က်ဳပ္တို ့တစ္ေတြ ဘာလုပ္ႀကမွာလည္း။

ထမင္းကို ဟင္းလို ့ဆိုစရာ မယ္မယ္ရရမရွိ္ပဲ သားေလးသမီးေလးေတြကိုေကြ်းၿပီး စားၿပီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတဲ့ မိခင္မ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနပါသလဲ။

သမီးေလး လွခ်င္တာကိုမတားႏိူင္ပဲ တေန ့သမီးေလးျပန္အလာမွာ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေလးေတ ြ အ၀တ္လွလွေလး ေတြ ျမင္ရေတာ့ ရင္က်ဳိးရေပမယ့္ ဘာမွမေမးႏိူင္္ပဲ မ်က္ရည္ၾကားမွာ အဲဒီငရဲထမင္းလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘယ္ ေလာက္မ်ားတဲ ့မိဘမ်ားစြာ စားေနၾကရပါသလဲ၊ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ငါ့သမီး၊ ငါ့နွမေတာ့ မေကာင္း တာလုပ္စားေနရတဲ့သူျဖစ္တဲ့ထဲမပါဘူး ဆိုျပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကမလား။

ကြ်န္ေတာ္တိုေတြ ကြန္ျပဴတာေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ဒါေတြေျပာေနခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ့္ကိုယုတ္မာ သမီးကိုမ ေကာင္း တဲ့ဇာတ္သြင္း လင္ကိုေထာင္ခ်ေနႀကတဲ ့လူေတြကို ကူသူမဲ ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အသနားခံေနတဲ့ အေမေတြ ဘယ္ ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။

သားေလးကေတာ့ သာသနာမွာေပ်ာ္ေနၿပီ ကိုရင္ရယ္လို ့ ဆန္ေကာထဲမွာ ဆန္ခပ္ရင္း ပုခံုးေပၚက သဘက္ အေဟာင္းေလးနဲ႔ ေခြ်းသုတ္ေနတဲ့ ယာေတာကမိခင္မ်ား ရွင္သာမေဏေလး ျပန္လမ္းမရွိေတာ့တာမသိ ႏိူင္္ခင္မွာ အရာအားလံုးၿပီးဆံုးရေတာ့မွာလား၊ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးကို ဖြာရင္း ေၾကးနီေရာင္ထေနတဲ့ ပခံုးသား နဲ ့ ကြမ္းၾကမ္းစားရင္း ႏြားနဲ ့ဖက္ရုန္းေနတဲ့ အဘကေရာ သားေလး ရွင္သာမေဏ ျမစ္ေရထဲမွာ ေမ်ာပါ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတယ္ဆိုတဲ့စကားေတာင္ မသံုးၾကပဲ သတ္ရဲၾကတာ သိပါ့မလား။

ျမန္မာလူမ်ဳိး အလုပ္သမားေလးေတြကို ပါးေခၚခ်တဲ ့ကိုရီးယားေတြ သူတို႔ ႏိူင္္ငံကရုပ္္ရွင္ကားေလးေတြ ၾကည့္ ရင္းနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို ့ ကိုယ္မပိုင္ေသာ ကိုရီးယားအိပ္မက္ေလးေတြ မက္ရင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ညာေန ၾကေတာ့မွာလား။

ျမန္မာလူမ်ဳိး ဘ၀အရ မလုပ္ခ်င္ပဲ လုပ္ေနရတဲ့ စင္ျမင့္ ညမ်ားမွာ တင္ပါးကိုကိုင္ ရင္သားကိုကိုင္ၿပီး အထင္ ေသးတဲ ့ရာဂမ်က္လံုးေတြနဲ ့ အဆီျပန္ျပန္ မ်က္နွာနဲ ့တရုတ္၀၀ႀကီးေဘးက ျပံဳးၿဖဲၿဖဲ စစ္၀တ္စံုထဲက လူေတြကို ဆက္ေၾကာက ္ေနရင္း ေမတၱာေတြ ပို႔ေနၾကယံုပဲလား။

