နံပါတ္ ၄၀၀၁ စီ။

ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေထာင္မွာ စာရင္းသြင္းၿပီးရင္ ျပန္ေခၚ သြားမယ္။ စစ္ေဆးစရာေတြ က်န္ေသးတယ္ တဲ့။ ျပႆနာပဲ။ စစ္စရာ က်န္ေသးတယ္တဲ့။ (က်န္ရင္ ဘာလုိ႔ စစ္ခုံ႐ုံး တင္လဲ။) ဒီမွာတင္ ေထာင္အရာရိွေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စကားမ်ားေတာ့တာပဲ။ ေထာင္က လက္မခံဘူး။ စာရင္းသြင္းၿပီးသား အက်ဥ္းသားကုိ ေထာင္ဥပေဒအရ အျပင္ေခၚ ထုတ္သြားခြင့္ မရိွဘူးတဲ့။ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ေခၚမယ္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေထာင္က မေလွ်ာ့တာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စိတ္ဆိုးၿပီး ဖုန္းဆက္တယ္။ အႀကီးအကဲေတြဆီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေထာင္က လက္ေလွ်ာ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးကို ျပန္ေခၚ သြားခြင့္ ေပးလိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ထဲ ခ်က္ခ်င္း ထည့္မေပးဘဲ ေထာင္အရာရိွေတြက က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို တေနရာ ေခၚ သြားၿပီး သုံးေယာက္စလုံးကို သံေျခက်င္းေတြ ခတ္ပါေတာ့တယ္။ ေျခက်င္းေတြက တအားေလးတာပဲ။ ဘာလုိ႔ အခုလို ေျခက်င္းခတ္တာပါလိမ့္။

မွတ္ပုံတင္ထားၿပီးတဲ့ အက်ဥ္းသား တဦးဦးကို ေျခက်င္းမခတ္ဘဲ ေထာင္အျပင္ ေခၚ ထုတ္ မသြားရဘူး ဆိုတဲ့ ေထာင္ဥပေဒ ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျခက်င္းခတ္တာ တဲ့။

အမွန္ဆို က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျခက်င္းခတ္စရာ မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာ လက္ထိပ္နဲ႔၊ အနီးကပ္ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လိုမွ ထြက္မေျပးႏိုင္တာ သူတို႔ အသိပါ။

အမွန္ကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေမာက္မာတာကို ေထာင္အရာရိွေတြက မႀကိဳက္လို႔ အခုလို ေျခက်င္းခတ္တာပါ။ ခံရတာက က်ေနာ္တုိ႔။ (ဒီလိုမိ်ဳး ေထာင္ထုံးစံဖ်က္ၿပီး ေထာင္မွာ မွတ္ပုံတင္ၿပီးေတာ့မွ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းကို ျပန္ေခၚ သြားတာမ်ိဳး အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တို႔ ကိစၥတခုတည္းပဲ ရိွတယ္တဲ့)။ ေျခက်င္းခတ္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ွရုံးေရွ႕ ကားေပၚက ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေျခက်င္းခတ္ အက်ဥ္းသားအုပ္ႀကီးကုိ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ေျပးျမင္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္း။ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သူတုိ႔လို ျဖစ္သြားၿပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သံေျခက်င္း ခတ္လိုက္သူေတြ၊ သံေျခက်င္း ခတ္မိန္႔ေပးသူေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသိဥာဏ္ ႀကီးျမင့္သူေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ တြက္တြက္၊ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသိဥာဏ္အရာမွာေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အရာမွာပါ အမ်ားႀကီး နိမ့္က်သူေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာင္ထဲကေန ျပန္ ထြက္လာၾကျပန္ပါေရာ။ ေထာင္ဗူး၀က အထြက္။ ဗူး၀မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္လာေတာ့ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္ထိပ္ေရာ သံေျခက်င္းႀကီးေတြနဲ႔ပါ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသြမ္းတဲ့ ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြ၊ ရာဇ၀င္လူဆိုးေတြလို႔ ထင္ေနရွာၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ရာဇ၀တ္ေကာင္ လူဆိုးေတြ မဟုတ္ရပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မုန္းတီးတဲ့ စစ္အစိုးရကို ဆန္႕က်င္မႈနဲ႕ အဖမ္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈကို လုိလားေတာင္းဆိုလို႔ အခုလုိ မတရား သျဖင့္ အဖမ္းခံေနရသူေတြ၊ မတရားသျဖင့္ အဆက္ဆံ ခံေနရသူေတြပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီလို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။

