လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ ့မွတ္တမ္းမဲ ့မွတ္တမ္း

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ ့မွတ္တမ္းမဲ ့မွတ္တမ္း

(ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား ကို၀င္းႏိုင္ဦး၏ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းအတြင္း ကိုယ္တိုင္ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ ့အႀကဳံကို ျပန္လည္တင္ျပအပ္ပါတယ္။)

အဲဒီညက ရဲေဘာ္ေအာင္သူ (ျပည္တြင္းကိစၥေတြမွာ အဓိကတာ၀န္ရွိသူ) နဲ ့မမာမာ (ကိုေအာင္သူ ့ဇနီး ) ရဲ ့မိဘေတြ အိမ္ (ေတာင္ဥကၠလာ၊ ၁၃ ရပ္ကြက္) ကို က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေလာက္ရွိပါျပီ။ မႏၲေလး ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢကဦးဇင္းတပါး၊ ေအာက္ဗကသ (ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္၊ေအာက္ ဗမာျပည္) က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့နဲ ့ သြားေရာက္ လွ်ိဳ ့၀ွက္ေတြ ့ဆံု ေဆြးေႏြး အစီအစဥ္တခ်ိဳ ့ခ် ျပီး က်ေနာ္ ျပန္လာတာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ ့ေတြ ့တယ္။

- ေ၀လင္းနဲ ့ခ်ိန္းထားတာ ဒီေကာင္ေရာက္မလာဘူး - ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းေအာင္သူက ေျပာတယ္။

- ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ

- ေ၀လင္းအိမ္ သြားစံုစမ္းၾကည့္ပါလား

ေအာင္သူ ထြက္သြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

- အိမ္ကိုလည္း ေ၀လင္းျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ ့။ သူ ့မိန္းမက ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ အေတြးရခက္သြားတယ္။

- သူ ့မိန္းမ ဘယ္လိုေနလဲ။ စိတ္ပူေနပံုရလား

- ဟင့္အင္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒီလိုပဲ ျပန္မလာတဲ့ ညေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ...

- ဒီေကာင္ အဖမ္းခံရျပီလို ့ေအာင္သူထင္လား

- မေျပာတတ္ဘူး။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနပဲ

က်ေနာ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ အေျဖမရဘူး။ စိတ္နည္းနည္း ေလးလာတယ္။

- ကိုယ္ ျမိဳ ့ထဲသြားလို ့ရႏိုင္လား။

- မရေတာ့ဘူး။ အခု ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ကားေတြ ဆုိက္ကားေတြလည္း လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ လမ္းေတြေပၚ မွာ လူေတြ လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ စစ္ကားေတြပဲ ပတ္ေမာင္းေနတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကာဖ်ဴးက ဆယ္နာရီဆို စျပီ။ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

- ညဆယ္နာရီ က မနက္ေလးနာရီထိ ညမထြက္ရ အမိန္ ့

ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအိမ္မွာပဲ အိပ္ရေတာ့မွာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိပ္စရာ အိမ္ သံုးေလးအိမ္ေတာ့ ရွိပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ေတြအားလံုးကို ေ၀လင္းသိေနတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ လူတေယာက္၊ သို ့မဟုတ္ အဖမ္းခံရျပီလို ့သံသယ ၀င္စရာရွိတဲ့ လူတေယာက္ သိႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ မေနသင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုအခ်ိန္က်ေနာ္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး။ ေ၀လင္းလဲ အဖမ္းခံခ်င္မွ ခံရမွာပါ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေရာက္ေနမွာေပါ့။ စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ ေျဖ ေတြးေနမိတယ္။

ေအာင္သူကေတာ့ ႏွစ္လမ္း သံုးလမ္းေက်ာ္က အိမ္မွာ သြားအိပ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ ေလးနာရီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္။ သံုးနာရီခြဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္ ဒီကထြက္မယ္။ မႏၲေလးတက္မယ္။ ရန္ကုန္ကေန ခဏေရွာင္ေနမယ္။ မႏၲေလးမွာလည္း လုပ္စရာေတြရွိေနတယ္။ အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္စုိးရိမ္လြန္ျပီး အေတြးေတြ ရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ ့။ ဒါနဲ ့စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္ အိမ္သားေတြနဲ ့ဟုိေျပာ ဒီေျပာ စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ေနလိုက္တယ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။

ဆယ္နာရီ၊ ဆယ္နာရီခြဲ။ ဆယ္ ့တနာရီ။ ဆယ့္တနာရီခြဲ။ ဆယ္ ့ႏွစ္နာရီ ....ဟုတ္တယ္။ ဆယ့္ ႏွစ္ နာ ရီ ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္ထဲကိုေထာက္လွမ္းေရးေတြ၀င္လာပါေလေရာ။သူတို ့၀င္လာတာ သိပ္ျမန္တာပဲ။ အားလံုး အရပ္၀တ္ေတြနဲ ့ပါ။ ေလးငါးေယာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း တခ်ိဳ ့ကို လွမ္းေတြ ့ရတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အဲဒီအခ်ိန္ တကယ့္ကို ေအးေအေဆးေဆး။ စိတ္ကလံုး၀ျငိမ္က်သြားတယ္။ ေစာေစာက ပူပန္တာေတြေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ (ေနာက္ပိုင္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္းအဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ေအးေအးေဆးေဆး ရွိခဲ့မွန္း အေျဖမရဘူး။ က်ေနာ္ သတၲိသိပ္ေကာင္းလြန္းလို ့မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန ့ဒီလို ၾကံဳမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ပိုင္းျဖတ္ျပီးသားမို့လား။)

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ အဖမ္းခံရျပီဆိုျပီး စိတ္မခ်မ္းမေျမ ့နဲ ့က်ေနာ့္ကို ေငးစုိက္ၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္သားေတြကို ေတာင္ ရိုးရုိး ခရီးထြက္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္သလို လူေစ့ေအာင္ က်ေနာ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ လိုက္ နႈတ္ဆက္လိုက္ ေသးတယ္။ ေအာင္သူ ့မိန္းမရဲ ့အေမကိုေတာင္ ကဲ...သြားျပီအေမေရ ့။ အေမ ဒီညေန ခ်က္တဲ့ ဟင္းကသိပ္စား ေကာင္းတာပဲ။ က်ေနာ္ မေမ ့ဘူး လို ့ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပီး ဖက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ ေသးတယ္။ အေမက ဘာစကားမွ ျပန္ေျပာႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္ကိုေငးေနတယ္။(မာမာ့အေမက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီေနာက္ဆံုးစကားကို က်ေနာ့္ကို ဖမ္းသြားျပီးေနာက္ပိုင္းေျပာမဆံုးဘူး တဲ့)။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ထဲကေန အျမန္ဆံုး ျပန္ထြက္ခ်င္ပုံရတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အၾကာၾကီးေနခ်င္ ဟန္ မတူဘူး။ က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြကို ကမန္းကတမ္းရွာျပီး (ဘာပစၥည္းမွလည္း သူတို ့မေတြ ့ပါ)က်ေနာ့္ ကို လက္ထိပ္ခတ္တယ္။ ( လက္ထိပ္က လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးျပီး ခတ္တဲ့ လက္ထိပ္)။ ေအာင္သူကိုလည္း သူ သြားအိပ္တဲ့အိမ္ကေန ဖမ္းလာတာေတြ ့ရတယ္။

- ေဇာ္ထက္ ဘယ္မွာလဲ

လာဖမ္းတဲ့ေထာက္လွမ္းေရးေတြထဲက အၾကီးဆံုးလို ့ယူဆရတဲ့သူကေမးတယ္။ ေဇာ္ထက္က က်ေနာ္ထိုင္းမွာရွိ တုန္းက ျပည္တြင္းကို အရင္ လ်ိဳ ့၀ွက္လႊတ္ထားတဲ့ရဲေဘာ္ပါ။ က်ေနာ္က .....

- မေန ့ထဲက ထြက္သြားတာ ျပန္မေရာက္ဘူး။

- ဘယ္မွာရွိႏုိင္လဲ

- မေျပာတတ္ဘူး

သူတို ့က ညတြင္းခ်င္းအကုန္ဖမ္းခ်င္ပံုရတယ္။ အမွန္က ေဇာ္ထက္ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ ညေနကမွ သူ ့ကို က်ေနာ္ တေနရာလႊတ္လိုက္တာပဲ။ ( ရဲေဘာ္ ေဇာ္ထက္ရဲ ့စြန္ ့စားခန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာ မယ္ဆိုရင္ အမ်ားၾကီးပါ။ တာ၀န္တခုေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲရွိရွိ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေျခအ ေန မေပးမေပး ဘယ္ေလာက္ပဲ အႏၲရာယ္မ်ားမ်ား၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္ျပီး၊ လုပ္ျပီးရင္လည္း - ေဟာဒီမွာ က်ဳပ္ဗ် - ဆိုျပီး ရင္ေကာ့ေျပာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။ အခုေတာ့ ဆံုးပါးသြားရွာပါျပီ)။

အဲဒီညက တျခားရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့အိမ္ကိုလည္း တျခားေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ ့ႏွစ္ဖြဲ ့က သြား၀ိုင္းေသး ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရပါတယ္။ အိမ္ေတြမွာ သူတို ့မရွိၾကလို ့မမိလိုက္ပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူတို ့ထင္ရတဲ့ေနရာေတြ သြားေရာက္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကေသးေပမယ့္ ေဇာ္ထက္ကိုလည္း မမိလိုက္ပါ။

လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္နဲ ့ေအာင္သူ ့ကို အသင့္စက္ႏႈိးေစာင့္ေနတဲ့ အီး- ၂၀၀၀ ကားတစီးေပၚ တက္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမွာ တေယာက္ တဖက္စီ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေဘးမွာ။ က်ေနာ့္ ခါးကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ ့ခပ္တင္းတင္း ေထာက္ထားတယ္။ ဥကၠလာက လမ္းၾကမ္းေတာ့ ကားက ခုန္ေန တယ္။ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း။ ဒါေပမယ့္ ကားထဲ မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို ့။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ က်ေနာ္ တခုခုေျပာခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ ့ေအာင္သူ ့ကို မ်က္စိလွမ္းမွိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကားတခ်က္ ခုန္လိုက္တုိင္း ခုန္လိုက္တိုင္း က်ေနာ့္ နံေဘးကုိ ေထာက္ထား တဲ့ေသနတ္က က်ေနာ့္ ကို ေဆာင့္ေဆာင့္တိုးလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါနဲ ့က်ေနာ္က ရယ္ျပီး ေသနတ္နဲ ့ ေထာက္ထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ....

- အဟမ္း၊ အဟမ္း။ ဒီမွာ အကို။ လမ္းက ၾကမ္းလုိ ့ကားက ေဆာင့္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္သြား ဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဒီအလုပ္ေတြသာ လုပ္ေနတာ ေသမွာေတာ့ အေၾကာက္သား။ ေသနတ္ေဘးဖယ္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလား

က်ေနာ္က တမင္ ေနာက္ေျပာင္ေျပာတာပါ။ သူတို ့ကလည္း ဒါကိုသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရယ္ၾကပါဘူး။ ဘာစ ကား မွလည္း ျပန္မေျပာၾကပါဘူး။ ေသနတ္ကိုလည္း ေထာက္ထားတာကေန ဖယ္မေပးပါဘူး။က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ၀ိုင္းျပီးစုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ကားေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားျပန္ေရာ။

ဒါနဲ ့က်ေနာ္က .....

- အဟမ္း။ အကိုတို ့ကို က်ေနာ္ တခုေျပာျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို ့က လက္နက္ေတြ၊ ဘာေတြနဲ ့မဆိုင္ဘူး။ အ ၾကမ္းမဖက္ Non-violence ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ ဒီလိုလူေတြကိုပါ အကိုတို ့က ခုလို ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေသနတ္ကို ယံုၾကည္ခိုင္းတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ေတာထဲကို ေမာင္းထုတ္ ေနတာနဲ ့တူေနျပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကလည္း ေတာထဲ မသြားခ်င္ပဲ သြားၾကရေရာ

- ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေသာက္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း

ေရွ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေအာင္သူ ့ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက အံၾကိတ္သံနဲ ့လွမ္းေျပာလိုက္တာ ပါ။

- မဟုတ္ဘူးေလ။ အကိုတို ့စဥ္းစား ...

က်ေနာ့္စကား မဆံုးလိုက္ရဘူး။ ေဘးက လူက က်ေနာ့္ နံေဘးကို ေသနတ္ေျပာင္း၀နဲ ့ေဆာင့္ထိုးလိုက္ တာက် ေနာ္ အင့္ကနဲ အသက္ရႈၾကပ္သြားတယ္။

- ေဟ ့ေကာင္။ မင္း ေသာက္တရားေဟာတာကို နားေထာင္ဖို ့မင္းကို ဖမ္းလာတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ေသာက္ ပါးစပ္ေတာ့ ဟုိေရာက္မွေတြ ့မယ္။ မေအ ... ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းနဲ ့ထပ္ျပီး ေဆာင့္ထိုးျပန္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က ...