အဲဒီဘ၀ေတြ..အဲဒီဘ၀ေတြ အဲဒီ အသက္မဲ ့ခႏၶာနဲ ့အျပစ္မဲ့ ရွင္သာမေဏအေလာင္းေလးေတြက်ေနာ္တို ့ မဆိုင္ သလိုၾကည့္ သက္ျပင္းခ် ေမ့ပစ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကယံုလား။

ဒီဘ၀ေတြ ဖ်ားနာေနပါတယ္၊ ဒီေရာဂါကိုလဲ ဖယ္ရွားေပ်ာက္ကင္းကုသတဲ ့လမ္းေတြရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေသြး န႔ဲမ်က္ ရည္ပင္လယ္ေ၀တဲ့ သာသနာထြန္းကားတဲ့တိုင္းျပည္မွာ စေတးျခင္းနဲ ့ ေသြးရင္းျပီး ေသြးခ်င္း ေတြအတြက္ တဖက္တလမ္းက ျဖစ္နိုင္သမွ် ကူညီၾကရေအာင္လား။

က်ေနာ္တို ့ေမတၱာေတြတကယ္ထိေရာက္ခ်င္ရင္...အသက္ေတြေပးၾကရေအာင္လား။ ညစ္ပတ္နံေစာ္တဲ့ ေခ်ာင္း ေရ ပုပ္ပုပ္ထဲမွာ လွဳပ္ယံုေလး ေရလိွဳင္းပုတ္လို ့လွဳပ္္ေနတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလး ရုပ္ကလာပ္ကို မေမ့ ၾက ပါနဲ႔။

အလုပ္သမားေတြ လယ္သမားေတြ ေအးခ်မ္းစြာေနတဲ ့တိုင္းျပည္၊ ငါဒို ့ေတြမမုန္းတတ္ၾကပါဘူး၊ ဒါေပ မယ့္နာက်င္တတ္တယ္။

ျမန္မာပါ့စ္ပို ့စာအုပ္နီကိုျမင္ရင္ ေလဆိပ္တို္င္းက သူခုးိဓါးျပကိုဆက္ဆံသလိုလဲ ခံခဲ့ၾကရဖူးမွာပါ။တိုင္းျပည္ ကိုခ်စ္ဖို ့နိုင္ငံေရးသမားျဖစ္စရာမလိုပါဘူ။ ဒါေပမယ့္နွလံုးသားရွိဖို ့လိုတယ္၊ မ်က္ရည္ရွိဖို ့လိုတယ္။ ေသြးရွိဖို ့လိုတယ္။ ျပီးေတာ့…ေအာင္ပြဲကိုလဲ တိုက္ယူရဲဖို ့လိုပါတယ္။

ပထမအဆင့္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို ့ေျပာေနတဲ့ oppositeye (ေနလင္းေမာင္) တို ့ သာကီႏြယ္တို ့ဆိုတာ အပါအ၀င္ န.အ.ဖ အ၀န္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ငါဖားရင္ေတာ့ ေကာင္းစားမွာပဲထင္တဲ့ (ဗို္္လ္ခင္ညြန္႔တ႔ိုၾကည့္ၿပီး သံေ၀ဂမရ တတ္ ေသးတဲ ့) သူတို ့လိုလူမ်ားရဲ႔ ဆိုက္ေတြကို မသြားျခင္းျဖင့္ စၾကတာေပါ့။

သူတို ့ကိုေရာဖို ့မလိုဘူး အသိအမွတ္ျပဳဖို ့မလိုဘူး။ .က်ေနာ္တို ့ေတြြ လမ္းေဘးက မ၀ေရစာစားၿပီး တအီအီ ေအာ္ေနရွာတဲ့ ေခြး၀ဲစားေလးေတြကို သနားတတ္တဲ့လူမ်ဳိးပါ။ လူရာမသြင္းနဲ ့စကားထဲထည့္မေျပာနဲ႔။
ဖြတ္တေကာင္နဲ႔ ဇာတကဇာတ္ေတာ္ကိုေဆြးေႏြးလုိ ့မရပါဘူး။ ပုတ္သင္တေကာင္နဲ႔ ဘ၀အေရးေျပာလို ့မရပါဘူး။
သူတို ့ဘာသာရပ္နဲ ့လူထုဘာသာရပ္မတူပါဘူး။