- ဟဲ့ ေက်ာင္းသားေတြတဲ့ ဟဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြတဲ့

လူအုပ္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ရဲ့ အသံထြက္လာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းသမွ်ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခြန္အားေတြ ခ်က္ခ်င္း စီး၀င္လာသလိုပဲ။ ေႏြးလာတယ္။ လူအုပ္ႀကီးဘက္ ေနာက္ဘက္ ျပန္လွည့္ၿပီး က်ေနာ္ အားရပါးရ ၿပဳံးျပလုိက္တယ္။ လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပလုိက္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ဘက္ အတင္း တုိးေ၀ွ႔လာတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားဆီ အတင္း ဆြဲေခၚ သြားေတာ့တယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက ခုနက ေအာ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနားက ျဖတ္လာခ်ိန္မွာ အတူပါလာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးအလစ္၊ ေအာင္သူက ]က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ}လို႔ မသိမသာ ကပ္ေျပာခဲ့တာတဲ့)။

အင္းစိန္ေထာင္ကေန ေထာက္လွမ္းေရး (၆) ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ၿပီး အစစ္ခံရတယ္။ အမႈစစ္လုိ႔ မၿပီးခင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တဲ့ ကိစၥကို ေနာက္မွ က်ေနာ္ နားလည္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တာက ေမလ (၂၅)ရက္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ (၂၇)ရက္ ဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ စၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ စစ္အစိုးရက ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို လိမ္ခ်င္တယ္။ ABSDF ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႔နဲ႔ ပတ္သက္သူေတြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔၊ ျပည္သူေတြကုိ အထိတ္တလန္႔ေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ျပည္တြင္း ၀င္လာမႈႀကီးကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ကာကြယ္ေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္း ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စစ္လုိ႔ ေဆးလုိ႔ မၿပီးေသးဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံး တင္လိုက္တာ။

(၂၆)ရက္ေန႔ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန က်ေနာ္တုိ႔ အေၾကာင္း အဲဒီအတုိင္း ထုတ္လႊင့္တယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတယ္။ (မင္းကုိႏိုင္ကုိ ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးကိုင္လႈပ္ရွားေနသူမ်ား လုိ႔ အဆစ္ ထည့္ေရးထားလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ။)

-----------------------------------------------------------------------

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) ျပန္ေရာက္ၿပီးတရက္လား၊ ႏွစ္ရက္လား အၾကာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေအာင္သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ဆုံတယ္။ စစ္ခုံ႐ုံးက ျပန္လာၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္မွာ ေအာင္သူ၊ ေ၀လင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲလို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတာ တခုရိွတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ထက္ ေထာင္ဒဏ္ ပုိမ်ားရင္မ်ား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔က ေလ်ာ့ရင္ေလ်ာ့၊ ခုေတာ့ အဓိက တာ၀န္ရိွတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆုံဆုံျခင္း က်ေနာ္က ...

- ေအာင္သူ၊ ေဆာရီးကြာ}

ေအာင္သူက ...

- ဘာျဖစ္လို႔လဲ}

- ေအာင္သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကုိယ္နဲ႔ အတူတူ ေထာင္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ က်လို႔ပါ}

- ဘယ္က ဆယ့္သုံးႏွစ္လဲ

- ေအာင္သူ ဘာေၾကာင္တာလဲ။ စစ္ခုံ႐ုံးက ကိုယ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ေပါ့

- ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင္တာလဲ။ သုံးႏွစ္ဟာကို

- ေအာင္သူ ေၾကာင္ေနၿပီ

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လူခြဲလိုက္လို႔ စကားျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအာင္သူ႔ကို သနားၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္သူကလည္း က်ေနာ့္ကို သနားၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာပဲ။ ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။

ေနာက္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်လိုက္တာလဲလို႔။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္။ သုံးႏွစ္ တဲ့။