- ေအာက္ဆင္းထိုင္စမ္း

က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ခံုေပၚက ဆင္းျပီး ကားၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆင္းထိုင္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကို ေခါင္းစြပ္ အမည္းၾကီးေတြ စြပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေမွာင္မည္းသြားတယ္။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ နည္း နည္းတြန္ ့သြားတယ္။ အႏၲရာယ္ အနံ ့စရလာတယ္။ ကားက ဟုိေကြ ့ဒီေကာက္နဲ ့ေမာင္းေနတာ သတိထား မိ တယ္။ အေကြ ့ေတြကို လုိက္မွတ္ၾကည့္တယ္။ မ်ားလိုက္တာ။ ၾကာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ( ေထာက္လွမ္းေရး စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါေလ ့ရွိတဲ့အတိုင္း ကားထဲ ဖမ္းလာသူ ေနရာမမွတ္မိေအာင္ လုပ္ေနတာလား လို ့ေတြးမိ တယ္)။

----------------------------------------------------------------------

ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ကားရပ္သြားတယ္။ ေမးျမန္း ေအာ္ဟစ္သံတခ်ိဳ႕ ၾကားရတယ္။ အေစာင့္ဂိတ္ တခုနဲ႔ တူပါရဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ကားက ၿခံ၀င္းတခုထဲ ေမာင္း၀င္လိုက္တယ္လို႔ထင္မိတယ္။ခဏၾကာေတာ့ရပ္သြားတယ္။

- ထစမ္း

- သြား

ေခါင္းစြပ္ မည္းမည္းထူထူႀကီး စြပ္ထားတာဆိုေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ ေမွာင္ပိန္းေနတာ။ ဒီၾကားထဲ လက္ထိပ္က လဲ ခပ္ေသးေသးဆုိေတာ့ ကားအေနာက္ဖက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းၿပီးသြားရတယ္။ ေအာက္ ျပဳတ္က်သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒီလို ကားၾကမ္းျပင္ကို စမ္းစမ္း သြားေနခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္း ေရး တေယာက္က ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ကို တအားေဆာင့္ကန္ထည့္လိုက္တာ ကားေပၚကေန ေအာက္ကို ဘယ္လို ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ေအာက္ေရာက္လို႔ အလန္႕တၾကား လူးလဲ ထမယ္ ႀကံ႐ုံရိွေသး။ ေအာက္မွာ အရန္သင့္ ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြက ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရင္း က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းကန္ၾကပါေလေရာ။ လူ ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္လည္း မသိဘူး။ သူတို႔ ၀ိုင္းကန္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းလည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ သတိ ရေနသလား။ သတိလစ္ေနသလား။ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ရိွေနေသးလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတေနရာ ရာမွာလား။

က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ရိွေနတာ ေသခ်ာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲ သြားေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုအခန္းတခန္းထဲကိုအထုပ္တထုပ္ပစ္ထည့္လိုက္သလိုပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ က်ေနာ္ ပုံလဲေနတယ္။

- ထ ထိုင္စမ္း

- နံရံကို မွီစမ္း

က်ေနာ္ အလန္႔တၾကား လူးလဲထ၊ နံရံကို မွီရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနရတယ္။ သူတို႔ အျပင္ထြက္သြားၾကၿပီး တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတယ္။ တကုိယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာၿပီး က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္လဲ တစိမ့္စိမ့္ ၀င္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လုပ္ပုံကိုင္ပုံက ေသာက္ရမ္းၾကီးပါလား။ ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမလဲ။ မွန္း မရတာက ပို ဆိုးတယ္။ ေခါင္းစြပ္ႀကီးကလည္း စြပ္ထား၊ ေခါင္းစြပ္ထဲမွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေတာ့အားငယ္ သြားသလိုပဲ။ လူက ဒီမ်က္လုံး ဒီအလင္းကိုပဲ အားကုိးေနရတာ မဟုတ္လား။ မ်က္လုံး ရိွေပမဲ့လဲ မျမင္ရ၊ ေမွာင္ မည္းမည္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္က ငယ္သြားတာနဲ႔ တူပါရဲ့။ မေရရာ၊ မေသခ်ာသလုိႀကီး ခံစားရတယ္။

(ေခါင္းစြပ္ စြပ္တဲ့ကိစၥမွာ လူနဲ႔ ေနရာေတြကို မမွတ္မိေအာင္ ဆိုတဲ့အျပင္ အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ၀င္သြား ေအာင္ လည္း ရည္ရြယ္ပုံရပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး စ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖမ္းဆီးလာသူေတြကို လူ အဆင့္ အတန္း မေပးဘဲ ေအာက္တန္းစား သတၱ၀ါတေကာင္လုိ၊ တိရိစၦာၧန္တစ္ေကာင္လို ႏွိမ္ခ် ႐ိုင္းပ် ၿပီး ဆက္ဆံတာက လည္း စိတ္သိမ္ငယ္သြားေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ ပ်က္သြားေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ မသိပါဘူး )။

အခန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ။ တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ေမာဟိုက္လုိ႔၊ ေလွာင္အိုက္လို႔၊ ေျခာက္ျခားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးလို႔လည္း ေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ တနာရီေလာက္လား၊ ႏွစ္နာရီေလာက္လား အၾကာမွာ တံခါးကို ဒုိင္းခနဲ ေဆာင့္ကန္ ဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ လန္႔သြားတယ္။ ေဟး ေဟး နဲ႔ ညာသံေတြ ေပး၊ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းနဲ႔ အခန္းထဲ ေျပး၀င္လာၾကတာ။ ေတာမွာ ႏြားအုပ္ၿပိဳင္က်သလိုပဲ။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေအာ္ ဟစ္ ဆဲေရး၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ဘိနပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းကန္ၾက၊ ၀ုိင္းနင္းၾက။ မွတ္မွတ္ရရ၊ တေယာက္က ငါ နဲ႔ ကိုင္ တုတ္
ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖတ္႐ိုက္ထည့္လိုက္တာ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲ မီး ၀င္း၀င္းေတာက္ သြား တယ္။ လက္ထိပ္က ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ ပိတ္ကာလို႔ မရဘူးေပါ့။ ေနာက္တခါ အဲဒီလိုပဲ ျဖတ္႐ိုက္ျပန္တယ္။ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ။ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ....

အား .....

မ်က္လုံးေတြ။ မ်က္လုံးေတြ ရိွေသးရဲ့လား။ လြင့္စင္ထြက္မ်ား က်သြားၿပီလား။ မ်က္လုံးထဲက ေစးေစးျပစ္ျပစ္ အရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ ေသြးေတြလား။

- ဟင္း။ မင္းတုိ႕က မင္းတုိ႕ကို မင္းတုိ႕ လည္လွၿပီ ထင္ေနလား။ လႊတ္ေပးထားလို႔ ထားမွန္းမသိ။ မေအ- ေတြ

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနတယ္။ အသံမထြက္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ မညည္းနဲ႔။ မေအာ္နဲ႔။

- လမ္းတုန္းကလို စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာအုံးေလကြာ

- တရားေဟာအုံးေလကြာ

-ီး Non-violence လားကြ

တကယ့္ Non-violence က ဒီမွာကြ

႐ိုက္တယ္။ ထပ္႐ိုက္တယ္။ ကန္တယ္။ ႐ိုက္ ...

မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ယဥ္ေက်းတဲ့ ေဟာဒီ ရာစုႀကီးမွာ။ ပညာတတ္တေယာက္၊အရပ္ ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ဖု႔ိ စိတ္မ၀င္စားသူ။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္ တစုံတရာနဲ႕ အသက္ရွင္ လိုသူ၊ လူ႔သိကၡာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုသာ ယုံၾကည္သူ။ အဲဒီ လူတေယာက္ ...

အလုိ... က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။ အသံထြက္ၾကည့္တယ္။ မရဘူး။

စစ္ဘိနပ္ေတြ၊ စစ္ဘိနပ္ေတြ ... ေရွ႕မွာ၊ ေနာက္မွာ၊ ၀ဲမွာ၊ ယာမွာ၊ တခါတခါ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္လူတ ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဟာ ဘာမွ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္မႈ၊ အနာဂတ္၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ... ။ ဘာမွမေသခ်ာ ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ေအာ္မိသလား၊ မေအာ္မိသလား။ သံမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္ လိမ့္ေနတာပဲ။ ေနာက္ က် ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး နံရံမွာ ကပ္ ထုိင္ခိုင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္လို႔ မရဘူး။ ပုံလဲက်သြားတယ္။ တေယာက္က ဆြဲ ထူၿပီး ကိုင္ေပးထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တေယာက္က ႐ိုက္ရ၊ ကန္ရတာ အားမရရွာေသးဘူး ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္ အသက္ရွဳမရ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ခဏ သတိလစ္သြားသလားပဲ။ (လည္ပင္းကို အဲဒီလုိ ျဖတ္႐ိုက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ေရေသာက္တာေတာင္ ခက္ေနတယ္။ နင္ေန တယ္။ နာေနတယ္)။ က်ေနာ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ ထဲ။ သူတုိ႔ မရိွၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ပုံလဲေနတယ္။ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ ထင္ပါရဲ့။ နံ႐ိုးေတြ က်ိဳးကုန္ၿပီလား။ မ်က္လုံးေတြေရာ ရိွေသးလား။

အသက္ရွဴလုိ႔ မ၀ဘူး။ မွ်င္းၿပီး နည္းနည္း ရွဴေနရတယ္။ (ေထာင္ထဲေရာက္လုိ႔ တလၾကာထဲအထိ ညာဘက္နံ႐ုိး ေတြက ေအာင့္ေနတယ္။ အသက္ကို နည္းနည္းခ်င္း ခြဲၿပီး ရွဴရတယ္။ အျပည့္ ရွဴလို႔ မရဘူး။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ဖို႔ ကိစၥေလာက္ကုိပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ လွည့္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္ မေအာ္ဘဲ၊ မညည္းဘဲ လွည့္လို႔ မရဘူး။ ေထာင္က ေဆးကု မေပးဘူး။ အိမ္ကေန ေဆးမွာၿပီး ကုယူ ရတယ္)။

အေတာ္ၾကာေတာ့ တံခါးေဆာင့္ဖြင့္သံ၊ ေျခသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ ေဆာ္ၾကဦးမွာပဲ ထင္ပါရဲ့။ သတိ လစ္သြား လိုက္စမ္းပါ။ ေဟ့ေကာင္။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ သတိလစ္လိုက္စမ္း။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္လန္႔ေနတယ္။ မလန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရဘူး။ နားနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနရတာ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ မ႐ိုက္ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြကို အရင္ စေမး တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားေမးခြန္းေတြ ...

(ဒီေနရာမွာ တခုျဖတ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ ေ၀လင္း ကိစၥပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ထဲ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ေ၀လင္း အဖမ္းခံရၿပီဆုိတာ မွန္းဆႏိုင္ေပမယ့္ အတိအက် ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ စေမးမွပဲ ေ၀လင္း အဖမ္းခံရတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ သူ အဖမ္းခံရပုံက ဒီလိုပါ။

ABSDF အဖြဲ႔ရိွရာ ထုိင္းနယ္စပ္ကို ျပန္ေတာ့မယ့္၊ ျပည္တြင္းကို လွ်ိဳ႕၀ွက္တာ၀န္နဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ABSDF အဖြဲ႕ က ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး (ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္။ ယခု ေသဒဏ္က်ခံထားရသူ ႏွစ္ဦး၊ ျမင့္ေဆြကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆုံး ပါးသြားပါၿပီ) လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီ ႐ုံးခန္းကို အဲဒီေန႔က ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔က နယ္စပ္ မျပန္ခင္ ေ၀လင္းနဲ႔ အေရးတႀကီး ေတြ႔လိုေၾကာင္း၊ ေ၀လင္းဆီက အကူအညီရမွ ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း လူ႔ေဘာင္ သစ္ပါ တီအတြင္းေရးမွဴးကတဆင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ တာေမြက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္မွာ ခ်ိန္းတယ္။ ဆိုင္ကို ေ၀လင္းေရာက္ခ်ိန္မွာ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔ကို စားပြဲ တလုံးမွာထုိင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ စားပြဲမွာ ထုိင္မိရင္ပဲ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင့္ အမူအရာကို ၾကည့္ရင္း တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ မသိုး မ သန္႔ ျဖစ္တာနဲ႔ ဆုိင္ထဲကေန ေ၀လင္း ကမန္းကတန္း ျပန္ထြက္တယ္။ အဲဒီအခိ်န္ ေဘးနားက စားပြဲမွာ ထုိင္ ေနသူေတြ ထလာၿပီး ေ၀လင္းကို ၀ိုင္းပိတ္ဆုိ႔၊ လက္ထိပ္ခတ္၊ ေလးဘီးကားတစီးေပၚ ပစ္တင္၊ ၀ိုင္းဖိ၊ ကားကို အတင္း ေမာင္းေျပးပါေတာ့တယ္။

အမွန္က လူ႔ေဘာင္သစ္ အတြင္းေရးမွဴး မသိလို႔ပါ။ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔ကို လူ႔ေဘာင္သစ္ ႐ုံးခန္း၊ အတြင္း ေရးမွဴးဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အတူ ပါလာတာပါ။ ေ၀လင္းနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ခိုင္းတဲ့ အစီ အစဥ္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးပဲ စီစဥ္တာပါပဲ။ ျမင့္ေဆြနဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တုိ႔က နယ္စပ္ကေန လက္နက္ေတြ ၿပည္ ထဲကို သြင္းလာသူေတြ၊ နယ္စပ္ျပန္ခါနီးမွာ ဖမ္းမိသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ အမႈတြဲမွာ အဖမ္းခံရသူေတြ မနည္းပါဘူး။)

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ့္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကေန ေနာက္မွီပါတဲ့ ခုံတလုံးေပၚ ေျပာင္းၿပီး ထုိင္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း မွီေနတယ္။ ဘယ္အခိ်န္၊ ဘယ္အခ်က္ ႐ိုက္ေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ အသိကတကယ္အ ႐ိုက္ခံရတာ ထက္ ပိုနာတယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။

သူတို႔ ေမးခြန္းေမးပုံကလည္း မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ ျဖတ္႐ိုက္လိုက္သလိုပါပဲ။ အသံနိမ့္ျမင့္ အတက္အက် မရိွ။ အသံ ေသ။ ေက်ာက္သား ေက်ာက္ဆိုင္လို အသံမ်ိဳးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ရထားတစင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားသလိုမ်ိဳး ေ၀ါခနဲ ေမး ခ်တာ။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ရထားက ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ေပၚ ျဖတ္ႀကိတ္သြားတာ။

စ ေမးေတာ့ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ခ်က္ခ်င္း မေျဖရေကာင္းလားဆိုၿပီး ထုံးစံအတုိင္း မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္ျပန္တယ္။ ႐ိုက္တာကလည္း ျပင္းလုိက္တာ။ တခါတခါ ထုိင္ခုံေပၚကေန လူက ေအာက္ကို ျပဳတ္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္က ျဖတ္႐ိုက္တာဆုိေတာ့ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခဲ လက္ခနဲေပါ့။ တခါတခါလည္း ဘာမွ အေၾကာင္း မရိွဘဲ ႐ိုက္ရင္ ႐ိုက္ျပန္ပါေရာ။

(ရန္ညိွဳး ရန္စ မရိွဘဲ လူတေယာက္ကို ဘာလို႔မ်ား ခုေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ ႏိုင္ပါလိမ့္။ ဒီစိတ္ထားက အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္အတြက္ အဆန္းပဲ။ နားလည္လို႔ မရဘူး။ သူတုိ႔ကိုလည္း အ့ံအား သင့္မိတယ္။ လူတေယာက္ဟာ ဒီေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္လား။ ဒီေလာက္ ႐ိုင္းစိုင္းႏိုင္လား။ သူတို႔မွာ ဇနီး မယား နဲ႔ သမီးသားေတြ ရိွၾကမွာပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီ ရက္စက္တဲ့၊ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ဇနီးမယားကို ဖက္ ေပြ႔ႏိုင္ၾကသလား။ သမီးသားကို ခ်ီေပြ႕ ယုယႏိုင္ၾကသလား။)

ေမးခြန္းကို ေျဖတဲ့အခါ ေလးေနရင္ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနရင္လည္း ႐ိုက္ျပန္ေရာ။ သူတို႔ သေဘာကခ်က္ ခ်င္း မေျဖတာ၊ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနတာဟာ လိမ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာလုိ႔ ယူဆထားပုံရတယ္။ တကယ္ ေတာ့ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြမွာ က်ေနာ္ ေျဖႏိုင္တာလည္း ရိွ၊ မေျဖႏိုင္တာလည္း ရိွ။ မေျဖဘူးဆုိတာက က်ေနာ္ အမွန္တကယ္ မသိတာေတြေရာ၊ သိေပမယ့္ အေျဖေပးလို႔ မျဖစ္တာပါ ပါပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို မထိ ခိုက္ေအာင္၊ အဖမ္း မခံရေသးသူေတြနဲ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ မထိခိုက္ေအာင္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အခန္း က႑ကိုလည္း မႀကီးမားေအာင္ေပါ့။ ကုိယ့္ကို တာ၀န္ႀကီးတယ္လို႔ သူတုိ႔ မယူဆရင္ အမႈေပါ့တယ္။ ကုိယ့္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့လူ အေရအတြက္လည္း နည္းတယ္။