စကၤာပူလူမ်ဳိးသူေဌး တရုတ္လူမ်ဳိးသူေဌး မ၀ေရစာေလးေပးၿပီး၊ ေျခေတာ္တင္ထားခံရတဲ့ တအိမ္ေက်ာ္က စာ ေရးမေလးကို အေပါစားအျဖစ္ အျပစ္တင္ေနတာထက္ သူတို ့ဘ၀ေတြကို ဘယ္လိုကူညီကယ္တင္မလဲ ဆိုတာ အာရံုစိုက္ၾကပါစို ့။

ဒို ့တိုင္းျပည္နိမ့္ရင္ ဒို႔သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ၾကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ဒို႔ဘ၀ေတြေမွးမွိန္ပါတယ္။ ကိုယ့္လူ မ်ဳိးနိမ့္က်ေနတာ ကိုယ္မပါဘူးဆိုတဲ့အခ်ဳိးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတလပန္းတလံ ျပန္ေ၀ဖန္ၾကတဲ့အက်င္ ့၊ ဒို႔သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူ႔သမီးေလ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတာ၊ သူ႔အေဖက ဘာေကာင္ဆိုတာေလာက္ကိုပဲ ေျပာျပီး၊ လြယ္ လြယ္ဘက္ေျပာင္းတတ္တဲ့အက်င့္ေတြကိုေဖ်ာက္ၾကပါစို ့။

အသက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတိုင္းဟာ ေၾကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို ့လဲေၾကာက္တတ္တယ္။ ဒါကိုလဲအသိအ မွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တတ္တဲ ့ၾကားက အမွန္တရားတခုအတြက္ ရပ္တည္ရဲတာမွ လူပီသ ပါတယ္။ လူဆိုတာတသက္မွာ တခါပဲေသပါတယ္ တခါပဲေမြးပါတယ္။ ေမြးျခင္းသက္သက္ကလဲ သိပ္ၿပီးေတာ့ ခမ္းခမ္း နားနား အဓိပၸါယ္မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ ေသျခင္းတရားဆီကို ဒူးတြား တြားရင္း ဖန္တီးထုဆစ္ၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ဘယ္လို ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပဌာန္းမလဲ။

လာခ်င္ရင္လာပါ၊ ကံၾကမၼာတူတူ၊ ငါတို႔ကို ရိုက္သူမ်ားကို နာက်င္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေသာ ဦးေခါင္း ေတြမငံု႔တန္း ရဲရဲၾကည့္နိုင္တဲ့ သတၱိရွိတယ္ဆိုရင္၊ ရရာနည္းနဲ ့လက္စားေခ်ခ်င္း မဟုတ္ပဲ လုပ္သင့္တာကိုလုပ္တဲ့အေနနဲ ့ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ရဲမယ္ဆိုရင္၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ေသနတ္ပါမွ ေတာ္ လွန္ေရးမဟုတ္ဘူး။

အနုနည္းေတာ္လွန္ေရး၊ ဥေကၡာတရားန ဲ့ ေတာ္လွန္ေရးပဲ။ ရဟန္းေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ေတာ္လွန္ေရး၊ မၿပီးျပတ္ ေသးတဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ဥေပကၡာတရားနဲ ့ဆင္ႏႊဲခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ဆရာစံဆိုတဲ ့လယ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ကို ကြမ္းမန္းထံုးမန္းေတြစီရင္ၿပီး အပီအျပင္ငွက္ႀကီး ေတာင္ နဲ ့လက္သီးေထာင္ျပီးေတာ္လွန္ခဲ့တာပါ။

သခင္ဖိုးလွႀကီးဆိုတဲ့ အလုပ္သမားႀကီးဟာ တြင္းတူးကိရိယာေတြကလြဲလို႔ ဘာလက္နက္ဆိုတာမွ မရွိပဲ ရန္သူ့ ကို မင္းဘာေကာင္လဲ ဆိုတဲ့ ထီမထင္ ရဲေသြးနဲ ့တြန္းလွန္ခဲ့တယ္။

ကဲ…က်ဳပ္တို႔ကေရာ ဒီစစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ဘာလုပ္ႀကမွာလဲ ???????

(ေရးသားတင္ျပသူ - MTY)။