က်ေနာ္ လြတ္သြားသလိုပဲ။ (က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတာမွာ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္လို႔ မၿပီးမျပတ္ေသးဘဲ စစ္ခုံ႐ုံးကို ကမန္းကတန္း တင္လိုက္တဲ့ အခ်က္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္ တုိင္းျပည္ကို သိပ္ ၀ါဒျဖန္႔ ေၾကညာခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား )။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းရာမွာ ႐ိုက္ႏွက္ ညွင္းပန္းတာ မရိွေတာ့ဘူး။ ညဘက္ ပုံမွန္ေလာက္ နီးနီး အိပ္ရတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းက်ဥ္းေလး တခုမွာ ထားတယ္။ အခန္းကလည္း က်ဥ္းလြန္းလို႔ တေယာက္အိပ္ ကုတင္တလုံး ခ်ထားတာေတာင္ ဆန္႔႐ုံပဲ။ ကုတင္ကလည္း ပ်ဥ္ၾကမ္းေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း က်ဲက်ဲ ႐ိုက္ထားတာ။ အိပ္ေတာ့ အခင္း မရိွဘူး။ ညည အိပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ သံေျခက်င္းေတြက ေျခေထာက္မွာ တေထြးႀကီး ဆိုေတာ့ သိပ္ အေနရ ခက္တာပဲ။

ဒီၾကားထဲ သံေျခက်င္းက ကြင္းေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ညဘက္အိပ္ေနတုန္း၊ ကြင္းတကြင္းက ကုတင္ပ်ဥ္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲ ညပ္ညပ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳး လူက လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘဲ တုတ္နဲ႔ ကန္႔လန္႔ခံထားသလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ပ်ဥ္ျပားၾကားထဲက ခဏခဏ ျပန္ဆြဲထုတ္ရတာ ညဘက္ညဘက္ အလုပ္တခု။ တခါတခါေတာ့လည္း ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ဆြဲမထုတ္ေတာ့ဘဲ သံေျခက်င္းႀကီး (သံေခ်းေတြကလည္း ထူလဗ်စ္နဲ႔) ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။

အခန္းက ျပတင္းေပါက္ မရိွဘဲ တံခါးမ တခုပဲ ရိွတယ္။ အခန္းတံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားၿပီး တံခါးမွာ ေျခာက္လက္မ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္မလား၊ အေပါက္ တေပါက္ ေဖာက္ထားတယ္။ အေပါက္ကေလးကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အေစာင့္စစ္သားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ အေပါက္ကေလးကေန ပန္းကန္တခ်ပ္ သြင္းေပးတယ္။ ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္း။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေပးတဲ့ ထမင္းကို မစားႏိုင္ဘူး။ ထမင္းက မစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကုိက စားခ်င္စိတ္ မရိွျဖစ္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ တမနက္ ေစာေစာ။ က်ေနာ့္ အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားၿပီး ထၿပီး ၾကည့္တယ္။ အေပါက္ကေလးကေန စစ္သားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အမူအယာနဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ထသြားေတာ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ လွမ္းေပးတယ္။

အိုး။ ႏို႔တခြက္၊ ပဲဲျပဳတ္နံျပား၊ ၾကက္ဥႏွစ္လုံး။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ေဘးခန္းက အသံတသံ ထြက္လာတယ္။

- ကုန္ေအာင္စား။ စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္စား။ အားရိွေအာင္ စား

ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။ ေအာင္သူ႔ အသံ။

- က်ေနာ္ စီစဥ္လိုက္တာ

ေၾသာ္ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္။

ဟေနာက္မွ က်ေနာ္သိရတယ္။ ေအာင္သူက သူ႔အခန္းကေန ထမင္းစားၿပီးလို႔ အေစာင့္က ပန္းကန္လာသိမ္းခ်ိန္၊ သူ႔အေပါက္ကေလးကေန က်ေနာ့္ဘက္ အခန္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ထမင္းပန္းကန္က ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ ျပန္ျပန္ထြက္လာတယ္တဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ တခါ လူခ်င္းေတြ႔ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္ၾကည့္ရတာ အေျခအေနက မဟန္ဘူး။ ဂ႐ိုးဂယိုင္၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္၊ ေလွ်ာ မ်ား သြားမလား လို႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ထင္မိတယ္တဲ့။ သူတုိ႔ထက္ က်ေနာ္ပိုၿပီး အၾကမ္းပတမ္း အကုိင္ခံရတာကိုလည္း သူတို႔ သိေနတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပူတာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး မေတြ႔လို႔ က်န္ေနတဲ့ သူ႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံ။ ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အေစာင့္ကို စည္း႐ုံးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အေစာင့္က အခုလို စားစရာေတြ ၀ယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္ အဲဒီလိုမ်ိဳး သုံးမနက္ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္။]

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပတ္ထပ္ေနရတယ္။ ေထာင္ကို ပို႔ခါနီး ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အလိုမွာ က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ လုံး၀ မေမးေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ အေျဖေတြ အေပၚမွာ အထက္လူၾကီးေတြက မရွင္းရင္ ျပန္ေမးခ်င္လုိ႔၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မပို႔ေသးတာတဲ့။