တခ်ိဳ႔ အမႈေတြမွာ ဒီသေဘာကို မလိုက္နာတဲ့ အတြက္ အဖမ္းခံရသူ အေရအတြက္ မ်ား႐ုံမက တိုက္႐ိုက္ မ သက္ဆုိင္သူေတြပါ ပါသြားပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲျပား သြားၾကတာ၊ လူထုရဲ့ အားတက္သေရာ အကူအညီေတြ ေလ်ာ့က်သြားတာပါ။ အမႈအားလုံးကို မဆို လိုပါ ဘူး။ ယူဂ်ီအလုပ္ရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ က်ဆင္းသြားျခင္း အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်က္က အဓိက က်ပါတယ္။ အစစ္ခံရာမွာ မတတ္သာတဲ့ အဆုံး မေျပာမျဖစ္ ေဖာ္ရ ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဖမ္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့သူ၊ ဖမ္းလို႔ မ လြယ္ႏိုင္တဲ့သူ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တျခားအခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ယူဂ်ီလုပ္ငန္းရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါ
ေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။

---------------------------------------------------------------------
________________________________________
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ အေတြ႕အၾကဳံအရ ေျပာရရင္ ေျဖႏုိင္တာကို ျမန္ျမန္ အေျဖေပးၿပီး မေျဖႏိုင္တာကိုေတာ့ မသိဘူး ဆုိၿပီး ]‘ဘူး} ခံတာ၊ ဘူးခံလို႔ အႏိွပ္စက္ခံရတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ခံေတာ့ ခံရမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ လိမ္တဲ့ကိစၥက သတိနဲ႔ မလုပ္ရင္၊ သတိမႀကီးရင္ သိပ္ အႏၱရာယ္မ်ားတာမ်ိဳးပါ။ ကုိယ့္ အ တြက္ေရာ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ပါ ။

ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ႀကိဳတင္ ေရြးခ်ယ္၊ ျပင္ဆင္၊ သတိထားၿပီး လိမ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ လိမ္တာက ရက္ေတြ ၾကာလာတဲ့ အခါ ကေယာင္ကတမ္းေတြျဖစ္ လာတဲ့ အခါ (ေနာင္မွာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္လာတယ္) ကုိယ္ ဘယ္လုိ လိမ္ထားတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္ဖာသာ ေမ့ ေမ့ သြားေတာ့ တခ်ိဳ႕ လိမ္ထားတာေတြ ေပၚ သြားၿပီး အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူတုိ႔က ပိုၿပီး ပက္ပက္စက္စက္၊ ရက္ရက္ စက္စက္ လုပ္ပါတယ္။

တၿပိဳင္တည္း ဖမ္းမိတာ ႏွစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ အထက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လူခြဲေမး၊ လူခြဲစစ္ၿပီး ထြက္ခ်က္ေတြကိုျပန္ တိုက္စစ္တာေၾကာင့္ လိမ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းက သိပ္နည္းသြားတယ္။ သိပ္ခက္တယ္။ ေျဖတဲ့ အခါေတြမွာလဲ အ ျမန္ ေျဖရတာဆိုေတာ့ တခါတခါ မရည္ရြယ္ဘဲ တခ်ိဳ႕ အစေတြ ထြက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီ အစကို ေထာက္ လွမ္း ေရးက ယူသြားၿပီး တျခားလူကို သြားစစ္၊ တခါ အဲဒီလူဆီက ထြက္လာတဲ့ အစကို ယူၿပီး ေနာက္တ ေယာက္ကို စစ္။ တုိက္စစ္၊ လွည့္စစ္၊ တပတ္႐ိုက္စစ္၊ အယုံသြင္း စစ္။ ဒါေၾကာင့္ လိမ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

ကုိယ္တေယာက္ထဲပဲ သိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတူတူ အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြ မသိႏိုင္တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္ ပိရိရင္ ပိရိသေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိမ္လို႔ရ၊ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္း သင့္ လိမ္လို႔ ရပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးတာမွာ ေမးၿပီးသားေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ ေမးတာမ်ိဳး လည္း အ ႀကိမ္ႀကိမ္။ ကုိယ့္အရင္ အဖမ္းခံထားရတဲ့ သူေတြ၊ ကုိယ္နဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနသူေတြရဲ့ ထြက္ခ်က္ေတြကို ကုိင္ ၿပီး စစ္ေမးတာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ သူတုိ႔ သိထားႏွင့္၊ ရ ထားႏွင့္တာ ကိုယ္က မသိႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ေထာက္လွမ္းေရး သိပ္သိေနပါလား ဆုိၿပီး အထင္ႀကီး စိတ္၀င္၊ ၿပီးေတာ့ လိမ္လို႔ ဖုံးလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မယုံၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္မခ်မႈေတြ ၀င္လာပါတယ္။ သိပ္ မလိမ္ရဲ ေတာ့ ဘူးေပါ့။ေရ မတိုက္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ေမးခြန္းေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေျဖေနရတယ္။ႏွစ္ရက္ ေလာက္ ၾကာတဲ့ အထိ က်ေနာ့္ကို ေရမတိုက္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ေျခာက္ၿပီး ကြဲေနတယ္။ ဖူး ေယာင္ လာ တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ရိွေနတာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ သက္သက္ႀကီး အပင္ပန္း ခံ ] မ} ထားရသလုိပဲ။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေရတုိက္ဖို႔ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ေျပာ တုိင္း အ႐ိုက္ခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရဆာတာက အ႐ိုက္ခံရတာထက္ ပုိ ဆိုးတယ္ ထင္လာတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဒီတခါေတာ့ မ႐ိုက္ဘူး။

- ေကာင္းၿပီ၊ ေရတုိက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တခု မင္းအရင္ေရး။ ABSDF ဗဟိုကို မင္း တင္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာ။ စာ မ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ အဲဒါကို မင္းေရး။ ၿပီးရင္ ေရတိုက္မယ္

- စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ က်ေနာ္ ဘယ္မွတ္မိမလဲ။ ဒါေလာက္ အမ်ားႀကီး။ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

- မလိမ္နဲ႔။ မွတ္မိသေလာက္ ေရး။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာ ငါတုိ႔ ရထားၿပီးၿပီ

- ဒါဆို က်ေနာ့္ကို ဘာလုိ႔ ေရးခိုင္း ...

- လွ်ာ မရွည္နဲ႔၊ ေရးခိုင္းခ်င္လို႔ ေရးခိုင္းတာ။ ေရး

သူက စာရြက္ေတြနဲ႔ ေဘာလ္ပင္ ခ်ထားၿပီး အျပင္ထြက္သြားတယ္။ လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပး ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ကေန လွမ္းေအာ္တယ္။

- ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္။ ငါျပန္လာလို႔ တံခါးဖြင့္သံၾကားရင္ ေခါင္းစြပ္ ျပန္စြပ္

က်ေနာ္ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္တယ္။

အား ခနဲ လန္႔ေအာ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္လုံး ျပန္မိွတ္လိုက္ရတယ္။ အလင္းေရာင္က မ်က္လုံးထဲ ၀င္လာတာ စူး ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလိုပဲ။ စူးလိုက္ နာလိုက္တာ။ ေရကလည္း သိပ္ဆာေနတယ္။ ေရမေသာက္ရဘဲ လူတေယာက္ ဒီေလာက္ ၾကာၾကာေနႏိုင္တာ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ့လား။ ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ဘူး။

စာရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စဥ္းစားတယ္။ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္
ဆယ္ေက်ာ္တဲ့။ ျပႆနာ။ အစီရင္ခံစာ သူတို႔ ရထားတယ္ဆိုတာ တကယ္မ်ားလား။ က်ေနာ္ ေတြေ၀သြား တယ္။ စဥ္းစားမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ေရးတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း စာလုံးေတြ မေပၚဘဲ ေရေတြပဲ ေပၚ ေနတယ္။ ေရ သိပ္ေသာက္ခ်င္တာပဲ။ လက္ေတြလည္း တုန္ေနတယ္။

တနာရီေလာက္ အၾကာမွာ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေခါင္းစြပ္ ျပန္ စြပ္လိုက္ရတယ္။ ေစာ ေစာက လူ ၀င္လာတယ္။ ေရွ႕မွာ ထုိင္တယ္။ က်ေနာ့္ ေရးလက္စ စာရြက္ေတြကို လွမ္းယူသံ ၾကားရတယ္။

- ေျဖာင္း

က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္တာ။ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခနဲ။

- ေျဖာင္း

- ေျဖာင္း

ထပ္႐ိုက္တယ္။ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ျဖတ္႐ိုက္တာ။ ႐ိုက္လိုက္တုိင္း လူက ေနာက္ျပန္ယိုင္ ယုိင္သြားတယ္။ သူက ဆဲတယ္။

- တနာရီေလာက္ ၾကာတာ ဒီ တမ်က္ႏွာပဲ ရလားကြ

- က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ ရတာ ဒီေလာက္ပဲ

- ေဟ့ေကာင္၊ ကိုယ့္ကိုကုိယ္လဲ ျပန္ၾကည့္ဦး။ လူလဲ လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္ မရိွဘူး။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ မႏွေျမာဘူး ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။ မေအ -။ ေအး။ ငါ ျပန္ထြက္မယ္။ ထပ္ေရး၊ ဒီမွာ ေဟ့ ေကာင္၊ ရီးတီးယားတား မလုပ္နဲ႔။ ေသၿပီးလို႔ အ႐ိုးပဲ က်န္ရင္ေတာင္ အ႐ိုးကို ႐ိုက္စစ္ဦးမယ္ကြ။ သိလား။ ဘာမွတ္လဲ

စားပြဲကုိ ေျဖာင္း ခနဲ ႐ိုက္ၿပီး သူျပန္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အစီရင္ခံစာ သူတုိ႔ ရထား ၿပီတဲ့။ အစ္ ေနတာလား။ အစ္တာဆိုရင္ ဘာလုိ႔ အစီရင္ခံစာ အေၾကာင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ အေရအတြက္ေတြ ေျပာ ႏိုင္တာလဲ။ တကယ္ပဲ တနည္းနည္းနဲ႔ သူတို႔ ရထားၿပီလား။ က်ေနာ္ မွန္းလို႔ မရျဖစ္ေနတယ္။ ေနပါဦး။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာကို ဗဟိုကို တင္ထားတာ။ ဗဟိုကုိ တင္တယ္ဆုိတာေတာင္ တကယ္ေတာ့ ထိပ္ပိုင္း ေလးေယာက္ ေလာက္ကိုပဲ အစီရင္ခံစာ ေပးထားတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ ကဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လြဲကာမွသာ လြဲ ေရာ။ လြဲလို႔ ႐ိုက္ကာမွသာ ႐ိုက္ေရာ၊ သူတုိ႔ လက္ထဲ အစီရင္ခံစာ ေရာက္မေနဘူးလို႔ အရင္ ယူဆထားတာ ေကာင္းမယ္။ က်ေနာ္ စမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းအရာ ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ။ စဥ္းစားလို႔လည္း ဘာမွ ေပၚမလာဘူး။ ေရေတြပဲ ေပၚလာ တယ္။ ေရ ဆာလုိက္တာ။ ေရ... ေရ... ။ က်ေနာ္ ေဘာလ္ပင္ကို ကုိင္ၿပီး စေရးတယ္။ ေရးၿပီးရင္း ေရးတယ္။ ေခါင္းထဲ ေပၚလာသမွ် ေရးတယ္။ ေရ... ေရ....။

....ေတာ္လွန္ေရးက်ေသာ စိတ္ဓာတ္ မရိွဘဲႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚ တရပ္ မရိွႏိုင္။ ေတာ္လွန္ ေသာ အေတြးအေခၚ တရပ္ မရိွဘဲ စစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ မရိွႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေတာ္ လွန္ေရးက်ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ပထမဆုံး ဦးစားေပး တည္ေဆာက္ၾကရမည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ထုိက္တန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူသား အခ်င္း ခ်င္း အခ်စ္စိတ္၊ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္၊ မတူသူခ်င္း အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ခြင့္၊ ေလးစားစြာ ကြဲျပားခြင့္၊ သ မိုင္း၀င္ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ မညီမွ်မႈ အသစ္၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရး၏ အေရးႀကီးေသာ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္၊ အသက္ ရွင္ မႈအတြက္ တုိက္ပြဲေလာ၊ အေတြးအေခၚအတြက္ တုိက္ပြဲေလာ၊ ေခတ္၏ ျငင္းဆန္မႈ အသစ္ႏွင့္ ေတာင္းဆိုမႈ အသစ္မ်ား၊ ကမၻာ့ အခင္းအက်င္း အသစ္ ...

က်ေနာ္ ဘာေတြ ေရးေနလဲ၊ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရးလို႔ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တခုရိွတာက က်ေနာ့္ကိုေရး ခိုင္းရင္ ဒါမ်ိဳးေရးမွာပဲ လို႔ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမ်ိဳးေတာ့ အနည္းဆုံး ျဖစ္ရမယ္ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္ ေရးေနတယ္။ အစီအစဥ္လည္း မက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရးေနတယ္။ ေရ ... ေရ ... ေရအတြက္၊ ေရ ... ။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္း မသိဘူး။ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ဟိုလူ ျပန္လာၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ေဘာလ္ပင္ ခ်လိုက္ၿပီး ကမန္းကတန္း ေခါင္းစြပ္ ျပန္ စြပ္လိုက္တယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျပန္ခတ္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ လွန္ၿပီး ဖတ္ေနတယ္။

မ်က္လုံးေတြ ကၽြတ္ထြက္ လြင့္စင္ သြားမတတ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ေတာ့မ်ား ျဖတ္႐ိုက္ မွာပါ လိမ့္။ တထိတ္ထိတ္။ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနတယ္။ ေရးထားတာ ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ ရိွမယ္ ထင္ပါရဲ့။ ၀င္း ႏိုင္ဦး။ ကံေကာင္းစမ္း။

- ေအး၊ ဒီလိုမွေပါ့ကြ။ မင္း ေရ ရမယ္

က်ေနာ္လည္း အခုမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ သူ ဘာလုိ႔ လက္ခံသြားပါလိမ့္။ မသိဘူး။ က်ေနာ့္မွာ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္ ABSDF ဗဟိုကို တင္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာ သူတုိ႔ ရထားတယ္ ဆုိတာ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အစီရင္ခံစာ အေၾကာင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ အေရအတြက္ သူ ဘယ္လို လုပ္ သိေနတာပါလိမ့္။ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ဆုိတာလည္း ဟုတ္ေနတယ္။ သူက တံခါးပိတ္ၿပီး ျပန္ ထြက္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕ ေရတခြက္ ခ်ေပးတယ္။

- ေခါင္းစြပ္ ေအာက္နားစကို ငါ အသာ မ ေပးမယ္။ ငါ့ကုိ ေမာ့မၾကည့္နဲ႔။ ေသာက္

ခက္တာက က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ခၽြတ္မေပးတာဘဲ။ လက္ထိပ္ကလည္း ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတာ။ ေရွ႔မွာ ေရ ခြက္ကို ေတြ႔တယ္။ လက္ဖက္ရည္ အၾကမ္းပန္းကန္ အေသးေလး တလုံးပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ကို ေရွ႕ ကိုကုန္း၊ ပန္းကန္လုံး ႏႈတ္ခမ္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး၊ ၀က္တေကာင္လို ေရကို ျပြတ္ ခနဲ စုပ္ ေသာက္လုိက္တယ္။ တ၀က္ေလာက္ပဲ ေသာက္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး ပန္းကန္လုံးကို ဆြဲယူသြားတယ္။ က်ေနာ္က "ေရေပး ပါ " လို႔ ေျပာတယ္။ "ဆက္ မေျပာနဲ႔ "တဲ့။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ သူက ေမးခြန္းေတြ ဆက္ေမးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနရင္း အေတာ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ကူး တခု ရလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္သာ တက္ခ်င္တယ္ လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ေသာက္ေရးထဲမွာ လို႔ သူက ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ တြဲၿပီး လိုက္ ပို႔ ေပးတယ္။

အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္။ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေဒါင့္မွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေျမအိုး ႏႈတ္ခမ္း ပဲ့ေလး တလုံးေတြ႔တယ္။ အိမ္သာ သုံးဖုိ႔ေရ။ ဒါနဲ႔ အိုးထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ကံဆုိးတယ္။ ေရက အ ကပ္ အသပ္ေလးပဲ က်န္ေနတာ။ အေပါစား အိမ္သာက ေရဆိုေတာ့ ညစ္ကလည္း ညစ္ပတ္ေနေသး။ မတတ္ ႏိုင္ဘူး။ အုိးမႈတ္ခြက္ကိုယူ၊ ေရကို ျခစ္ၿပီး ခပ္လုိက္ေတာ့ ဂ်စ္ ခနဲ အသံ ျမည္သြားတယ္။

၀ုန္း

အိမ္သာကို အျပင္ကေန ဟိုလူ အုတ္ခဲနဲ႔ လွမ္းထုလိုက္တာပါ။

ထြက္စမ္း၊ ငါ -မသား။ အိမ္သာေရ ေသာက္မလို႔ မဟုတ္လား။ ခုခ်က္ခ်င္းထြက္၊ မေအ-

ဟာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အယုတ္တ အနတ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္၊ မၾကား၀့ံ မနာသာေတြ ဆဲဆိုေန လိုက္ တာ အိမ္သာေရွ႕မွာ ဆူညံေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အလန္႔တၾကားနဲ႔ လက္ထဲက အုန္းမႈတ္ခြက္ လြတ္က် သြား ၿပီး အိမ္သာထဲကေန ကမန္းကတန္း ထြက္ရတယ္။
(က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေၾသာ္- အိမ္သာေရကိုေတာင္ ဒီလူေတြ မသဒၶါၾကပါလားလို႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မ ႐ိုက္လုိ႔။ အ႐ိုက္ကလည္း မခံႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ႐ိုက္လိုက္ရင္ အသားေတြ ပဲ့က်။ ေႂကြက် ေတာ့မ လားေတာင္ ထင္ရတာ။)

က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄) (ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီးမွ အဲဒီ နံပါတ္ကို သိရတာပါ။) မွာ စစ္တာ၊ ေရ ႏွစ္ ရက္လား သုံးရက္လား မသိဘူး။ မတိုက္ဘူး။ ထမင္း သုံးရက္ မေကၽြးဘူး။ ေလးရက္စလုံး မအိပ္ရဘူး။ (ေနာက္ ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ သိရတာပါ။) ေန႔ေတြ ညေတြလည္း မကြဲဘူး။ ေမးခြန္းေတြ၊ ဆဲဆိုသံေတြ၊ ႐ိုက္ႏွက္တာ ေတြနဲ႔ပဲ တခ်ိန္လုံး ျပည့္ႏွက္ေနတာ။

ေမးတာမွာ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ရိွတယ္။ တဖြဲ႔က ေျပေျပလည္လည္ အဖြဲ႔ပါ။ သူတို႔က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတယ္။ ေခ်ာ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကို ငဲ့ညွာဖုိ႔၊ ကိုယ့္ေရွ႕ေရးကို ေတြးဖို႔။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက ဘယ္သူ ဘယ္၀ါေတြဆိုရင္ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိရေသးဘူး။ အကုန္ေျပာတာ။ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက သူရဲေကာင္း ေတြ လို လုပ္ေနလို႔ ဘာထူးမလဲ ဘာညာ။ စသျဖင့္ ေျပာတယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ ေျခာက္တယ္။ ေျဖတာကို စိတ္ ရွည္ လက္ရွည္နဲ႔ နားေထာင္တယ္။ (လိမ္ေျပာတာကို လဲ လိမ္ေနမွန္း သူတုိ႔ သိ ေနရင္ေတာင္ ၿငိမ္ၿပီး နား ေထာင္တယ္။)

သူတုိ႔ ထြက္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္တဖြဲ႔ ၀င္လာပါေရာ။ (မျမင္ရေတာ့ သူတို႔ပဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနမွာ။) တကယ့္ သမၼတ လူၾကမ္းအဖြဲ႔။ ၾကမ္းလုိက္တာ ကမ္းကုန္ေရာ။ ၀င္လာကတည္းက တံခါးကို ၀ုန္းခနဲ ေဆာင့္ကန္ဖြင့္၊ အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ၀င္လာ။ လူကို ေတြ႔တာနဲ႔ မဟားဒယား႐ိုက္၊ ေနာက္ကေန ေဆာင့္ကန္၊ ခုံနဲ႔ ေရွ႕က စား ပြဲ ၾကား လူက ညပ္လို႔။ တခါတခါ ခုံေပၚကေန လြင့္စင္က်၊ ၾကမ္းေပၚမွာလဲ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳျဖစ္၊ ၀ိုင္းကန္၊ ေအာ္ ဟစ္ဆဲဆို၊ အသံမ်ိဳးစုံ။ အို... ဆူညံေနတာပဲ။ လူက ဘယ္လိုဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး။ ထူပူ၊ အ့ံၾသ၊အ ေ၀း ႀကီးကို လြင့္စင္ထြက္သြားသလို ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးလိုက္။ ႐ိုက္လိုက္၊ ေမးလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္။ ေမး။ ႐ိုက္ ... ။

ျဖစ္ရပ္တခုကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဖမ္းခံရတုန္းက က်ေနာ္၀မ္း ေတြ ေလွ်ာေနတယ္။ ငွက္ဖ်ားကလည္း ျပန္ထခ်င္ခ်င္။ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္ၿပီး က်ေနာ့္အထင္ ႏွစ္ရက္ ေလာက္လား အၾကာမွာ က်ေနာ္ တကိုယ္လုံး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလာတယ္။ က်ေနာ္ ဖ်ားေနၿပီ။ က်ေနာ္ သူတို႔ ကို ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔က ဆရာ၀န္ ေခၚလာတယ္။

ဆရာ၀န္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေဆးစစ္တယ္။ ႐ိုက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ နာနာက်င္က်င္၊ ဒုကၡ ေရာက္ေန ခ်ိန္မို႔လား မသိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေလာက္ ဆရာ၀န္ တေယာက္အေပၚ အားကိုးစိတ္၊ ခ်စ္ခင္စိတ္ ေပၚ သ လိုမ်ိဳး အရင္တုန္းက တခါမွ ေပၚခဲ့ဖူးမယ္ မထင္ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္ၿပီးမွ လူသားဆုိတာကို ပထမ ဆုံး အႀကိမ္ ျပန္ ျမင္ရသလိုမ်ိဳး စိတ္ထဲ ခံစားရတယ္။ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို စမ္းသပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္ လွမ္းေရးကို က်ေနာ့္ကို တိုက္ဖုိ႔ ေဆးတခ်ိဳ႕ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာသြားတယ္။

- ဖ်ားေတာ့ ဖ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ၿပီး ေမးလို႔၊ စစ္လို႔ ရေသးတယ္

ဟာ။ ဆရာ၀န္ကို က်ေနာ္ အ့ံအားသင့္သြားမိတယ္။ သူ႔စကား အဓိပၸာယ္က ဆက္ႏွိပ္စက္လို႔၊ ဆက္ ႐ိုက္လို႔ ရ ေသးတယ္ လုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဆရာ၀န္ တေယာက္ဆီက က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္စိတ္၊ လူသားစိတ္ ဘယ္မွာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး။ နည္းနည္းကို မ်ားမ်ား ျဖစ္ရလား ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းၿပီး ႐ိုက္ၾက ကန္ၾကပါေလေရာ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဆရာ၀န္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး အတိုင္းပါပဲလား။ (တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ ဆရာ၀န္ ေခၚတာကလဲ က်ေနာ့္က်န္းမာေရး အ တြက္၊ က်ေနာ့္အသက္အတြက္ စိုးရိမ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ အေျခအေန ဆိုးလာရင္ သူတို႔ စစ္ေဆးေန တာေတြ ရပ္ရမွာ စိုးလို႔ပါ)။

ကိုယ္ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အ႐ိုက္မခံရလို႔ ဆိုၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မရိွပါဘူး။ ေဘးအခန္းေတြက ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒုိင္း ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြ၊ ႐ိုက္ႏွက္သံေတြ၊ နာက်င္လြန္းလို႔ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကုန္ ျခစ္ၿပီးေအာ္ဟစ္ လိုက္တဲ့ အသံေတြ၊ ေအာ္ရင္းက တိမ္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တအင္းအင္း ညည္းညဴသံေတြ၊ အ သက္ရွဴမြန္းက်ပ္ေနတဲ့ အသံဆိုးႀကီးေတြ ...၊ ဒါ...ဒါ... က်ေနာ္နဲ႔ သိသိ မသိသိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ အသံ ေတြပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီ အသံေတြ ဒလစပ္ ၾကားေနရတာ စိတ္ထိခိုက္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကို ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရသလိုပဲ။ရင္ထဲဆို႔ဆို႔လာ တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကလည္း ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ အ႐ိုက္ခံေနရသလိုပဲ နာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ တင္မက စိတ္ပါ နာက်င္ရတာမ်ိဳး။

မစားရ၊ မအိပ္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္က ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္လာသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ စိတ္ကို စုလို႔ကို မရဘူး။ စိတ္ က ျပန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ဆီကေန ထြက္ထြက္ေျပးေနသလိုမ်ိဳး။ သူတု႔ိ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရာမွာလည္း အေျဖ ေတြက ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာေတြ ေရွ႕ေနာက္လြဲတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တခါ တခါ သီခ်င္းသံေတြ လို လို၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေၾကညာခ်က္ေတြ လိုလို၊ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ခ်က္ ေတြလုိလို။ တခါတခါ လည္း သတင္း ေၾကညာတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္ကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္နာမည္ေတြကို ေအာ္ ၿပီး ရင္း ေအာ္ေနတာ ၾကားရတယ္။ (တကယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔)။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ဘာမွ မကြဲေတာ့ဘူ။

ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ အေစာပိုင္း ရက္ေတြနဲ႔ စာရင္ အ႐ိုက္က်ဲသြား၊ နည္းသြားတယ္။ ၾနညအေူ အသမအကမန ပဲ မ်ားလာတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အ႐ိုက္နည္းသြားတာဟာ အရင္အတုိင္း ဆက္႐ိုက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ပါ။ လူက ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို သူတုိ႔ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အရင္ လို မ႐ိုက္ေတာ့တာပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရင္လို အ႐ိုက္ခံရၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြး မိတယ္။ ဒါမွ ႐ုပ္ပုိင္း စိတ္ပိုင္း နာက်င္တာေတြ၊ နားထဲကို စူးနဲ႔ ႐ိုက္သြင္းလိုက္သလို ေမးခြန္းသံေတြ၊ လူမ ဆန္ မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကလည္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားတာကို လက္ခံခ်င္ပုံ မရ ပါ ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ။
ေလးရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကေနၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး (၆)ကို က်ေနာ္ တုိ႔ ကို လႊဲေျပာင္း ပုိ႔လိုက္တယ္။ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)မွန္း မသိပါဘူး ။ မပို႔ခင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာ တယ္။

- မင္း အခု သြားရမယ့္ ေနရာက တို႔ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အႀကီးဆုံးဌာနပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အ ခ်က္အ လက္ေတြ အဲဒီဌာနမွာ အကုန္ရိွတယ္။ သူတုိ႔က အကုန္သိတယ္။ ငါတုိ႔ထက္ ၾကမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း ထုတ္ ေဖာ္ မေျပာတာေတြ အခု ထုတ္ေျပာ။ ဒါဆို အဲဒီ ေနရာကို မပို႔ဘူး

- က်ေနာ္ သိသမွ် အကုန္ ေျပာၿပီးပါၿပီ

က်ေနာ္ လိမ္လိုက္တယ္။

က်န္ေသးတယ္

က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

ေအး၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မင္းထုိက္နဲ႔ မင္းကံေပါ့ကြာ

စိတ္မေကာင္းသလို အသံနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ေနပုံ မ်က္ႏွာအတုႀကီးကို မျမင္ရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္)။ သူတို႔ စကားအတုိင္းဆိုရင္ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ က်ေနာ္ ဆက္ႀကဳံရဦးမွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြား တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္း (ေထာက္လွမ္းေရး-၆) ကို ေရာက္သြားပါေရာ။

--------------------------------------------------------------------------------

ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တေယာက္က ေဘးကတြဲရင္း၊ ဘယ္ ေကြ႕ ညာေကြ႕ တိုက္မိမယ္၊ ေခါင္းငံု ့ ေရွ႕မွာ ေလွကားထစ္ စမ္းၿပီးတက္ စတဲ့ အမိန္႔ေတြ ေပးၿပီး ေခၚ သြား တယ္။ ေနာက္ဆုံး အခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ကုလားထုိင္ တလုံးေပၚ ထုိင္ခိုင္းၿပီး တေယာက္ထဲ ထားခဲ့တယ္။ လက္ထိပ္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကေတာ့ မခၽြတ္ရေသးဘူး။

စိတ္အထင္ သုံးေလးနာရီေလာက္ ၾကာမလား။ ဒီ့ထက္ၾကာမလား။ က်ေနာ္ မြန္းအိုက္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း
နဲ႔ အသက္ရွဳရ က်ပ္လာတယ္။ ေခါင္းစြပ္ကလည္း ေခၽြးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတာပဲ။ ခဏခၽြတ္ၾကည့္မလား လုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မခၽြတ္ရဲဘူး။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စိုက္ၾကည့္ေနသလုိ စိတ္ ထဲ ခံစားေနရတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကလည္း လွန္႔ထားေတာ့ ႀကိဳတင္အေတြးနဲ႔ စိတ္ကပူ အေတြးေတြကလည္း ရွဳပ္ယွက္ ခတ္၊ စိတ္ကလည္း လြတ္လြတ္ထြက္သြားေတာ့ လူက ယိုင္ယိုင္သြားတယ္။ မယုိင္နဲ႔။ မယိုင္နဲ႔။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ တင္း ထား။ သတိထား။ သတိထားေလ၊ တင္းထားေလ လူက ပိုယိုင္ေလ။ ခုံေပၚကေနထိုးလဲက် သြားေတာ့မလား။ ဒီၾကားထဲ အသက္ရွဴလုိ႔က မ၀ဘူး။ က်ပ္လာတယ္။ ေမာလာတယ္။ ေခၽြးေတြ ထြက္လာတာကလည္း ရႊဲနစ္ေန တာပဲ။ မူးလာတယ္။ ဒီအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထ ေအာ္လိုက္ရမ လား။ တခုခု။ မဟုတ္ရင္...