ဒီအတြင္းမွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရး ပုဂၢိဳလ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကို လက္ရိွ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေပၚမွာ မင္းအျမင္နဲ႔ မင္းယုံၾကည္တာေတြ ေရးေပးပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးပါ။ အဲဒီအတြက္ အေရး မယူပါဘူး ဆုိၿပီး ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္။ အေရးမယူပါဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔ ကတိစကား က်ေနာ္ မယုံဘူး။ သူတုိ႔ကို က်ေနာ္ လုံး၀ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ေရးခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ ျပႆနာ ေနာက္ ၾကည့္ရွင္း။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေရးတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကို က်ေနာ္ ေရးတယ္။

က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္က ဘာမွ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္မွာ သူမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ မတူသူေတြ၊ ဆန္႔က်င္သူေတြကုိ ရွင္းပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ ရက္စက္ပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ က်ေနာ့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မပါဘူး။ လူသားခ်င္း အမုန္းစိတ္ မပါဘူး။ က်ေနာ္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ခံထားရတဲ့ အတြက္ ဆုိၿပီး အညိွဳး အာဃာတ ထားတာမ်ိဳး မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ ေရးတာကို လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတယ္။ ထုိးေပးလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ေလးဘီးဆလြန္းကားေလး တစီးနဲ႔ လာေခၚ ထုတ္တယ္။ ေခါင္းစြပ္စြပ္တယ္။ ကားကို ဟိုေကြ႔ေမာင္း ဒီေကြ႔ေမာင္း လုပ္တယ္။ အမွန္က ဒီ၀င္း တ၀င္းထဲပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းခိုင္း၊ တေယာက္က တြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲ ထည့္၊ တေယာက္ကတြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲထည့္။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပး၊ လက္တဖက္စီကို လက္ထိပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ကုလားထုိင္ လက္တန္းႏွစ္ခုမွာ ခတ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားတယ္။ အခုလို လက္ထိပ္ ႏွစ္ခုနဲ႔ တခါမွ အခတ္ မခံရဖူးဘူး။ အင္း။ ေနာက္တႀကိမ္ ဇာတ္လမ္း ျပန္စၿပီ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း ကိစၥနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာ ေပၚလာျပန္လဲ။ မေနႏိုင္တဲ့ အဆုံး က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္သူ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွ ဗိုလ္ႀကီးကုိ ေမးၾကည့္တယ္။

- က်ေနာ့္ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ

သူက ၿပဳံးျပတယ္။

- ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ လူႀကီးက မင္းကို ေတြ႔ခ်င္လို႔

လူႀကီးတဲ့။ ဘယ္သူပါလိမ့္။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔မ်ားလား။

သုံးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ အဲဒီလို ထုိင္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ေစာေစာက ဗိုလ္ႀကီး။ (အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတာပါ)။

- အစီအစဥ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ လူႀကီး မလာေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အခန္း ျပန္ပုိ႔တယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ လက္ထိပ္ျဖဳတ္၊ သံေျခက်င္းျဖဳတ္၊ တိုက္နံပါတ္(၅)၊ အခန္းနံပါတ္ (၄)။

--------------------------------

အဲဒီေန႔ က်ေနာ္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ေပါ့။

တကယ္ပဲ ေထာက္လွမ္းေရး လက္က လြတ္ၿပီ။ ငရဲခန္းက လြတ္ၿပီ။ လူမဆန္မႈေတြ၊ ႐ိုင္းစိုင္းမႈေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ မအိပ္ရမႈေတြ၊ ဆာေလာင္မႈေတြ၊ ဒလစပ္ ေမးခြန္းေတြ၊ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ၊ သံသယေတြ၊ အေဖာ္ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ အားငယ္ရမႈေတြ၊ စိတ္ထိခိုက္ရမႈေတြ၊ အျခားရဲေဘာ္ေတြရဲ့ နာနာက်င္က်င္ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားလိုက္တဲ့ အသံေတြ ... ။ အားလုံးကေန က်ေနာ္ လြတ္ၿပီ။

(ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေထာင္ထဲက ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ မသိခဲ့ဘူးေပါ့။)

====================================

အစအဆံုး..ၾကည့္ခ်င္ ရင္…..

အႏွစ္ခ်ဳပ္..သာ...