(ေနာက္ပုိင္းမွာ အေတြ႔အႀကဳံရိွသူေတြကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္ကို ထားသြားတဲ့ အခန္း က အလုံပိတ္ခန္းတဲ့။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္ထားရင္ေတာင္ လႊတ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွဴ က်ပ္ တာတဲ့။)

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ တေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းထဲက အျပင္ ေခၚ ထုတ္သြားၿပီး အျခား အခန္းတခန္းကို ေရႊ႔တယ္။ အသက္ရွဴရ ေခ်ာင္လာတယ္။ နည္းနည္းေအးလာ သလိုပဲ။ ေန႔လား၊ ညလား။ လင္းေတာ့ လင္းေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြ ထြန္းထားတာလား။

မၾကာခင္မွာ လူေတြ ၀င္လာတယ္။ ေျခသံေတြ ၾကားရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမယ့္ပုံပဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခုံေတြ တြန္းေရႊ႕သံ၊ ထိုင္လိုက္ၾကသံ ၾကားတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ လုံး၀ မေျပာၾကဘူး။ အဲဒီအတုိင္း။ အၾကာၾကီး။ ေလးလံလံ တစုံတခု က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ပိက်လာေနသလုိ ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလးေလး အသံႀကီး တသံထြက္လာတယ္။ အသံက မီးဖုတ္ထားသလို မီးက်ီးခဲလို ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္းလိုမ်ိဳး။

- မင္း အခုထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား

- ဆိုးတယ္

- မင္း မအိပ္ရတာ ၾကာၿပီလား

- ဖမ္းတဲ့ေန႔ကတည္းက ခုထိ လုံး၀ မအိပ္ရေသးဘူး

- မင္း အခု ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနလဲ၊ သိလား

- ဟင့္အင္း၊ မသိပါဘူး

- အဖမ္းခံရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရိွၿပီလဲ

- မမွတ္မိဘူး

- မင္းထြက္လာတဲ့ ေနရာက ဒီေနရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ ေျပာလိုက္သလဲ

- အႀကီးဆုံး ဌာနလုိ႔ ေျပာပါတယ္

- မင္း အခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား (ဒီေမးခြန္း ေမးၿပီးၿပီ ထင္တယ္)

- ဆိုးပါတယ္

- ဘယ္လုိ ဆုိးလဲ

- မအိပ္ရဘူး။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးမွ ထမင္းစားရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေရမတိုက္ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုက္တယ္။ ရိုင္းရုိင္းစိုင္းစုိင္း ဆဲတယ္။ ဖ်ားေနတာေတာင္ မရဘူး

ေမးခြန္း မေမးေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ခ်င္း တီးတိုး ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသဲကြဲဘူး။ နားထဲလည္း အူေနတယ္။ အာရုံစိုက္ နားေထာင္လိုက္ရင္ ေခါင္းထဲ မူးလာတယ္။ လူက ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ယိမ္းထုိးေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့မွ သူတုိ႔ ဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။

- ေအး၊ ငါတုိ႔ အတန္တန္မွာထားတယ္။ ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္နဲ႔လုိ႔။ ဒီေကာင္ေတြ နားမေထာင္ဘူး။ လူမိုက္ေတြ

သူက ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုပဲ။ ေရနစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ေကာက္႐ိုးမွ်င္လား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သူတို႔ လိမ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြကို သူတုိ႔ပဲ ရက္ရက္စက္စက္ေတြ လုပ္ခိုင္းထားတာပါ။ သူတုိ႔ပဲ လူမဆန္ဖို႔ အမိန္႔ေတြ ေပးထားတာပါ။

ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဒါကလည္း အႀကိမ္ တသိန္းေလာက္ က်ေနာ္ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ ျပန္ေျဖတာပဲ က်ေနာ္ မနည္း စဥ္းစားေနရတယ္။ ဥပမာ ... တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ့္ကို စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္မေပးတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြ။ က်ေနာ့္အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးရဲ့ နာမည္ စတာေတြမ်ိဳးေတြက အစ။ စဥ္းစားတိုင္း သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။ ေခါင္းထဲ မူးမူးသြားတယ္။

- ေကာင္းၿပီ။ မင္းမွာ ခယ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရိွတယ္ေနာ္

- ဟုတ္ပါတယ္

- သူတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာစမ္း

- အငယ္က ေအးေအးသန္႔၊ အႀကီးက ...

ျပႆနာပဲ။ အႀကီးမေလး နာမည္ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။

အႀကီးမေလး နာမည္က ... ၊ နာမည္က ...

က်ေနာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

- က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး

သူတုိ႔ဆီကေန တၿပိဳင္နက္ထဲ ေ၀ါခနဲ ရယ္သံႀကီး ထြက္လာတယ္။ တေယာက္က ...

- ခယ္မနာမည္မ်ား ေမ့ရတယ္လို႔ကြာ

- မိန္းမနာမည္သာ ေမ့ရင္ေမ့ရတယ္။ ခယ္မနာမည္ မေမ့ရဘူးကြ

တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကရင္း တဟားဟားနဲ႔ သူတုိ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။

- ဒီေကာင္ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနၿပီ

တေယာက္က ခပ္တုိးတုိး ၀င္ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။ ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီးက ...

- ေကာင္းၿပီး မင္းကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးမယ္။ ထမင္းေကၽြးမယ္။ အိပ္ရမယ္ မအိပ္ရဘူးဆိုတာကေတာ့ မင္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ မင္း အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရိွဘူး။ ငါတို႔က ေန႔ဖက္နဲ႔ ညဖက္ကို အလွည့္နဲ႔ ခြဲၿပီး စစ္တာဆိုေတာ့ ငါတုိ႕ အိပ္ရေပမ့ဲ မင္းကေတာ့ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဌာန အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ ထိမ္ခ်န္ၿပီး ငါတုိ႔ဆီက ျပန္သြားႏိုင္တာမ်ိဳး ထုံးစံမရိွဘူး။ ႀကံႀကိတ္စက္ထဲ ႀကံထည့္ႀကိတ္တာ မင္းျမင္ဖူးလား

- ျမင္ဖူးတယ္

- ေအး၊ အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ အကုန္ေျဖ၊ အမွန္အတုိင္းေျဖ။ နားလည္လား

- ဟုတ္ကဲ့ (တကယ္ ေျဖမေျဖက ကိုယ့္အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား )

- မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ငါတို႔ စုေဆာင္းထားတယ္။ အေတာ္စုံၿပီ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သနား။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မင္း ေတာ္ေတာ္ခံထားရၿပီဆုိတာ သိတယ္။ မင္း အသိဆုံး။ ဟုတ္လား

... ... ...

- ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သနား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမွ မင္းကို သနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္လား

- ဟုတ္ကဲ့

- မင္းအခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက မင္းကို ေျပာလိုက္တာ မွန္တယ္။ တို႔ဌာနက အႀကီးဆုံး။ မင္းအခု ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ ေအာင္ႀကီး ထုိင္ဖူးတယ္။ သခင္တင္ျမ ထုိင္ဖူးတယ္။ အကုန္ ၀န္ခံရတယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီဘ၀ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဖုံးကြယ္ေနလို႔ အပိုပဲ။ ကုိယ္လုပ္တာ ကိုယ္ေျပာရဲရမွာေပါ့။ ဒါမွ ေယာက္်ား။ ဒါမွ သတၱိ။ ဟုတ္လား

... ... ...

- ေဟ့ေကာင္၊ ေျပာေနတာၾကားလား

- ၾကားပါတယ္

သူတုိ႔ မတ္တပ္ထရပ္သံ ၾကားရတယ္။ အျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္သံ ၾကားရတယ္။

- တံခါးပိတ္လိုက္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးလိုက္

--------------------------------------------------------

အခန္းထဲမွာ တစုံတေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ပုံပဲ။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပးေတာ့ ၿဗဳံးခနဲ မ်က္လုံးက က်ိန္းစပ္သြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္လုိ႔ မရဘူး။ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အမိႈက္ပုံးထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ထားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္သြားၿပီကုိး။ အသက္ရွဴလို႔ ေကာင္းလိုက္တယ္။ ရွဴ ... ရွဴ ...။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ ရွဴ...။ ရွဴ...။
ေလကိုပါ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကိုပါ ရွဴ။ ခံႏိုင္ရည္ကိုပါ ရွဴ။
အနာဂတ္ကိုပါ ရွဴ။ ရွဴ။ ရွဴ ... ။

အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လုံးက ဖြင့္လို႔ ရတယ္။ ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ လူတေယာက္။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင့္အင္း။ ဒါ မ်က္လုံးေတြ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဖန္ေဂၚလီလုံးေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ျပင္ တခ်ပ္လို။ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး။ လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးခပ္ႀကီးႀကီး တကုံးဆြဲထားတယ္။ နာရီကလည္း ေရႊေရာင္နာရီ အေကာင္းစား။ အသားညိဳညိဳ၊ ဂင္တုိတုိ၊ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မွာ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူက အသံေလးေလးနဲ႔-

- မင္း ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေနာ္

- ဟုတ္ပါတယ္

- မင္း ပညာတတ္တေယာက္ပဲ။ မင္းကို ငါတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံမယ္။ မင္းထြက္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါးေတြ မင္းႀကဳံရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

- ေအး၊ ပထမဆုံး ေမးခ်င္တာက Max က CIA ကလား

Max ဆိုတာက ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔မွာေနၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကူညီေနတဲ့ အေမရိကန္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မရင္းႏွီးပါ။ ABSDF အဖြဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ့ သီးျခား လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို စိတ္၀င္စားၿပီး ကူညီသူပါ။ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အလြန္ စိတ္ရွည္သူ၊ သည္းညည္းခံသူ။ သူက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔၊ ယုံၾကည္သူ မဟုတ္ပါ။ လူထုနည္း၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလုံးရည္နည္းေတြကို ယုံၾကည္သူပါ။

- မသိပါဘူး

- အဲသလို မလုပ္နဲ႔ေလ။ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေနတဲ့ဟာ။ ျပန္ေမးမယ္။ MAX က CIA ကလား

- က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ CIA က ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ ခရစ္ယာန္ အသင္းတခုခုက ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္

- CIA ကပါကြာ၊ မင္းသိပါတယ္

- တကယ္လို႔ သူ CIA က ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ က်ေနာ္ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ မရိွဘူး

- CIA ကလုိ႔ ေျပာကြာ

- က်ေနာ္ တကယ္ မသိလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဃႈဗ က ဟုတ္မဟုတ္ သိႏိုင္တဲ့ နည္း တခုေတာ့ ရိွပါတယ္

- ဒီလုိမွေပါ့ကြ။ ေျပာစမ္း၊ အဲဒီနည္းကို

- MAX ကို ဒီေထာက္လွမ္းေရး ေခၚၿပီး စစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ

ဟာ ... က်ေနာ့္ အေျဖလည္းၿပီးေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္ကို ထ႐ိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ခုံေပၚကေန က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဘယ္လုိ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနတာေတာင္ ယုိင္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဆဲတာကလည္း မ်ိဳးစုံပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတာ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ လက္ကလည္း လက္ထိပ္နဲ႔ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီစကားမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိမွန္း ခုခ်ိန္ထိ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

- အလကားေကာင္၊ မင္းဟာ ပညာတတ္မဟုတ္ဘူး။ ေသာက္ အလကားေကာင္။ လူလိမ္။ ေအာက္တန္းစား၊ ကေလကေခ်။ လူညစ္

ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ သူ လွိမ့္လွိမ့္ ကန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သူ ဆက္ကန္ေနတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အၾကာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ။ လွိမ့္ခံေနရတယ္။ ဖြဲအိတ္ တအိတ္လို။ အသံထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ က်ေနာ့္မွာ မေအာ္ႏိုင္ဘူး။ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆြဲယူၿပီး ခုံေပၚမွာ ျပန္တင္တယ္။ က်ေနာ္က ခုံေပၚမွာ ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ဘဲ ယိုင္ထုိးေနေတာ့ သူက ႀကိဳးတေခ်ာင္းသြားယူၿပီး က်ေနာ့္ကို ခုံေနာက္မွီနဲ႔ တြဲခ်ည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ညည္းေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို သူနည္းနည္း က႐ုဏာ သက္သြားလား မသိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တိုင္းက် လုပ္လိုက္ရတာမို႔ အာသာေျပသြားတာ ျဖစ္မွာပါ)။

- လူက လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္က မရိွဘူး။ ေဟ့ေကာင္။ မင္းရဲ့ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းကို ေရးစမ္း

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးတယ္။ သူ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ အဆင့္ေလးဆင္ ့စီမံကိန္းဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ သုံးလအတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ မေဆာင္ရြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒါကို သူတုိ႔ သိသြားလုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဘာမွ မဆုံးရွဳံးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ေနာက္က်ိေနတယ္။ စဥ္းစားတာက အဲဒီကိစၥကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ အဆင့္ေလးဆင့္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအထိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ ဘယ္သူ ေဖာ္တာလဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ တနည္းနည္းနဲ႔ အဲဒီ စီမံကိန္းစာရြက္ေတြ သူတုိ႔ ရ ထားလို႔မ်ားလား။ က်ေနာ္ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ဗႀွီၤ ဗဟိုက ဘာလဲ။ သတင္းလုံၿခဳံမႈ မရိွဘူးလား။ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ဘာလုိ႔ ေပါက္ တာလဲ။ က်ေနာ္ သံသယမ်ိဳးစုံ ၀င္လာတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ ေနေတာ့ သူျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ဖတ္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။

ကဲ၊ ေနာက္တခု။ အထူးကိစၥမ်ား စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေရး ေကာ္မီတီဆုိတာ ဘာလဲ

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေသခ်ာၿပီ။ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းတင္ မကဘဲ ဗဟိုကို တင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အေသးစိတ္ စာတမ္း သူတုိ႔ ရထားၿပီ။ အဲဒါအျပင္ တျခားဘာေတြမ်ား သူတုိ႔ ရထားေသးလဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အပစ္ပယ္ခံလိုက္ရသလုိလုိ၊ သစၥာအေဖာက္ ခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ အားငယ္သြားတယ္။ ဘယ္လို ဗဟိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ကိုယ္ကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းၿပီး ...

- အဲဒီ ေကာ္မီတီက သက္သက္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔အလုပ္က စစ္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ား တု႔န္ျပန္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တုိက္႐ိုက္ မသက္ဆုိင္လို႔ တိတိက်က် မသိပါဘူး

- ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီ ေကာ္မီတီကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ လူကိုေတာ့ မင္း သိမွာေပါ့

က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အလုပ္ရွဳပ္ေနၿပီ။ သတိထား၊ သတိထား။

- ဟုတ္ကဲ့၊ သိပါတယ္

- နာမည္ေျပာ

- သန္းေဇာ္ပါ (ဒီနာမည္ ေခါင္းထဲ ဘယ္လုိ ေပၚလာတာလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္အသိထဲမွာလည္း သန္းေဇာ္ဆုိတာ မရိွပါဘူး။ အမွန္က အဲဒီေကာ္မီတီအတြက္ တာ၀န္ခံလည္း မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး။)

- ဟုတ္ၿပီ။ အသက္

- ႏွစ္ဆယ့္ငါးေလာက္ ရိွမယ္

- ပုံစံ ေျပာစမ္း

က်ေနာ္ အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုခု ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။

- မ်က္လုံးျပဴး၊ ဆံပင္ေကာက္၊ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ အသားညိဳ

- အရပ္

- ငါးေပ ေျခာက္လက္မေလာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္

- ဘယ္မွာေနလဲ

- ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္က ျဖစ္မယ္

- သူနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေတြ႔ဖူးလဲ

- ဘန္ေကာက္မွာ တခါေတြ႔ၿပီးကတည္းက ထပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ထုိင္းနယ္စပ္က က်ေနာ့္အသိ တေယာက္ရဲ့ ပုံကို စိတ္ကူးၿပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဟ့ေကာင္၊ ၀င္းႏိုင္ဦး။ မင္းေျပာထားတာေတြ မင္းဟာမင္း အေသအခ်ာ မွတ္ထားစမ္း။ အလြတ္က်က္ထားစမ္း လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရတယ္။ ေနာက္တခါ ျပန္ေမးလို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လြဲရင္ ေသၿပီ။ မင္းေသၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေျဖကို သူ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားပုံ ရတယ္။

- အခု ဒီေကာင္ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ထင္လား

- ထင္တာပဲ

- သူ႔ အိမ္သိလား

- မသိပါဘူး

- အိုေက

သူက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။

- ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္တယ္

- ရမယ္။ ေတြ႔လား။ ငါတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံရင္ ငါတုိ႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနား

လာျပန္ၿပီ။ ဒီ သနားခိုင္းတဲ့ အလုပ္။ သနားတဲ့ အလုပ္က သူတုိ႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ဒီစကားလုံး သုံးသုံးေနတာ က်ေနာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီညက တညလုံး သူက ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ အမ်ားစုက ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)မွာ ေမးၿပီးသားေတြ။ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္တာေတြ။ တခါမွာ သူက ...

- ေအာင္ဒင္ကေန တဆင့္ မင္းကိုႏိုင္ ကို ေပးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ မင္း ဘာေတြ ေရးထားလဲ

ထက္ရွေနတဲ့ ၀ါးေၾကာနဲ႔ က်ေနာ့္အသားကို ပြတ္ဆြဲတာ ခံလိုက္ရသလို က်ေနာ္ ဆတ္ ခနဲ တြန္႔သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ ဒါ လြယ္လြယ္နဲ႔ သိႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ (ေအာင္ဒင္က ဗကသ ဒုဥကၠ႒ပါ။) စာကလည္း မင္းကိုႏိုင္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္မွာ ေအာင္ဒင္ကို က်ေနာ္ ေပးခဲ့တာပါ။ အခုဆိုရင္ တႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ (ေထာင္ထဲ ေရာက္လို႔ ေအာင္ဒင္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ က်ေနာ္ ရွင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္ အစစ္ေဆးခံေနရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သိဖို႔အတြက္ မင္းကုိႏိုင္နဲ႕ ေအာင္ဒင္ကို ေထာင္ထဲက စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေမးခဲ့တာကိုး )။

- စာက အတိုေလးပါ။ ဘာမွလည္း အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး

- ေဟ့ေကာင္၊ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ မလုပ္နဲ႔။ မင္းကိုေမးတာက အေရးႀကီးလား အေရးမႀကီးလား မဟုတ္ဘူး။ ဘာ ေရးထားတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ

- မင္းကုိႏိုင္က အိႏိၵယဘက္ ထြက္မယ္ဆုိလို႔ မထြက္နဲ႔၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထဲမွာပဲေနပါ။ မင္းရိွရမယ့္ ေနရာဟာ အိႏၵိယ မဟုတ္ဘူး၊ အထဲ လို႔ က်ေနာ္ေရးထားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၉ခု၊ မတ္လ၊ အိႏၵိယကေန ျပည္တြင္းကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ကာစ။ သူ႔ကို က်ေနာ္ လွမ္းတားတာပါ

----------------------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေမးခြန္းေတြ၊ အေျဖေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ ... ။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မနက္ မိုးလင္းခါနီးၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ဘက္လား။ က်ေနာ္ ဒီေထာက္လွမ္းေရးကို ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ တရက္လား။ ႏွစ္ရက္လား။ ဒီတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ ျဗဳန္းဆို အိပ္ခ်င္စိတ္ ေျပသြားတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးက အခန္းက ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ပါ။ သိပ္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနမိတယ္။

- ရန္ကုန္ အေရာက္မွာ ၀င္းႏိုင္ဦး ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲ။ ဒီေကာင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးလဲ။ ေျပာစမ္း။ ေျပာစမ္း

- မသိဘူး၊ သူက ဘာမွ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး

- ဒုန္း အူး

- အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္း ေျပာစမ္း

- က်ေနာ္ အဲဒါ မသိဘူး။ သူက မေျပာဘူး

- ဒုန္း အူး

ဟာ ... ဒါ ဒါ ေအာင္သူ႔ အသံျဖစ္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒုန္း ဆုိတာက ရင္ဘတ္ကို ဒူးနဲ႔ တိုက္တဲ့ အသံ၊ အူး ဆုိတာက ေအာင္သူ မခ်ိမဆ့ံ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ နာက်င္လိုက္တာ။

- က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူကလည္း မေျပာဘူး။ က်ေနာ္ တကယ္ မသိပါဘူး

- ဒုန္း အူး ဒုန္း အူး ဒုန္း

ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ အသံကုန္ ထေအာ္တယ္။

- ေဟ့လူေတြ၊ ႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ မတရားမလုပ္နဲ႔။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီကိစၥေတြ တကယ္ပဲ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မသိဘူး။ တာ၀န္ရိွတာ က်ဳပ္။ သိတာ က်ဴပ္။ ဘာလို႔ မဆိုင္တဲ့ လူေတြ၊ တကယ္မသိတဲ့ လူေတြကို ဒီေလာက္အထိ မတရား ညွင္းပမ္းေနတာလဲ။ က်ဳပ္ကို လာလုပ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔ ...

က်ေနာ္ ႐ူးသြားၿပီလား။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္အသံနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အသံကလည္း က်ေနာ့္အသံ မဟုတ္သလိုဘဲ။ တဖက္ အခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လုံး နတ္က်သလို တုန္ေနတယ္။ အေတာ္ၾကာျပန္ေတာ့ ေ၀လင္း အသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုစြပ္၊ ေရေလာင္း၊ အသက္ရွဴၾကပ္၊ မြန္း၊ အသံဆိုးႀကီး။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ အသံဆုိးႀကီး။ ေအာ့ခနဲ၊ ေအာ့ခနဲ။ ရင္ေခါင္းထဲ လည္ေခ်ာင္းထဲက မခ်ိမဆ့ံ အန္ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးႀကီး။

- မသာေတြ၊ လူယုတ္မာေတြ

က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို ပိတ္ကန္ထည့္ပစ္လုိက္တယ္။ စားပြဲကုိ တြန္းလွဲပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူက အခန္းထဲက ထြက္ေျပးတယ္။ တံခါး ပိတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဘယ္လို ရိွေနမလဲ။ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ တိရစၦာန္လို ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဘာေတြ ေအာ္ေနမိမွန္း မသိဘူး။ တဖက္ခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ လူသုံးေလးေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ ဆြဲေမွာက္ၿပီး တက္ဖိထားၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေအာ္ေနတုန္းပဲ။ ေဆးထိုးတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိပ္ရတယ္။ သို႔မဟုတ္ အိပ္ရတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ထုံေနၿပီ။

ေနာက္ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တရက္ျခား မနက္ အေစာႀကီးလား။ ရက္ေတြ မကြဲဘူး။ က်ေနာ့္ကို လာႏႈိးတယ္။ အခန္းတခန္းထဲ ေခၚ သြင္းသြားတယ္။ အိပ္ေမြ႔ခ်ခံထားရသူ တေယာက္လို က်ေနာ္ပါသြားတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းကုိ ေတြ႔တယ္။ ဖမ္းၿပီးကတည္းက ပထမဆုံး ျပန္ေတြ႔တာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ မရယ္မၿပဳံးႏိုင္ၾကဘဲ မ်က္လုံး အေသေတြနဲ႔ ၾကည့္မိၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို စားပြဲတလုံး ေရွ႔မွာ ရပ္ခိုင္းတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ က်ေနာ့္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔။ ကင္မရာ၊ အသံဖမ္းကက္ဆက္ အေသးေလး ႏွစ္လုံး။ စာရြက္စာတမ္း တခ်ိဳ႔။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ စားပြဲျခားၿပီး ေရွ႔မွာ ဗီြဒီယိုကင္မရာ တလုံးနဲ႔ လူတေယာက္။

ျဖတ္ခနဲ က်ေနာ္ တခု သြား သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဗီြဒီယို႐ိုက္ၿပီး တီဗြီကေန သူတုိ႔ ျပေတာ့မယ္။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တီဗြီထဲမွာ သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ တဖက္သတ္ ေျပာေတာ့မယ္။ အမွန္တခ်ိဳ႔ကို ျပၿပီး လုပ္ၾကံထားတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ လိမ္ထားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။

တီဗြီေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလးေတြ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္မင္ တန္ဖိုးထားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္ေသြးသားလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ေတြ ... ဟင့္အင္း။ အဲဒီလို မျဖစ္ရဘူး။ မျဖစ္ေစရဘူး။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။

ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပေလ့ေစ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျမင္တဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္၊ ထိတ္လန္႔ေနတယ္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုံၾကည္ တန္ဖိုးထားသူေတြ အေတြး မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကလိမ့္မယ္၊ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ က်ၾကလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မာန္မာနကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းတီးသူေတြ၊ ရန္သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမင္တာကိုလည္း ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘးက ေအာင္သူကို တိုးတိုး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

- မ်က္ႏွာကို တင္းထား။ တင္းႏိုင္သေလာက္ တင္းထား

(ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း မိသားစုေတြ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းကို က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြနဲ႔ တီဗြီက ျပတယ္တဲ့။ မိသားစုေတြ မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ေတာ့ အားရိွသြားၾကသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြက ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပုံ ခပ္တင္းတင္းတဲ့။

တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ပုံေတြက သူတို႔ျမင္တာနဲ႔ တျခားစီပါ။ အသားကုိ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့သြားေတာ့မလို ခံစားနာက်င္ေနတာေတြ၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရင္ေတာင္ ၾကာပြတ္နဲ႔ ျဖတ္ အ႐ိုက္ခံရသလို နာက်င္သြားတာေတြ၊ ဒါေတြကို တခါတခါေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို အရင္းအတုိင္း သိေစခ်င္သား။
ဒါေပမယ့္ ]မ်က္ႏွာေတြကသာ တင္းေနတယ္၊ ႐ုပ္ေတြကခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သူတုိ႔ သိပါတယ္} တဲ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚတေယာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို တီဗြီကေန ျပေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖ နာမည္ၾကားၿပီး က်ေနာ္မွန္း သိသြားတယ္။ သူက တစည(တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီ) အမာခံ။

တီဗြီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ငါတူေလးကုိ သူတုိ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ တစညကထြက္၊ ရပ္ကြက္ထဲ လည္ၿပီးေတာ့ တစည ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေတာ့သတဲ့။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမဆို တီဗြီမွာ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ အမွတ္အသား ခေမာက္တုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္မွတ္တို႔နဲ႔ ဒီဇိုင္းေဖာ္ထားတဲ့ အက်ၤီကို၀တ္၊ စင္ေပၚတက္ တရားေဟာသတဲ့။)

ဗီြဒီယို ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားတစင္းနဲ႔ ေခၚ သြားတယ္။ ေနာက္ပြင့္ ပစ္ကပ္၊ ကားအလတ္ကေလး။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ထားတယ္။ တျခား ဌာနတခုကို ပို႔ျပန္ဦးမယ္ တူပါရဲ့။

ဆယ့္ငါးမိနစ္လား၊ နာရီ၀က္လား၊ အဲဒီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ]ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လို႔ ရၿပီ} လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့၊ ကားက တံတားတခုေပၚ ျဖတ္ေမာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္ေနရာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ မွန္း မရဘူး။

- ဘာ တံတားလဲ

ေဘးက ေထာက္လွမ္းေရးကို က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။

- အင္းစိန္ မီးရထား ဂုံးေက်ာ္တံတား

အင္းစိန္ ဂုံးေက်ာ္တံတားတဲ့။ အင္းစိန္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းနားကပဲ။ ဘယ္တုန္းက ဒီတံတား ေဆာက္လိုက္ပါလိမ့္။ ကားေဘး လက္တန္းကေန အျပင္ကို က်ေနာ္ ၾကည့္မိတယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ေရာင္စုံလူေတြ ... ။ လူေတြကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ။ လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ၾကာၿပီ။ လူမဟုတ္သူေတြ၊ လူစိတ္ မရိွသူေတြ၊ လူပုံသ႑ာန္နဲ႔ တကယ္က လူမဟုတ္သူေတြ၊ အခြံခ်ည့္သက္သက္ လူေတြ၊ တနည္းနည္းနဲ႔ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ လူေတြ၊ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ သင္းကြပ္ခံထားရတဲ့ လူေတြ။ အဲဒီလူေတြပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတာ မဟုတ္လား။

လူေတြကို အငမ္းမရ က်ေနာ္ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ့္ကို အငမ္းမရပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ။ က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အရာ။ က်ေနာ္ စီမံ ဖန္တီး ရယူႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ အရာ။ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာ ... ။

ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ တခုခု အသံျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ရြတက္လာသလို ခံစားရတယ္။ လူေတြကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာ။

ဟဲလုိ။ က်ေနာ္ ၀င္းႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀က ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ဘာမွ မရွဳပ္ေထြးပါဘူး။ လူ႔ဘ၀နဲ႔ အေတြးအေခၚ ကိစၥ။ အရာရာ အားလုံးမွာပါ။ ႐ိုး႐ုိးေလးပါ။ က်ေနာ္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္။ က်ေနာ္ ေတာမွာေမြး။ သား တေယာက္ထဲ။ က်ေနာ့္အေမဆို သိပ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ သူ႔သားကို ခ်စ္ဖုိ႔ တခုပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးက သိတာ။ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ လုံၿခဳံမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒါပဲ က်ေနာ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္တင္ မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ေရာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ေဟာဒီမွာ မတရားမႈ၊ မလြတ္လပ္မႈ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ အခ်ိဳးႏွိမ္ခံရမႈကို က်ေနာ္ ရေနပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ။ က်ေနာ္။ လက္ထိပ္နဲ႔။ ေဘးမွာက အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔။ ေစာေစာကဆို ပိုေတာင္ ဆုိးေသးတယ္။ အေမွာင္ပိန္းပိန္း ေခါင္းစြပ္ အမည္းႀကီးနဲ႔။

---------------------------------------------------------------

လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ ရယ္ေမာေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ အ၀တ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ။ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦးဆိုသူ တေယာက္ကို မသိတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ေတာင္းဆိုလို႔ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနသူ တေယာက္အေၾကာင္းကို မသိတဲ့ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီတေယာက္ကေတာ့ ေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခန္းထဲ မခ်ိမဆ့ံ နာက်င္လြန္းလို႔ လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနတာကိုလည္း မသိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ။

လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးစိုက္ေနမိတယ္။

လြမ္းသလို၊ ၀မ္းနည္းသလို။ က်ေနာ္ တခုေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေလာက္ လူေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္စိတ္မ်ိဳး၊ လူေတြကို မက္မက္ေမာေမာ လိုက္ေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့ အငမ္းမရစိတ္မ်ိဳး တခါမွ က်ေနာ့္မွာ မေပၚခဲ့ဖူးဘူး ထင္တယ္။ လူေတြက ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လူေတြကို ၾကည့္ရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာ။ လွလိုက္တာ။

မၾကာခင္မွာ ၿခံ၀င္းႀကီး တခုထဲ ကားက ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လိုက္တယ္။ ၿခံ၀မွာ စာတမ္းႀကီး တခု။

- အင္းစိန္ ဗဟို စံျပအက်ဥ္းေထာင္

အိုး။ စာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အားက်ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တုိ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အင္းစိန္ေတာရ။ ဆိတ္ဖလူးနံ႔ သင္းေသာညမ်ား။ အခုေတာ့ ေတာရနဲ႔ ဆိတ္ဖလူးနံ႕ ညမ်ားဆီ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ၿခံ၀င္းထဲ အေတာ္ ၀င္လာၿပီးေနာက္ ကားက အေဆာက္အဦ တခုေရွ႔မွာ ထုိးရပ္လိုက္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ိဳ႔ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ကားေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာအုပ္ကေလး တအုပ္။ အနီေရာင္။ ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ တဲ့။ ဒါ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ရိွရမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားသင့္တဲ့ ပုံစံသစ္။ က်ေနာ္ေရးၿပီး ဗကသ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ မေမးေသးဘူး။ စာအုပ္ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တယ္လို႔မ်ား သိသြားရင္ ... ။

- ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္တဲ့၊ ဖြဲ႔စည္းပုံတဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့။ ေတာက္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ လူပါး၀တယ္။ လႊတ္ထားေပးလို႔ကေတာ့ကြာ

တေယာက္က စာအုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

- ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆုိတာႀကီးလဲ တို႔လက္ထဲ ေရာက္လာရတာပါပဲ

ေနာက္တေယာက္က ေျပာတယ္။

ေအာင္သူက က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ ေ၀လင္းက မဲ့ျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကားေပၚမွာ ၿငိမ္သက္သြားၾကျပန္တယ္။

- ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာ

ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေနာက္တေယာက္ကို လက္ညွိဳး ထိုးျပတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ လက္ညိွဳး ထိုးျပတဲ့ ေနရာ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြ။ အေပၚေအာက္ ေထာင္၀တ္စုံ အျဖဴေတြနဲ႔။ လားလား။ ေျခေထာက္ေတြမွာက အားလုံး သံေျခက်င္းႀကီးေတြနဲ႔ပါလား။ ေခါင္းေပၚမွာက ခေမာက္ ကုိယ္စီနဲ႔။

- ဟားဟား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခေမာက္ေတြ ဒီဘ၀ ေရာက္သြားမွာေပါ့ကြာ

ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ေျပာတယ္။

သူတုိ႔စကားအရ ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ တပ္မေတာ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၾကားေနပါ့မယ္။ ျပည္သူ ေရြးေကာက္လိုက္တဲ့ အစိုးရကို အာဏာလႊဲေပးမယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြက ဘာေတြလဲ။ သူတုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ခေမာက္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ လုိလားသူေတြကို ေထာင္ထဲ ပုိ႔ထားခ်င္ေနတာ ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဒီစိတ္ထားနဲ႔ ေရွ႔ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမလဲ။

အက်ဥ္းသားအုပ္ၾကီးကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရိွမယ္။ သူတို႔ အုပ္စုႀကီး ေျခလွမ္းလိုက္တုိင္း ေျခက်င္းသံေတြက တဂၽြမ္းဂၽြမ္း။ က်ေနာ္ပဲ အားနည္းေနလို႔လား။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ ေမလ ေနေအာက္က ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိရိစၦာန္ေတြကို ၾကိဳးေတြနဲ႔ခ်ည္၊ ၿခံေတြထဲ ေလွာင္ပိတ္။ အဲဒီ တိရိစၦာန္ေတြလိုပဲ က်ေနာ္တို႔လို လူသားေတြလည္း သံေျခက်င္းေတြနဲ႔ခတ္၊ ေလွာင္ပိတ္တာ ခံၾကရ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေနသူေတြက လူေတြပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ႏွစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ွႀ ဌာနကေန က်ေနာ္တုိ႔ကား ျပန္ ေမာင္းထြက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ အေဆာက္အဦး တခုေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ စစ္ခုံ႐ုံးတဲ့။ စစ္ခုံ႐ုံး။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စစ္ခုံရုံး တင္ၿပီပဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမလဲ။

အထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အေဆာက္အဦက အႀကီးႀကီး။ အက်ယ္ႀကီး။ ေဘးတဘက္တခ်က္မွာ စစ္သားတခ်ိဳ႔ အဆင္သင့္ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ သုံးေယာက္ကို စင္ျမင့္ေရွ႕က ခုံတန္းတခုမွာ ထုိင္ခိုင္းတယ္။ တရားသူႀကီးေတြ စင္ေပၚ တက္လာရင္ မတ္တပ္ ရပ္ေပးရမယ္ လို႔ သူက ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ခုံတန္းေပၚမွာ သုံးေယာက္ ယွဥ္ၿပီး ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။

- တရားသူႀကီးမင္းမ်ား ႂကြေရာက္လာပါၿပီ

ခဏအၾကာမွာ တေယာက္က အသံကုန္ ေအာ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားရင္း စင္ေပၚ ၾကည့္ေနတယ္။

- ဒုံး ဒုံး ဒုံး

စင္ေပၚကို တရားသူႀကီးေတြ တက္လာၾကတာ။ အားလုံး သုံးေယာက္။ ၾကည္း၊ေရ၊ေလက အရာရိွႀကီးေတြ။ ယူနီေဖာင္းေတြက ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္။ ဇာတ္ထဲကလို ဟန္ပါပါနဲ႔ စစ္ဖိနပ္ေတြကို ေဆာင့္ေဆာင့္နင္းၿပီး စင္ေပၚကို တက္လာၾကတာ။ တမင္ အသံျမည္ေအာင္ ေဆာင့္နင္းပုံလည္း ရတယ္။ ေနာက္ စင္ျမင့္ေပၚက စားပြဲ အျမင့္ႀကီးေနာက္မွာ သူတုိ႔ ထုိင္လုိက္ၾကတည္။ သူတုိ႔ အားလုံး မ်က္ႏွာထားႀကီးေတြ ခပ္တင္းတင္းနဲ႔။ တမင္ ဟန္လုပ္ တင္းထားတာလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ သူတုိ႔ေရွ႕ စားပြဲ အျမင့္ႀကီးေပၚက ေရႊကလာပ္တခု။ ကလာပ္ထဲမွာက ေရႊေရာင္အဖုံးနဲ႔ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္။ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး ဆုိတာနဲ႔ တူပါရဲ့။

တရာသူႀကီးေတြ ထုိင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ --- ွဌာနက ပါလာတဲ့ လူတေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္အေပၚ စြဲခ်က္ တင္ပါေတာ့တယ္။ ပထမဆုံး ေအာင္သူ၊ ေနာက္ ေ၀လင္း၊ ဘိတ္ဆုံးက က်ေနာ္။ စြဲခ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္ နားေထာင္ေနတယ္။

ဟာ။ ေအာင္သူ႔ စြဲခ်က္ကုိပဲ ဖတ္ဖတ္၊ ေ၀လင္း စြဲခ်က္ကိုပဲ ဖတ္ဖတ္၊ က်ေနာ့္နာမည္ခ်ည့္ပါလား။ ၀င္းႏိုင္ဦးက၊ ၀င္းႏိုင္ဦးသည္၊ ၀င္းႏုိင္ဦးဟာ၊ ၀င္းႏိုင္ဦးက တဆင့္၊ ၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ မွာၾကားခ်က္အရ၊ ၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ ခိုင္းေစခ်က္အရ၊ ၀င္းႏိုင္ဦး၊ ၀င္းႏိုင္ဦး ... ။

က်ေနာ့္နာမည္ေတြ တန္းစီေနတယ္။ ကုိယ့္နာမည္ကိုယ္ ၾကားေနရတာပဲ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ နားထဲ အူလာတယ္။ နားထဲ ေပါက္ကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းတယ္။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ နာမည္ထဲမွာ လူက နစ္ျမဳပ္သြားသလို ခံစားရၿပီး မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သက္သက္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ေနတာ။ အမႈ မေလး ေလးေအာင္ လုပ္ေနတာ။ ေသဒဏ္မ်ား ခ်မလို႔လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လား။ စြဲခ်က္ေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ စြဲခ်က္မွာ က်ေနာ္ တကယ္မလုပ္ခဲ့တာ၊ မျဖစ္ခဲ့တာ၊ မေျပာခဲ့တာေတြ ပါေနတယ္။ ဘာလို႔ လိမ္တာလဲ။ ၿပီးေတာ့ စြဲခ်က္ေတြကလည္း ေရွ႕ေရာက္လိုက္၊ ေနာက္ေရာက္လိုက္။ ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ။ တခ်ိဳ႔ အခ်က္ေတြဆုိ သူတို႔မို႔ မရွက္တယ္။

ေျပာမယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က တရားမွ်တမႈအတြက္ လုပ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း တရားမွ်တမႈအတြက္ လုပ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေျပာပါ။ ဒါဆို ဘာလု႔ိ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး ေရွ႕မွာ မဟုတ္တမ္းတရားေတြ သူတုိ႔ လုပ္ေနရတာလဲ။ ေျပာရတာလဲ။ သူတုိ႔ ယုံၾကည္တဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ ဆိုတာက ဘာလဲ။ ေသခ်ာတာက ဘယ္ကိစၥမဆို သူတုိ႔ လုပ္သလိုမ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ မလုပ္ဘူး။ တရားမွ်တမႈကို လိုလားပါတယ္ဆုိၿပီး လူေတြကို မတရားသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ မယုတ္မာဘူး။ မရက္စက္ဘူး။ မညွင္းပမ္းဘူး။ အႏိုင္မက်င့္ဘူး။

က်ေနာ္လည္း သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ စစ္ခုံ႐ုံး အခင္းအက်င္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္နားလည္လိုက္တာက (တျခားလူေတြလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေနၾကမွာပါ။) စစ္အစိုးရရဲ့ တရားဥပေဒဆိုတာ အမွန္တရားအတြက္၊ တရားမွ်တမႈအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကို ဆန္႕က်င္သူကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ အတြက္ လက္နက္သက္သက္ပဲ ဆိုတာပါ။ ဒါကို က်ေနာ္ အရင္က သိခဲ့ၿပီးသား ဆိုေပမယ့္ အခုလို တရား႐ုံး အခင္းအက်င္းေရွ႕မွာ ခံစားရတာမ်ိဳးေလာက္ မေလးနက္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ တရားဥပေဒ ဆိုတာက သူတုိ႔ ပါးစပ္ထဲမွာ ရိွေနတာ၊ သူတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ သူတို႔ အမုန္းတရားေအာက္မွာ ရိွေနတာ မဟုတ္လား။

အဲဒီလို တဘက္သတ္ စြဲခ်က္တင္ၿပီး စစ္ခုံ႐ုံးကို ခဏ ရပ္နားလိုက္တယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ စစ္ခုံ႐ုံး ျပန္ဖြင့္တယ္။ တရားသူႀကီးေတြ စီရင္ခ်က္ ခ်မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနတယ္။

- စြဲခ်က္အရ ျပစ္မႈထင္ရွားသျဖင့္ ... တရားခံ ေအာင္သူ၊ ေ၀လင္း၊ ၀င္းႏိုင္ဦးတို႔အား ေထာင္ဒဏ္ ...

အလို။ ၁၃ႏွစ္ တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းဘက္ကို လွည့္ၿပီး ရယ္ျပလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ျပန္ ရယ္ျပတယ္။

အစအဆုံး စစ္ခုံ႐ုံး နာရီ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ။ လူသုံးေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာ တခုလုံးကို စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ဖို႔က အခ်ိန္ သိပ္မလိုပါဘူး။ နာရီ၀က္ပါပဲ။

စစ္ခုံ႐ုံး ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ကို တေနရာ ေခၚ သြားတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ။ (စစ္ခုံ႐ုံးက အင္းစိန္ ေထာင္ေရွ႕ ကပ္လ်က္မွာ ဖြင့္ထားတာပါ။) က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာင္ထဲ ပို႔လိုက္ၿပီပဲ။ ေထာင္မွာ မွတ္ပုံတင္ စာရင္းသြင္းတယ္။ ေထာင္နံပါတ္ ေပးတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ အက်ဥ္းသား နံပါတ္ ၄၀၀၁ စီ။

ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေထာင္မွာ စာရင္းသြင္းၿပီးရင္ ျပန္ေခၚ သြားမယ္။ စစ္ေဆးစရာေတြ က်န္ေသးတယ္ တဲ့။ ျပႆနာပဲ။ စစ္စရာ က်န္ေသးတယ္တဲ့။ (က်န္ရင္ ဘာလုိ႔ စစ္ခုံ႐ုံး တင္လဲ။) ဒီမွာတင္ ေထာင္အရာရိွေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စကားမ်ားေတာ့တာပဲ။ ေထာင္က လက္မခံဘူး။ စာရင္းသြင္းၿပီးသား အက်ဥ္းသားကုိ ေထာင္ဥပေဒအရ အျပင္ေခၚ ထုတ္သြားခြင့္ မရိွဘူးတဲ့။ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ေခၚမယ္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေထာင္က မေလွ်ာ့တာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စိတ္ဆိုးၿပီး ဖုန္းဆက္တယ္။ အႀကီးအကဲေတြဆီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေထာင္က လက္ေလွ်ာ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးကို ျပန္ေခၚ သြားခြင့္ ေပးလိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ထဲ ခ်က္ခ်င္း ထည့္မေပးဘဲ ေထာင္အရာရိွေတြက က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို တေနရာ ေခၚ သြားၿပီး သုံးေယာက္စလုံးကို သံေျခက်င္းေတြ ခတ္ပါေတာ့တယ္။ ေျခက်င္းေတြက တအားေလးတာပဲ။ ဘာလုိ႔ အခုလို ေျခက်င္းခတ္တာပါလိမ့္။

မွတ္ပုံတင္ထားၿပီးတဲ့ အက်ဥ္းသား တဦးဦးကို ေျခက်င္းမခတ္ဘဲ ေထာင္အျပင္ ေခၚ ထုတ္ မသြားရဘူး ဆိုတဲ့ ေထာင္ဥပေဒ ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျခက်င္းခတ္တာ တဲ့။

အမွန္ဆို က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျခက်င္းခတ္စရာ မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာ လက္ထိပ္နဲ႔၊ အနီးကပ္ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လိုမွ ထြက္မေျပးႏိုင္တာ သူတို႔ အသိပါ။

အမွန္ကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေမာက္မာတာကို ေထာင္အရာရိွေတြက မႀကိဳက္လို႔ အခုလို ေျခက်င္းခတ္တာပါ။ ခံရတာက က်ေနာ္တုိ႔။ (ဒီလိုမိ်ဳး ေထာင္ထုံးစံဖ်က္ၿပီး ေထာင္မွာ မွတ္ပုံတင္ၿပီးေတာ့မွ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းကို ျပန္ေခၚ သြားတာမ်ိဳး အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တို႔ ကိစၥတခုတည္းပဲ ရိွတယ္တဲ့)။ ေျခက်င္းခတ္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ွရုံးေရွ႕ ကားေပၚက ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေျခက်င္းခတ္ အက်ဥ္းသားအုပ္ႀကီးကုိ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ေျပးျမင္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္း။ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သူတုိ႔လို ျဖစ္သြားၿပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သံေျခက်င္း ခတ္လိုက္သူေတြ၊ သံေျခက်င္း ခတ္မိန္႔ေပးသူေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသိဥာဏ္ ႀကီးျမင့္သူေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ တြက္တြက္၊ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသိဥာဏ္အရာမွာေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အရာမွာပါ အမ်ားႀကီး နိမ့္က်သူေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာင္ထဲကေန ျပန္ ထြက္လာၾကျပန္ပါေရာ။ ေထာင္ဗူး၀က အထြက္။ ဗူး၀မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္လာေတာ့ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္ထိပ္ေရာ သံေျခက်င္းႀကီးေတြနဲ႔ပါ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသြမ္းတဲ့ ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြ၊ ရာဇ၀င္လူဆိုးေတြလို႔ ထင္ေနရွာၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ရာဇ၀တ္ေကာင္ လူဆိုးေတြ မဟုတ္ရပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မုန္းတီးတဲ့ စစ္အစိုးရကို ဆန္႕က်င္မႈနဲ႕ အဖမ္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈကို လုိလားေတာင္းဆိုလို႔ အခုလုိ မတရား သျဖင့္ အဖမ္းခံေနရသူေတြ၊ မတရားသျဖင့္ အဆက္ဆံ ခံေနရသူေတြပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီလို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။

- ဟဲ့ ေက်ာင္းသားေတြတဲ့ ဟဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြတဲ့

လူအုပ္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ရဲ့ အသံထြက္လာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းသမွ်ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခြန္အားေတြ ခ်က္ခ်င္း စီး၀င္လာသလိုပဲ။ ေႏြးလာတယ္။ လူအုပ္ႀကီးဘက္ ေနာက္ဘက္ ျပန္လွည့္ၿပီး က်ေနာ္ အားရပါးရ ၿပဳံးျပလုိက္တယ္။ လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပလုိက္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ဘက္ အတင္း တုိးေ၀ွ႔လာတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားဆီ အတင္း ဆြဲေခၚ သြားေတာ့တယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက ခုနက ေအာ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနားက ျဖတ္လာခ်ိန္မွာ အတူပါလာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးအလစ္၊ ေအာင္သူက ]က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ}လို႔ မသိမသာ ကပ္ေျပာခဲ့တာတဲ့)။

အင္းစိန္ေထာင္ကေန ေထာက္လွမ္းေရး (၆) ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ၿပီး အစစ္ခံရတယ္။ အမႈစစ္လုိ႔ မၿပီးခင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တဲ့ ကိစၥကို ေနာက္မွ က်ေနာ္ နားလည္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ခုံ႐ုံးတင္တာက ေမလ (၂၅)ရက္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ (၂၇)ရက္ ဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ စၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ စစ္အစိုးရက ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို လိမ္ခ်င္တယ္။ ABSDF ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႔နဲ႔ ပတ္သက္သူေတြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔၊ ျပည္သူေတြကုိ အထိတ္တလန္႔ေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ျပည္တြင္း ၀င္လာမႈႀကီးကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ကာကြယ္ေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္း ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စစ္လုိ႔ ေဆးလုိ႔ မၿပီးေသးဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္ခုံ႐ုံး တင္လိုက္တာ။

(၂၆)ရက္ေန႔ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန က်ေနာ္တုိ႔ အေၾကာင္း အဲဒီအတုိင္း ထုတ္လႊင့္တယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတယ္။ (မင္းကုိႏိုင္ကုိ ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးကိုင္လႈပ္ရွားေနသူမ်ား လုိ႔ အဆစ္ ထည့္ေရးထားလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ။)

-----------------------------------------------------------------------

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) ျပန္ေရာက္ၿပီးတရက္လား၊ ႏွစ္ရက္လား အၾကာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေအာင္သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ဆုံတယ္။ စစ္ခုံ႐ုံးက ျပန္လာၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္မွာ ေအာင္သူ၊ ေ၀လင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲလို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတာ တခုရိွတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ထက္ ေထာင္ဒဏ္ ပုိမ်ားရင္မ်ား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔က ေလ်ာ့ရင္ေလ်ာ့၊ ခုေတာ့ အဓိက တာ၀န္ရိွတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဆယ့္သုံးႏွစ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆုံဆုံျခင္း က်ေနာ္က ...

- ေအာင္သူ၊ ေဆာရီးကြာ}

ေအာင္သူက ...

- ဘာျဖစ္လို႔လဲ}

- ေအာင္သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကုိယ္နဲ႔ အတူတူ ေထာင္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ က်လို႔ပါ}

- ဘယ္က ဆယ့္သုံးႏွစ္လဲ

- ေအာင္သူ ဘာေၾကာင္တာလဲ။ စစ္ခုံ႐ုံးက ကိုယ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ေပါ့

- ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင္တာလဲ။ သုံးႏွစ္ဟာကို

- ေအာင္သူ ေၾကာင္ေနၿပီ

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လူခြဲလိုက္လို႔ စကားျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအာင္သူ႔ကို သနားၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္သူကလည္း က်ေနာ့္ကို သနားၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာပဲ။ ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။

ေနာက္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေထာင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်လိုက္တာလဲလို႔။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္။ သုံးႏွစ္ တဲ့။

က်ေနာ္ လြတ္သြားသလိုပဲ။ (က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ နည္းသြားတာမွာ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို စစ္လို႔ မၿပီးမျပတ္ေသးဘဲ စစ္ခုံ႐ုံးကို ကမန္းကတန္း တင္လိုက္တဲ့ အခ်က္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္ တုိင္းျပည္ကို သိပ္ ၀ါဒျဖန္႔ ေၾကညာခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား )။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းရာမွာ ႐ိုက္ႏွက္ ညွင္းပန္းတာ မရိွေတာ့ဘူး။ ညဘက္ ပုံမွန္ေလာက္ နီးနီး အိပ္ရတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းက်ဥ္းေလး တခုမွာ ထားတယ္။ အခန္းကလည္း က်ဥ္းလြန္းလို႔ တေယာက္အိပ္ ကုတင္တလုံး ခ်ထားတာေတာင္ ဆန္႔႐ုံပဲ။ ကုတင္ကလည္း ပ်ဥ္ၾကမ္းေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း က်ဲက်ဲ ႐ိုက္ထားတာ။ အိပ္ေတာ့ အခင္း မရိွဘူး။ ညည အိပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ သံေျခက်င္းေတြက ေျခေထာက္မွာ တေထြးႀကီး ဆိုေတာ့ သိပ္ အေနရ ခက္တာပဲ။

ဒီၾကားထဲ သံေျခက်င္းက ကြင္းေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ညဘက္အိပ္ေနတုန္း၊ ကြင္းတကြင္းက ကုတင္ပ်ဥ္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားထဲ ညပ္ညပ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳး လူက လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘဲ တုတ္နဲ႔ ကန္႔လန္႔ခံထားသလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ပ်ဥ္ျပားၾကားထဲက ခဏခဏ ျပန္ဆြဲထုတ္ရတာ ညဘက္ညဘက္ အလုပ္တခု။ တခါတခါေတာ့လည္း ညပ္ေနတဲ့ သံကြင္းေတြကုိ ဆြဲမထုတ္ေတာ့ဘဲ သံေျခက်င္းႀကီး (သံေခ်းေတြကလည္း ထူလဗ်စ္နဲ႔) ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။

အခန္းက ျပတင္းေပါက္ မရိွဘဲ တံခါးမ တခုပဲ ရိွတယ္။ အခန္းတံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားၿပီး တံခါးမွာ ေျခာက္လက္မ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္မလား၊ အေပါက္ တေပါက္ ေဖာက္ထားတယ္။ အေပါက္ကေလးကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အေစာင့္စစ္သားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ အေပါက္ကေလးကေန ပန္းကန္တခ်ပ္ သြင္းေပးတယ္။ ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္း။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေပးတဲ့ ထမင္းကို မစားႏိုင္ဘူး။ ထမင္းက မစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကုိက စားခ်င္စိတ္ မရိွျဖစ္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ တမနက္ ေစာေစာ။ က်ေနာ့္ အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားၿပီး ထၿပီး ၾကည့္တယ္။ အေပါက္ကေလးကေန စစ္သားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အမူအယာနဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ထသြားေတာ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ လွမ္းေပးတယ္။

အိုး။ ႏို႔တခြက္၊ ပဲဲျပဳတ္နံျပား၊ ၾကက္ဥႏွစ္လုံး။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ေဘးခန္းက အသံတသံ ထြက္လာတယ္။

- ကုန္ေအာင္စား။ စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္စား။ အားရိွေအာင္ စား

ေအာင္သူ၊ ေအာင္သူ။ ေအာင္သူ႔ အသံ။

- က်ေနာ္ စီစဥ္လိုက္တာ

ေၾသာ္ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္။

ဟေနာက္မွ က်ေနာ္သိရတယ္။ ေအာင္သူက သူ႔အခန္းကေန ထမင္းစားၿပီးလို႔ အေစာင့္က ပန္းကန္လာသိမ္းခ်ိန္၊ သူ႔အေပါက္ကေလးကေန က်ေနာ့္ဘက္ အခန္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ထမင္းပန္းကန္က ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ ျပန္ျပန္ထြက္လာတယ္တဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ တခါ လူခ်င္းေတြ႔ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္ၾကည့္ရတာ အေျခအေနက မဟန္ဘူး။ ဂ႐ိုးဂယိုင္၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္၊ ေလွ်ာ မ်ား သြားမလား လို႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ထင္မိတယ္တဲ့။ သူတုိ႔ထက္ က်ေနာ္ပိုၿပီး အၾကမ္းပတမ္း အကုိင္ခံရတာကိုလည္း သူတို႔ သိေနတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပူတာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး မေတြ႔လို႔ က်န္ေနတဲ့ သူ႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံ။ ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အေစာင့္ကို စည္း႐ုံးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အေစာင့္က အခုလို စားစရာေတြ ၀ယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္ အဲဒီလိုမ်ိဳး သုံးမနက္ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္။]

ေထာက္လွမ္းေရး(၆) မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပတ္ထပ္ေနရတယ္။ ေထာင္ကို ပို႔ခါနီး ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အလိုမွာ က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ လုံး၀ မေမးေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ အေျဖေတြ အေပၚမွာ အထက္လူၾကီးေတြက မရွင္းရင္ ျပန္ေမးခ်င္လုိ႔၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မပို႔ေသးတာတဲ့။

ဒီအတြင္းမွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရး ပုဂၢိဳလ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကို လက္ရိွ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေပၚမွာ မင္းအျမင္နဲ႔ မင္းယုံၾကည္တာေတြ ေရးေပးပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးပါ။ အဲဒီအတြက္ အေရး မယူပါဘူး ဆုိၿပီး ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္။ အေရးမယူပါဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔ ကတိစကား က်ေနာ္ မယုံဘူး။ သူတုိ႔ကို က်ေနာ္ လုံး၀ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ေရးခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ ျပႆနာ ေနာက္ ၾကည့္ရွင္း။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေရးတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကို က်ေနာ္ ေရးတယ္။

က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္က ဘာမွ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ့္ ယုံၾကည္ခ်က္မွာ သူမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ မတူသူေတြ၊ ဆန္႔က်င္သူေတြကုိ ရွင္းပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ ရက္စက္ပစ္ဖုိ႔ မပါဘူး။ က်ေနာ့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မပါဘူး။ လူသားခ်င္း အမုန္းစိတ္ မပါဘူး။ က်ေနာ္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ခံထားရတဲ့ အတြက္ ဆုိၿပီး အညိွဳး အာဃာတ ထားတာမ်ိဳး မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ ေရးတာကို လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတယ္။ ထုိးေပးလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ေလးဘီးဆလြန္းကားေလး တစီးနဲ႔ လာေခၚ ထုတ္တယ္။ ေခါင္းစြပ္စြပ္တယ္။ ကားကို ဟိုေကြ႔ေမာင္း ဒီေကြ႔ေမာင္း လုပ္တယ္။ အမွန္က ဒီ၀င္း တ၀င္းထဲပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းခိုင္း၊ တေယာက္က တြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲ ထည့္၊ တေယာက္ကတြဲၿပီး အခန္းတခန္းထဲထည့္။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပး၊ လက္တဖက္စီကို လက္ထိပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ ကုလားထုိင္ လက္တန္းႏွစ္ခုမွာ ခတ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားတယ္။ အခုလို လက္ထိပ္ ႏွစ္ခုနဲ႔ တခါမွ အခတ္ မခံရဖူးဘူး။ အင္း။ ေနာက္တႀကိမ္ ဇာတ္လမ္း ျပန္စၿပီ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း ကိစၥနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာ ေပၚလာျပန္လဲ။ မေနႏိုင္တဲ့ အဆုံး က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္သူ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွ ဗိုလ္ႀကီးကုိ ေမးၾကည့္တယ္။

- က်ေနာ့္ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ

သူက ၿပဳံးျပတယ္။

- ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ လူႀကီးက မင္းကို ေတြ႔ခ်င္လို႔

လူႀကီးတဲ့။ ဘယ္သူပါလိမ့္။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔မ်ားလား။

သုံးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ အဲဒီလို ထုိင္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ ေစာေစာက ဗိုလ္ႀကီး။ (အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတာပါ)။

- အစီအစဥ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ လူႀကီး မလာေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အခန္း ျပန္ပုိ႔တယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ လက္ထိပ္ျဖဳတ္၊ သံေျခက်င္းျဖဳတ္၊ တိုက္နံပါတ္(၅)၊ အခန္းနံပါတ္ (၄)။

--------------------------------

အဲဒီေန႔ က်ေနာ္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ေပါ့။

တကယ္ပဲ ေထာက္လွမ္းေရး လက္က လြတ္ၿပီ။ ငရဲခန္းက လြတ္ၿပီ။ လူမဆန္မႈေတြ၊ ႐ိုင္းစိုင္းမႈေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ မအိပ္ရမႈေတြ၊ ဆာေလာင္မႈေတြ၊ ဒလစပ္ ေမးခြန္းေတြ၊ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ၊ သံသယေတြ၊ အေဖာ္ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ အားငယ္ရမႈေတြ၊ စိတ္ထိခိုက္ရမႈေတြ၊ အျခားရဲေဘာ္ေတြရဲ့ နာနာက်င္က်င္ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားလိုက္တဲ့ အသံေတြ ... ။ အားလုံးကေန က်ေနာ္ လြတ္ၿပီ။

(ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေထာင္ထဲက ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ မသိခဲ့ဘူးေပါ့။)

====================================